Drie in een

Droom

In de trein, afwezig starend naar de voorbijglijdende weidevelden, doofde de man zijn sigaret in het asbakje en stak automatisch een nieuwe op.

‘Toe maar,’ zei z'n vrouw, die tegenover hem zat.

‘Wat?’ vroeg hij.

‘Je rookt weer als een gek. En de dokter heeft gezegd: hoogstens vier per dag.’

Hij stiet een geërgerd knorgeluid uit.

‘Ik zeg het voor je bestwil, Henk,’ zei ze.

‘Hè mens, zeur niet zo,’ riep hij.

Haar gezicht vertrok, of ze een klap gekregen had. Om het niet te zien verborg hij zich achter het ochtendblad.

‘Ik had dat niet moeten zeggen,’ dacht hij. ‘Ze bedoelt het goed.’

Kijkend naar de voorpagina, zonder te lezen, liet hij zijn gedachten een beetje freewheelen.

Als hij eens plotseling stierf?

[p. 294]

Wat zou ze schreien. Hij dacht met warm welbehagen aan de mensen die enorm zouden schrikken van het bericht. Arme Henk. Maar het was ook mogelijk dat zij het eerst ging. Arme Anna.

Hij zag zichzelf op het kerkhof, bleek en bedwongen. En hij hoorde de korte rede waarin hij iedereen bedankte, simpele, zuivere woorden, die alle aanwezigen diep ontroerden.

Hij zag ook hoe hij tenslotte wegstapte naar de wachtende auto, wat krom van rug. Om hem heen voelde hij de eerbied die door zijn smart werd afgedwongen.

Arme donder.

Zijn ogen vulden zich met tranen en de drukletters op de voorpagina liepen dooreen tot een grijze mist.

Hij zou niet hertrouwen.

Neen. Wel zouden veel vrouwen om hem strijden. Hij was immers in de kracht van zijn leven, een rijpe man. Kerels die ouder waren dan hij trouwden mooie, jonge meisjes. Dat kwam veel voor. Meer dan vroeger. Niemand vond het tegenwoordig meer gek. Het was ook niet gek...

Even wilde hij verder dromen over dit motief. Waarom niet? Het was of je een la opentrok, die je leeg had gewaand, maar er zat nog zoveel in. Als hij ook nog eens...

Maar nee, die verleiding schudde hij van zich af. Hij wist iets mooiers.

Somber glimlachend hoorde hij zichzelf zeggen: ‘Nee, kindje, dat kan niet.’

‘Maar waarom dan niet?’

‘Je moet iemand van je eigen leeftijd kiezen.’

‘Maar ik wil alleen jou.’

‘Och, je komt er wel overheen...’

‘Nooit.’

‘Later ben je me dankbaar.’

Hij zag zichzelf wegstappen, haar ontroostbaar achterlatend. Het was een mooie daad. Hij had een jong meisje, een kind nog eigenlijk, voor een vergissing behoed en Anna niet verloochend. Een eenzame zonderling zou hij worden, grijs, introvert, getekend door het leven. Men zou hem altijd vinden met een boek. Stellig ging hij de grote wijsgeren lezen. Bij het portret van Anna plaatste hij steeds verse bloemen. En eens per week, op zondag, bezocht hij haar graf. Hij zag zichzelf staan, de hoed in de hand. De tuinman van het kerkhof groette hem met ontzag als hij eindelijk terugwandelde naar het hek, eenzaam en waardig.

Medelijden met zichzelf overgolfde hem nu zó hevig, dat een traan over zijn wang liep. Nog steeds achter de krant, veegde hij 'm haastig weg.

[p. 295]

Arme donder. Altijd maar alleen. Maar hij zou een voorbeeld en een steun zijn voor...

‘Toe maar, nou steek je er wéér een op.’

Hij liet de krant zakken.

‘Dat is de derde al,’ constateerde ze. En hem verbaasd aankijkend: ‘Wat heb je? Je ogen zijn helemaal betraand.’

‘Dat is de rook,’ zei hij. Hij voelde zich gestoord in die lauwe droom.

‘Zie je nou wel? Je moet niet zo veel roken.’

Door zijn tranen heen keek hij haar nijdig aan en snauwde: ‘Hè mens, zeur niet zo.’