Drie in een

Lunch

Het was één uur in de middag en in het kleine restaurant begonnen de lunchgasten binnen te druppelen, merendeels zakenlieden van de kantoren uit de buurt, die relaties meevoerden met wie zij, in de milde sfeer van een maaltijd, transacties wilden verrichten. Bij een tafeltje aan het raam zat een man alleen. Hij droeg een volmaakt pak van zo'n kostbare eenvoud en zijn gezicht vertoonde de uitdrukking van humeurige ontgoocheling, die je wel meer ziet bij de oudere mannen, die alles hebben bereikt maar er niet blij om kunnen zijn. Roerloos staarde hij voor zich uit met trieste ogen, maar het was best mogelijk, dat hij nergens aan dacht, doch gewoon de tijd liet verstrijken.

Nu kwam de kelner, een klein, koddig kereltje, met het ingedeukte profiel van een haring.

‘Mónneer,’ riep hij vrolijk.

De man keek op.

‘Ik wou wat eten,’ antwoordde hij met tegenzin.

‘Dat kan, mónneer, daar heeft de kok op gerekend,’ riep het kelnertje lachend. Maar de man deed niet mee. Hij keek even opzij, of het ventje

[p. 85]

hem met straatvuil had geworpen en sprak toen: ‘Geef maar een uitsmijter.’

Op dat moment was een zeer grote, kale heer uit dezelfde prijsklasse bij het tafeltje gearriveerd en zei: ‘Hallo.’

Zij wisselden handdrukken en hij ging tegenover de ander zitten.

‘Ham? Ros?’ vroeg de kelner, voortbouwend op die uitsmijter.

‘Weet je wie er vannacht gestorven is?’ zei de kale, ‘Joop Karregast.’

‘Ach...’ sprak de man.

Hij liet zijn ogen wat groter worden en schudde het hoofd, meewarig.

‘Wat had-ie dan?’ vroeg hij.

‘Ham? Ros?’ herhaalde de kelner.

‘Het hart,’ zei de kale.

‘Ach...’ sprak de ander weer.

En tegen de kelner: ‘Ros.’

En weer tot de kale: ‘Ik wist helemaal niet, dat hij iets scheelde aan zijn hart.’

‘O ja, al jaren.’

‘Wat vreselijk nou toch,’ zei de man. Zijn intonatie deed mij denken aan een uitspraak van Karel van het Reve over radio-dominees: ‘Hoe kan iemand zo verdorven zijn, dat hij dingen die hij kennelijk meent, op zo uitgesproken huichelachtige wijze ten gehore brengt!’

Dof sprak de kale: ‘Afschuwelijk is het.’

‘Doorgeprikt of bolletje?’ vroeg de kelner.

‘En nog een jonge vent eigenlijk,’ zei de man, ‘amper vijftig.’

‘Eénenvijftig.’

‘Doorgeprikt of bolletje?’ hield de kelner vol.

‘Hè, verdomme - bolletje!’ schreeuwde de man.

‘Op kantoor zijn ze er allemaal kapot van,’ zei de kale, ‘je begrijpt...’

‘Allicht,’ sprak de ander.

‘U hoeft niet zo tegen me te schreeuwen,’ zei het kelnertje, ‘ik moet het toch vragen? Als ik bolletje breng en u wilt doorgeprikt, ben ik scheef en als ik doorgeprikt breng en u wilt bolletje ben ik ook scheef.’

Verontwaardigd stapte hij weg. In zijn beroepsdeformatie had het hem alleen geïnteresseerd of 't ros en bolletje moest wezen. Maar het drong niet tot hem door, dat hij tegelijk met die uitsmijter, ook de man op het vuur zette, door hem aan de rand van een graf te dwingen tot een culinair kleur bekennen, dat zijn geteisterd vermogen tot gevoel al te zorgvuldig testte en pijnlijk scherp aangaf, hoezeer het leven dóórging. De mannen waren nu eenmaal te oud om met het hoofd op tafel te gaan schreien en te praktisch om ballorig uit te roepen: ‘Nou ik weet, dat Joop Karregast ge-

[p. 86]

storven is, kan het me niet meer verrekken, wat voor ei je me brengt.’ Een affaire zonder uitweg, kortom, zoals de meeste affaires.

Peinzend zei de man: ‘'t Is een harde slag.’

‘Ja, zeg dat wel,’ antwoordde de kale, ‘eh - ik zal eigenlijk ook maar wat eten.’

En zijn arm opheffend: ‘Ober!’