Drie in een

[p. 253]

Wijs

De dikke vrouw van middelbare leeftijd die achterop de door het verkeer scheurende motorfiets zat met een gezicht of ze het leuk vond, deed me denken aan Annie. Ze zal nu wel gestorven zijn, maar zo'n jaar of twintig geleden had ze het leven nog stevig in haar eeltige handen. Ze woonde toen in de buurt en kwam wel eens een kopje koffie drinken bij mijn vrouw op wie ze erg gesteld was.

Annie had twee werkhuizen, een goed humeur en een luie man. Als ze over hem sprak noemde ze hem altijd ‘Meneer’. Meneer wilde dit en meneer wilde dat. Maar iets dóén wilde meneer niet. Daarom verdiende zij de kost.

Annie was een zeer wijze vrouw. Ze bezat de intuïtieve mensenkennis die aan geen universiteit te leren valt, omdat het een talent is dat je bij je geboorte meekrijgt. Ze doorzag het leven moeiteloos en ze nam er zeer harmonisch aan deel.

Als ik tijdens het koffiedrinken toevallig kwam opdagen veranderde ze onmiddellijk van gespreksonderwerp en van toon. Omdat ik een man was, behandelde ze me als een geestelijk onvolwaardige, tegen wie men vriendelijk moet zijn omdat hij er niets aan kan doen en nu eenmaal onvermijdelijk is. Eigenlijk stond ze net zo tegenover haar meneer. Die kon het ook niet helpen.

Op een ochtend kwam Annie tevergeefs bij een van haar werkhuizen, omdat de mevrouw door familieomstandigheden plotseling was weggeroepen. Onverwacht teruggekeerd, vond ze meneer in bed met haar beste vriendin, een Sofie genaamde hobbezak, die in het seksuele toch nog aardig uit de voeten kwam.

‘Zij schrok 't ergste,’ vertelde ze later.

Annie zelf niet. Naar mijn vaste overtuiging had ze dit al eerder zien aankomen dan de beide betrokkenen. Aangezien meneer te kennen gaf dat hij aan het dessert zijns levens de ware liefde had gevonden, maar niet wist hoe hij, zonder hulp en bijstand, de idylle hard kon maken, nam Annie de situatie vastberaden in de hand. Ze verklaarde afstand van hem te willen doen, zij het pas over een maand. ‘Want Sofie kent meneer wel, maar niet zo goed als ik,’ zei ze. En daarom nam ze de vriendin mee op lange wandelingen en gaf haar college in meneer. Ze vertelde al zijn eigenaardigheden. Wat hij zei en deed als hij in een slecht humeur was. Hoe hij keek en schertste als hij erotische trek kreeg. Welke snuisterijen hem in bed plezier deden. Hoe de praatjes klonken die hij verkocht als hij loog om buiten de deur iets te kunnen ondernemen. En zijn voornamelijk

[p. 254]

gedróómde vertellingen met een eigen heldenrol, die geduldig dienden te worden aangehoord en bejubeld.

Toen de maand voorbij was beschikte Sofie over een volledige gebruiksaanwijzing die geen detail had verzuimd. Annie pakte meneers bulletjes en hielp hem verhuizen naar Sofie. Gedrieënlijk gebruikten ze nog thee met gebak. Een gezellig samenzijn. Toen ze voldaan terugwandelde naar huis, passeerde ze een bouwput. Een jonge betonstorter stond, geleund tegen een paal, even uit te rusten. Annie doorzag hem met één blik.

‘Ben je moe, lieve jongen?’

Een week later woonde hij bij haar in. Hij had in hevige mate een moeder nodig en die leverde ze hem - in bed nog wel. De jongen straalde. Alleen een motorfiets ontbrak nog aan zijn geluk. Die dweilde ze in haar werkhuizen toen ook nog voor hem bij elkaar. Op zondag zat ze achterop, een motorengel van achtenvijftig. Daar de betonstorter geen behendige rijder was, vielen ze vaak. Als ze nog op straat lagen riep Annie al: ‘Niks erg, hoor.’ Ze zat altijd onder de blauwe plekken, maar ze zei: ‘Een jonge vent krijg je nu eenmaal niet voor niks.’

Met Sofie ging het inmiddels minder voorspoedig. Ze was te grondig voorgelicht. Daardoor wekte alles wat meneer deed een ‘déjà vu’-gevoel bij haar op. Zelfs in bed lag Annie, met haar adviezen, tussen hen in. Dat ging tegenstaan. Op een dag hield Sofie het voor gezien en vertrok naar haar zuster. Meneer kwam bij Annie vragen of ze het nog eens met hem wilde proberen, maar ze zei: ‘Ne jongen, het spijt me, maar ik heb nou een ander.’

Droevig droop hij af.

Toen ze het vertelde glimlachte ze een beetje malicieus. Want ook dit had ze, al tijdens de lange wandelingen met Sofie, natuurlijk voorzien.