Drie in een

Juffrouw Truus

In de middag verliet ik met mijn vrouw het buitenhuisje dat ik een poosje te leen heb en fietste de natuur in. Na een uur stapten we af bij zo'n imposant café-restaurant aan de grote weg, waar mensen uit de stad met hun auto's heen rijden om eens veel te eten. Het parkeerterrein stond eivol, een ongewoon feit op een door de weekse middag, dat echter werd verklaard als je binnentrad. In het restaurant was een zeer lange tafel feestelijk gedekt en wemelde het van mannen in het zwart en dames in het lang, die allemaal van die met zilverpapier omwikkelde corsages droegen.

‘Een gouden bruiloft. Ze gaan straks aan tafel. Zeven gangen,’ zei een kelner somber, zoals men een ernstig ziektebeeld schetst.

Pas toen ik naar de telefooncel liep, zag ik het bruidspaar van nabij - de vrouw een statige kanjer, in zo'n door de Hembrug om haar heengesmede feestjurk, en de man een corpulente bon-vivant in verval. 't Waren de Boorwinkeltjes, zag ik nu. En wat erger was - zij zagen ook dat ik het zag.

In de herinnering van ons alle drie ging nu een luikje open en door het luikje keek juffrouw Truus. Lang geleden bewoonde ze in ons huis een kamer, die ik haar had verhuurd omdat ik het geld nodig had. Ze was toen in de dertig en werkte bij de ptt, geen beauty, maar voor een man zou ze een juweel zijn, want ze bestond uit louter goedheid en een onverzadigbare behoefte zich weg te cijferen en op te offeren. Maar mannen hebben liever een loeder met sex. Juffrouw Truus zat dan ook aanvankelijk zonder, maar op een keer ontmoette ze in de trein meneer Boorwinkel, die haar reeds ter hoogte van Zeist-Driebergen had uitgelegd dat zijn vrouw hem niet begreep. Juffrouw Truus leefde erg mee en na een paar weken kwam ze blozend vragen of we goed vonden dat meneer Boorwinkel zo nu en dan eens een nachtje overbleef.

Nou, dat vonden we goed. Zo waren we wel.

Hij kwam alleen achter het rookgordijn van een sterk alibi, als zijn vrouw hem op een verre zakenreis waande, en hij had een schuldbewust

[p. 87]

[p. 88]

belletje en beende haastig de gang door, echt een man op weg naar een zonde. Juffrouw Truus besprenkelde zich op zulke avonden zo overvloedig met 4711 dat je haar romance op straat kon ruiken en zij had haar kamer feeëriek verlicht, op een manier die aan het kerstfeest deed denken.

Nu was de vrouw van de heer Boorwinkel niet op haar achterhoofd gevallen. Door ervaring geteisterd, wantrouwde ze permanent het beheer dat hij buitenshuis over zijn viriliteit voerde en zij ging zijn gangen na. Op een middag kwam juffrouw Truus ons dan ook onthutst vertellen, dat mevrouw Boorwinkel de lucht van haar gekregen had.

‘Hij heeft 't natuurlijk botweg ontkend,’ zei ze, ‘maar ze gelooft hem niet en maakt hem het leven zuur. Stel je voor, ze geeft hem elke dag schol en daar walgt hij van. Er is maar één oplossing en daarvoor moet ik jullie medewerking inroepen.’

De oplossing kwam hierop neer.

Een poosje later verscheen, op een avond, de heer Boorwinkel in gezelschap van zijn vrouw. Ik deed open en hij sprak: ‘Meneer, ik kom voor een wonderlijke kwestie. Mijn vrouw hier, heeft het dwaze idee opgevat dat ik een verhouding zou hebben met een dame die in uw huis woont en dat ik hier regelmatig zou komen. Ik vraag u, als man van eer - hebt u mij ooit gezien?’

‘Nee hoor,’ antwoordde ik.

Want dat was afgesproken met juffrouw Truus, die daarna ook aan de deur kwam.

‘Ik ken deze vrouw niet, Marie!’ riep de heer Boorwinkel luid. ‘En u juffrouw - kent u mij?’

‘Nee,’ zei juffrouw Truus met een dun stemmetje.

't Was zo'n avond waarop je, zoals Tsjechow zegt, je best zou kunnen voorstellen dat het heelal zich bevindt in de holle kies van een monster. Na de confrontatie kwam de heer Boorwinkel minder geregeld. Als ik hem in de gang trof, zei hij meestal: ‘Voorzichtig... voorzichtig...’ en hief een mollig handje. Dan verdween hij in de 4711.

‘Ze zitten aan tafel,’ ze de ober tegen een collega. ‘We kunnen de mok turtel er wel indouwen.’

Zo uit de verte zag de heer Boorwinkel er dromerig en onthecht uit. Hij was uitgewoed.