Een Hollander in Parijs

[p. 11]

Een beetje lente

Parijs glimlacht met een lenteblosje. Al een uur na aankomst zit ik voor de deur van mijn hotel terug te lonken, want het heeft een klein terras, waarnaar de kelner me verwezen heeft, omdat zijn baas, die het inschrijven van gasten blijkbaar niet aan hem overlaat, op het moment een eindje om is. In een lange stoet trekken de Fransen aan mij voorbij en mijn voornemen, ze vrolijk en zorgeloos te vinden, wordt door hun bleke, onverschillige gezichten een beetje gedwarsboomd. Parijs in de lente is echter een met goud bekroonde wereld-illusie, zodat het aan mijn waarneming moet liggen.

Ik besluit dan ook mijn lenzen een beetje te spoelen met een glaasje, maar voor ik een bestelling heb kunnen doen, zegt een vriendelijke vrouwenstem: ‘Monsieur...’

Er staat een oud dametje voor me, met een glimlach van blij herkennen die ik voorshands niet kan wisselen. Wie, o wie? Ik rijs maar vast op en hou het ook van mijn kant zonnig. Zij ziet er uit als iemand die haar leven lang zelf gemaakte marionetten heeft vertoond en nu nog vaak met welbehagen in een plakboek vol lovende kranteknipsels bladert.

‘Monsieur, voulez-vous...’

De rest is gebrabbel, veel te mistig voor mijn Frans-met-touwtjes. Dan komt de kelner en lost mijn linguïstisch probleem op, door haar van het terras te

[p. 12]

duwen. Een bedelares - ik had het kunnen weten.

Terwijl ze teleurgesteld verder drentelt, pak ik de kelner bij zijn witte mouw en bestel: ‘Calvados.’

Even zit ik in spanning, want ik heb de laatste lettergreep van het woordje als ‘dóó’ uitgesproken - en misschien moet het wel ‘dòs’ zijn. Maar hij snapt het gelukkig meteen en gaat naar binnen om het te halen.

Bedelaar nummer twee maakt zijn opwachting. Het is een grijs, bijzonder haveloos mannetje, maar als je hem waste en een rok aandeed, zou hij een sieraad van het galabal zijn, want zijn oogjes stralen van geest en levenslust.

‘Voilà,’ zeg ik en geef hem tien francs. Hij is nog bezig Gods zegen over mij af te smeken, als de kelner terugkeert met een buikfles helder leidingwater die hij voor mij neerzet met de woorden: ‘Une carafe d'eau pour monsieur.’

Dàt heeft hij dus verstaan. Ik had blijkbaar toch niet calva-dóó, maar calva-dòs moeten zeggen. Nu heb je wel mensen die over zo'n misverstand gaan zeuren, maar ik los het praktischer op, berust in het water en zeg, als was het een nieuwe bestelling: ‘Et calva-dòs.’

Nu heb ik duidelijk ‘dòs’ gedaan. Hij kijkt me even melancholiek aan en gaat het dan maar weer halen. Tijdens zijn afwezigheid krijg ik slechts twee mensen om geld - een opdringerig vrouwmens, dat een nutteloos krantje aan me kwijt wil, en een magere, zigeunerachtige man, die van alles mompelt en zelfs na de inning van de tien francs per se zijn mouw moet opstropen, om te laten zien dat hij een erg magere arm heeft.

[p. 13]

[p. 14]

Parijs in de lente! Ik begin bepaald te snakken naar de schemer van dat glaasje calvados. Gelukkig, daar is de kelner weer. Hij schrijdt langzaam naderbij en zet een mandje met droge broodjes voor me neer. ‘Et des brioches,’ zegt hij.

Parijse lente, op water en brood. Na die driestuiversopera van bedelaars zie ik er een soort ironische symboliek in, die me als toerist toekomt. Kauwend op het droge brood, dat kennelijk van gisteren is, blijkt het water bij het doorslikken goed van pas te komen. Terwijl ik mij somber tegoed doe, nadert bedelaar nummer vijf, een smoezelige dikkerd, die duidelijkheidshalve zijn hand alvast ophoudt.

‘Alsjeblieft,’ zeg ik en leg het tienfrancsstuk er gedwee in.

‘Monsieur!’ roept de man boos. En hij werpt het geldstukje op de grond of het behekst is.

‘Dat is de baas,’ expliceert de kelner lauw van terzijde.

Het kost enige moeite het incident recht te buigen. Als hij weer glimlacht, zeg ik: ‘Monsieur, ik zou zo graag een glas...’

En om nieuwe misverstanden te voorkomen, schrijf ik het woordje calvados op mijn sigarettendoosje en laat het hem zien.

Hij snapt het dadelijk.

‘Sigaretten?’ zegt hij. ‘Nee, die verkoop ik niet. Maar in de eerste zijstraat links vindt u een cafétabac.’

Ik ben er maar heengegaan. Het grijze bedelaartje stond er aan het comptoir. Hij dronk calvados.