Drie in een

Spelen is leuk

Uit mijn raam zie ik de naakte takken van de bomen met een dun, scherp krijtje getekend op het bijna witte grijs van de winterhemel. Na het smartelijk baren van deze zin - het is altijd moeilijk een werkelijkheid te beschrijven die je zo duidelijk voor je ziet - gaat de deur van mijn kamer open. Ik kijk om. Mijn Koreaanse kleindochter Yung van drie, met een veel te lange jurk aan die haar iets aandoenlijks geeft. Ze vraagt: ‘Moet jij werken?’

‘Ja.’

Ze knikt. Ze vreesde het al. Grote mensen moeten dat.

‘Waarom?’ vraagt ze.

Een vraag voor een avondvullend antwoord als je tenminste nachtvergunning hebt. Ik hou het dus vaag: ‘Nou ja, net als je pappa.’

Ze trippelt naar me toe en klimt op mijn knie.

‘Niet hier kietele, hoor. En niet hier.’

Ze wijst de verboden zones aan en geeft de rest vrij, nog helemaal een knuffeldiertje van handzaam formaat. Ik tast toe. In tijdnood, want de leeftijd waarop kinderen je kussen niet meer willen en ze afvegen of 't wagensmeer is, komt gauw genoeg. En ook een opa vindt knuffelen leuk omdat hij niet zo vaak meer gelegenheid krijgt zijn tedere gevoelens duidelijk en intens te uiten.

Na een tijdje is ze verzadigd.

Ze glijdt van mijn knie. Het telefoontoestel naast mijn bureau heeft het van mij gewonnen, want alle kleine kinderen, waar ze ook vandaan gekomen zijn, worden door deze vinding geïrigeerd. Ze pakt de hoorn

[p. 307]

[p. 308]

en draait zómaar wat aan de schijf. Twee cijfers teveel. Maar blijkbaar krijgt ze toch iemand aan de draad, want op haar rond gezichtje met de ernstige donkere ogen - ze begint steeds meer op een kleine geisha te lijken - komt de uitdrukking van iemand die intens luistert. Na een poosje zegt ze: ‘Nee. Thuis.’

En weer even later. ‘Bij opa.’

Dan knikt ze en hangt op.

‘Een mevrouw. Die vroeg waar ik was.’

Ze steekt haar hand weer naar de hoorn uit.

‘Wacht even,’ roep ik. ‘Ik zal een andere mevrouw voor je draaien.’

Want meestal bellen kinderen die zómaar in de schijf tasten een oude, zieke man uit bed, omdat hij denkt dat zijn zoon eindelijk eens iets laat horen, of een net in een heet bad zittende dikke dame die de telefoon niet kan laten rinkelen omdat ze een jonge minnaar heeft. Ik maak er dus nul nul twee van en geef haar de tijdmelding.

‘Dag mevrouw,’ roept Yung tegen haar. ‘Dag mevrouw.’

Maar het zou nu echt eens een mirakel zijn als het ingeblikte mens antwoordde: ‘Dag Yung.’ Als ze de hoorn weer neergelegd heeft vraag ik:

‘Nog eens?’

‘Nee.’

Ze is een zeer stellig kind. Als ze logeert zegt ze in de badkamer: ‘Nee, mijn handdoek moet op dít stokkie hangen.’ En dan moet het ook. Ze wordt vast een sterke vrouw, waar een man met weinig wilskracht op leunen kan. Nou, dan heeft ze keus genoeg.

‘Wie wil je dan opbellen?’ vraag ik.

‘De meneer met de dichte oogies,’ zegt ze.

Maar deze aanduiding roept niets bij me op, zodat ik vraag: ‘Wie is de meneer met de dichte oogies?’

‘Die!’ roept ze.

En ze tikt met haar vingertje op een boek dat al twee dagen op mijn bureau ligt omdat ik het net gekocht heb. Het is de paperback encyclopedie van de psychiatrie en psychotherapie van dr. G.A. Ladee. Onder de titel staat heel groot: wp. Maar voor het eerst zie ik nu dat zich, achter die twee letters, vaag een stenen mensenhoofd met lege oogkassen bevindt.

Dat hoofd heeft zij onmiddellijk gezien, omdat ze niet, zoals ik, werd afgeleid door de letters die voor haar immers nog geen betekenis hebben.

Omdat de dames van de tijdmelding of het weerbericht niet kunnen fungeren als meneer met dichte oogies, draai ik de man van de anpnieuwsdienst en voor hem zingt ze dan, ernstig luisterend: ‘Dag Sinterklaasje, dahag, dahag...’

[p. 309]

En als hij blijkbaar uitgepraat is, zegt ze teder: ‘Dat was de meneer met de dichte oogies.’

Voor de oplezer van het wereldnieuws vind ik het een bijna symbolische benaming.