Drie in een

Schone slaapster

Het meisje sliep, toen ik de coupé binnenkwam. Zij deed het met het elan der jeugd. Oude treinslapers verzakken als een instortend pand. Zij verliezen de façade die zij in wakende toestand zo dapper ophouden en schijnen prematuur te ontbinden. Maar dit meisje sliep nog bronwaterfris en liefelijk. Zij zat kaarsrecht. Haar ene hand rustte op de leuning en de andere lag als een mooi, wit voorwerp in haar schoot.

Zij had een kloeke, fraai gemodelleerde kin en volle lippen die, streng opeen geklemd, haar mond een misprijzende uitdrukking gaven, alsof zij in haar droom iets proefde dat haar slecht beviel. Langs haar neusje kwam je bij haar ogen. Ze waren zeer groot en zeer toe - twee delicate, witte diepzeeschelpen, met een lange, zwarte wimperfranje. Ze maakten haar raadselachtig. Mensen die niet kijken, zijn niet te schatten. Ze leven niet. Want de blik geeft de doorslag. Kinnen, neuzen, monden - ze krijgen pas hun wezenlijk verband door de ogen. Daarom dragen gecompliceerde dames in bars vaak zonnebrillen. Zij ontsnappen aan het gemakkelijke waardeoordeel en kunnen álle vrouwen zijn, van madonna tot maîtresse.

Het meisje sliep zich volstrekt geruisloos heen door Nederland met zijn weiden en zijn wolken en zijn waaierige wegen. Ik zat tegenover haar en keek ongehinderd. Ons samenzijn had iets onwerkelijks. We waren er en we waren er niet. Ik voelde me of ik onbevoegd rondsloop in haar diepste intimiteit, maar toch zou ik haar pas kennen als ze haar ogen opendeed om te verraden wie zij was. Ik verlangde naar dat moment, maar wilde het ook wel uitstellen.

[p. 75]

[p. 76]

In Driebergen, de liefelijke gemeente met de meeste spookhuizen ter wereld, stopten we.

Er klom een luitenant in de trein, een roze jongen, voorbestemd tot corpulentie.

Geen naar-de-grenzen-sneller.

Meer een ‘Hè, 't is handkoud’-zegger.

De luitenant liep door het gangetje, tot bij onze coupé.

Daar hij begaafd was met een ingeschapen klunzigheid, slaagde hij erin te struikelen over het nietige coupédrempeltje, zodat hij geruchtmakend binnenviel.

‘Hee hola,’ riep de luitenant.

Het was hem gelukt.

Het meisje werd wakker.

De twee grote, onnoemelijk kwetsbare witte schelpen gleden naar boven.

En zij kéék. Ze herstelde haar verband met de aarde. Zij werd een gewoon meisje met een gewone blik.

‘Ik heb u wakker gemaakt, geloof ik,’ zei de luitenant.

‘O, dat geeft niks, hoor,’ antwoordde ze.

De stem verjoeg het laatste vleugje nevel van de droom.

En opeens dacht ik aan de prins die Doornroosje destijds wakker kuste. Toen zij haar ogen opsloeg, was het sprookje uit. Want wie weet wat ze gezegd heeft.

Misschien wel: ‘Jeempie, heb ik effe een tuk gedaan.’

Of: ‘Hoe láát is 't wel niet?’

Of: ‘Kijk me dat huis er eens uitzien. Bel als de bliksem de schoonmaakdienst op.’

Zulke dingen.

De gewone dingen.

Want de droom was voorbij en de werkelijkheid begon.

Misschien heeft die prins later, toen hij bezig was nog lang en gelukkig te leven, op een moment van inkeer gedacht: ‘Sufferd die ik was! Waarom moest ik haar zo nodig wakker maken met een kus? Ze was zo mooi, toen ze sliep...’