Drie in een

Een logeergast

Yung van drie, onze jongste Koreaanse kleindochter, kwam logeren in gezelschap van een wollen konijn, dat energiek uit z'n glazen ogen keek maar blijkbaar tóch erg moe was, want ze bracht het meteen naar bed. Toen ze dat geregeld had zei ze ernstig tegen me: ‘Je hebt het licht op de gang niet uitgedaan.’

Want ze spreekt perfect Nederlands. Met ‘gang’ bedoelde ze alleen het portaal van het flatgebouw, waar ze uit de lift was gestapt.

‘Dat hoefik niet uit te doen, want dat gaat vanzelf uit.’

Het is namelijk wat de Fransen een minuterie noemen: als je de knop indrukt flitst de lamp in de portaaltjes op alle etages aan en blijft een poosje branden. Hoe lang dat poosje is weet ik niet. Maar Yung, die een onderzoekende geest heeft, pakt mijn hand en zegt: ‘Kijken. Naar de lamp. Als-ie uitgaat.’

Zo komt het dat we samen, hand in hand, buiten in het portaaltje gaan staan, om te staren naar het peertje aan het plafond. Het blijft veel langer aan dan ik had vermoed. Yung roept wel telkens: ‘Lampie, je moet uit’ maar dat helpt niet, want u weet hoe halsstarrig ze zijn, de gloeilampen van meneer Philips. Een waarschijnlijk aan claustrofobie lijdende man, die de lift negeert en via de trap naar boven komt met een grote doos op zijn schouder, passeert net als we allebei tegelijk het lampje luid vermanen. Zijn blik houdt een nogal definitief oordeel in over het niveau van mijn vrijetijdsbesteding. Maar ik vind dit juist veel zinrijker dan de meeste dingen die ik doe. Deze keer weet ik tenminste precies wat ik nastreef. En ik bereik het ook, want tenslotte gaat de lamp wel degelijk uit, begeleid door ons gejuich.

Zinrijk is ook het telefoneren. Dat geschiedt wat later op de dag, als we zijn teruggekeerd van de boodschappen in de buurt. Yung is heel stilletjes

[p. 266]

op de grond gaan zitten onder mijn schrijfbureau en ik begrijp wat er nu van mij wordt verwacht, want het is een spelletje dat alle kleine kinderen leuk vinden, in welk werelddeel ze ook zijn geboren. Het begint zó. Ik roep tegen mijn vrouw: ‘Zeg, is Yung soms bij jou in de keuken? Nee? En in de kamer? Ook niet? Maar dan is ze weg!’

Mijn vrouw treedt dan ontsteld binnen met: ‘Waar zou ze naar toe zijn?’

‘Ik weet het niet. Misschien is ze nog in de groentewinkel waar we net geweest zijn. Ik zal even opbellen. Met de meneer van de groentewinkel? Dat kleine meisje, met wie ik net bij u was, is dat soms nog bij u? Nee? Wat gek. Hebt u goed gekeken? Nou, dan zal ik maar weer verder zoeken. Dankuwel. 's Kijken, wie kan ik nou opbellen? 't Koffiecafeetje? Ik was bij u met zo'n klein meisje. Is ze soms nog bij u? Nee? Weet u het zeker? Ook niet onder de toonbank? Ach... Nou snap ik het niet meer. Wie kan ik nou nog opbellen?’

Onder het bureau voel ik haar handje op mijn knie en hoor ik haar stem: ‘De meneer van 't gat.’ Ze fluistert het om niet te verraden waar ze is. En ze bedoelt de doortastende functionarissen die de halve Weteringschans vlak bij mijn huis hebben opengelegd. Ik stap vederlicht heen over het feit dat ze geen telefoon hebben en roep: ‘Hallo, meneer van 't gat. Ik was daarnet bij u met een klein meisje. Zit dat meisje soms in het gat? Nee? Hebt u goed gekeken? Ach...’

En dan komt ze kraaiend te voorschijn. In de huiskamer beleeft ze later het kinderprogramma van de televisie met haar rug naar het toestel, maar het mag niet uit. Ze zegt: ‘Schoot zitten.’ Maar als ik haar op wil tillen protesteert ze heftig en roept: ‘Nee, jij op mijn schoot.’

Nou ja, bij grootouders moet alles kunnen. Om haar niet onder mijn gewicht te verpletteren ga ik, met mijn ellebogen op de stoelleuningen, net boven haar minuscuul schootje hangen. Dat is een uitputtende toer en ik voel me opgelucht als we, na een tijdje, de rollen mogen omdraaien. Nu zit zij op mijn schoot en maakt met haar kleine, rappe vingertjes alle knopen van mijn overhemd los. Dan zegt ze moederlijk: ‘En je arrempies d'r uit...’

Mijn thans ontbloot bovenlijf boeit haar. Ze telt: ‘Een, twee, drie, vier. Jij hebt vier tieten.’

‘Nee, de onderste twee zijn ribben.’

‘Ribbe?’

‘Ja, die heb jij ook. Ribben.’

Ze tilt haar jurk tot aan haar kin op en bekijkt haar blote voorzijde. Maar aangezien haar ribben niet zo uitsteken als de mijne, beslist ze met grote stelligheid: ‘Nee, ikke niette ribbe.’

[p. 267]

Daarop ijlt ze met mijn overhemd naar de wasmand in de keuken. Mijn vrouw zegt: ‘Bij mijn weten is zij de eerste vrouw die er in slaagde jou uit te kleden.’

Maar voor ik antwoord geven kan is ze alweer terug met mijn wollen vest in de hand en beveelt: ‘Aandoen. 't Is koud.’

En tegen mijn vrouw: ‘'t Wordt donker. Moet je niet gaan koken?’