Drie in een

[p. 333]

Hinde

Er werd bescheiden geklopt op de deur van de directiekamer en het meisje kwam binnen.

‘Schikt het u, meneer, om nu de post te tekenen?’ vroeg ze. Haar stem. Ze had een bedeesde stem.

‘Maar natuurlijk, juffrouw Wouters. U kunt er op wachten.’

Als hij dat zei kwam ze vlak naast hem staan om de bladzijden van het grote, groene boek waarin de brieven lagen een voor een om te slaan. Haar geur paste bij haar stem.

‘Hier had ik een t vergeten. En met inkt erbij gezet. Als u het slordig vindt kan ik 'm nog wel even overtypen.’

‘Ach nee, juffrouw. Een brief aan meneer Bok. Zoveel drukte maken we toch niet voor 'n bok?’

Haar glimlach. Ze had een sublieme glimlach.

‘Zo. Was dit de laatste?’

‘Ja meneer.’

‘U hebt u weer uitstekend van uw taak gekweten. Uitstekend.’

Hij legde even zijn hand op haar arm en keek naar haar op. ‘Ik ben erg tevreden over u,’ zei hij.

Ze bloosde en deed, met het brievenboek tegen haar borst gedrukt, een stapje opzij. Toen liep ze naar de deur. De gang van een hinde. Maar die vergelijking schrapte hij meteen weer. Te afgezaagd. Toch liep ze als een hinde. Toen de deur achter haar dichtgevallen was dacht hij, opeens geirriteerd: ‘Ik had haar arm niet moeten aanraken.’

Hij keek op zijn horloge. Het was bij vijven. Achter de ramen dreinde de regen en gierde de wind. Hij zag op tegen de avond. Het zuinige borreltje met zijn vrouw, die niet van alcohol hield. Het zorgelijk gesprek, dat wel weer over Joost Jan zou gaan en de commune waar hij nu in zat. Het eten. En dan de tv - de praatzieke service aan eenzaamheid in tweevoud.

‘Ik ga niet naar huis,’ dacht hij. ‘Ik heb geen zin. En eigenlijk kan 't me niet verdommen wat Joost Jan uitvoert. Commune of geen commune. Hij doet maar. Ik vind 't wel rustig dat hij vrijwel nooit meer komt, met al zijn parmantige heilsleren. En maar zitten en verzwijgen wat je terug zou willen zeggen, anders werd-ie kwaad. Je voelde je net als een verpleger in het gekkenhuis. Hou de patiënt rustig.’

Hij pakte de telefoon en draaide zijn nummer.

‘Maar als klein jochie was-ie lief,’ dacht hij oprecht vertederd.

‘Ja, hallo?’ riep zijn vrouw.

[p. 334]

Haar stem. Ze had een moede stem.

De man zei: ‘Met mij. Da's nou vervelend, zeg, maar ik moet opeens in de stad gaan eten met mensen. Nee. Relaties van de zaak. Je hoeft me niet te benijden. 't Is een corvee, met vlammende flensjes aan 't slot, je weet wel. De vis wordt nu eenmaal duur betaald. Maar erg laat kan 't niet worden want ze zijn nóg ouder dan wij, dus de nachtclub met het stripnummer zit er niet in. Tegen elven zijn ze gegarandeerd uitgeput. Ja. Wat? Nou ja, waarom zou hij bellen? Zo'n jongen belt toch niet zonder reden? Als je niks hoort heeft-ie geen reden. Dan hoefje je geen zorg te maken.’

Toen het gesprek geëindigd was bleef hij nog een tijdje achterovergeleund in zijn draaistoel zitten, de handen gevouwen op zijn vest met de vulpennen. Hij voelde zich tegelijk moedeloos en belachelijk - een merkwaardige combinatie. Eindelijk stond hij op, trok zijn jas aan en deed het licht uit. In het nevenvertrekje voor de secretaresse zag hij de jongen. Hij zat op de zijleuning van haar stoel met zijn arm om haar schouder, maar ging nu overeind staan. De man zei: ‘Ach juffrouw Wouters, heb ik het genoegen uw verloofde te ontmoeten?’

De jongen grinnikte. Hij droeg een bespottelijk wollen vest in helle kleuren, dat eruitzag of het zó in brokken uiteen kon vallen.

‘Mag ik even kennismaken? Ik ben de wrede baas die uw vriendin zo hard laat werken.’

‘Ik heet Aatje,’ zei de jongen. De spot. Hij had een slappe, vochtige hand.

‘Wat een alleraardigste pullover hebt u daar aan,’ zei de man. ‘Die zie je niet veel.’

‘Zelf gemaakt,’ antwoordde de jongen.

‘Dat is deksels knap werk. En zo origineel van kleur. M'n compliment. Nou, tot ziens dan maar. En een prettige avond.’

Buiten was het nog onherbergzamer dan hij had verwacht. Tegen de onbarmhartige wind optornend, zei hij hardop: ‘Lieve Jezus, Aatje kan breien. Lieve Jezus.’

Aan de bar van het café waar een bedrieglijk soort geborgenheid hing, dacht hij na de eerste slok: ‘Dat flauwe grapje over meneer Bok had ik niet moeten maken.’

In de vermoeide spiegel van het buffet tegenover hem keek een grijze man hem door een dure bril berispend aan.