Drie in een

Drukke tijden

De duivel heeft het tegenwoordig zó razend druk, dat zijn ouwe moer zich zorgen over hem zou maken, als ze daar niet te slecht voor was. In haar uit knekels van massamoordenaars opgebouwde fauteuil zit zij naar zijn razende activiteit te kijken, met een valse glimlach die zij teder bedoelt. 't Is theetijd en ze neemt een slokje bloed van een onschuldig lam uit de schedel van Adolf Hitler en denkt: ‘Och, láát hem maar. Hij wil de kroon op zijn werk zetten.’

En dat is ook zo.

Al sinds mensenheugenis probeert hij te bewijzen dat de schepping een flop is en het leven onleefbaar, maar het lukte hem nooit de hoop uit te roeien.

Nu is hij daar héél dicht bij.

Goebbels heeft goed geholpen. Aan Stalin had hij niet veel: de man kon niet samenwerken. De Borgia's met hun weke verouderde denkbeelden over het kwaad, mochten het bier inschenken en Nero heeft dag

[p. 36]

en nacht gezongen, want hij denkt in de hel nog steeds dat hij Rome ziet branden.

Terwijl ze allemaal druk bezig waren met het sarren van de mensheid kreeg des duivels ouwe moer plotseling de behoefte ook iets te doen. Een kleinigheid, bij wijze van lief gebaar.

En zij vloog naar Leiden.

Gisteren, op het station van die wijze stad, zag ik haar werk.

Er hangt daar, tussen de gewone reclamebiljetten, een enorme affiche, waarop met grote letters te lezen staat: ‘Alleenreizende meisjes! Ondervindt u moeilijkheden, wendt u dan voor alle inlichtingen tot een der onderstaande adressen.’

Deze tekst wordt vervolgens in drie talen herhaald.

En dáár onder staat - niets.

Geen enkel adres.

Een brede, witte strook.

Leeg, hopeloos leeg als een woestijn.

‘Geweldig, mama!’ riep de duivel enthousiast.

‘Och, het is maar een kleinigheid, jongen,’ antwoordde zijn ouwe moer blozend. ‘Maar ik wou ook iets doen. Jullie zijn allemaal zó druk bezig...’

‘Een kleinigheid?’ riep Satan. ‘Maar 't is geniaal! Stel je voor een alleenreizend meisje. Op zich zelf al iets heerlijk kwetsbaars. De achilleshiel van de schepping. Wat kan er met een alleenreizend meisje niet allemaal gebeuren?’

‘O, de vreselijkste dingen,’ zei zijn ouwe moer met een lachje waaraan alle bordelen van de wereld iets hadden bijgedragen.

‘Natuurlijk,’ vervolgde haar zoon. ‘En nu ís er iets met haar gebeurd. Zij bevindt zich in moeilijkheden. Ha. Zij zwalkt rond, op dat station, al bijna rijp voor mij. En dan ziet ze dat bord. Die verdomde hoop flikkert weer op.’

‘Mind your language,’ zei zijn moeder.

‘Sorry, mama,’ sprak de duivel. ‘Maar het sleept me ook zo méé. Ik zie haar daar staan en gretig lezen en dan - niks. Wit. Er is geen adres. Er is geen uitkomst. Er is geen oplossing. Voor niets! Nu breekt de hoop. Geweldig!’

‘Fabelhaft, Gnädige Frau,’ riep Goebbels haastig.

Hij vond het jammer dat hij het zelf niet gevonden had. Publiciteit was nota bene zijn vak.

‘En u, meneer Stalin?’ vroeg de duivel. ‘Wat vindt u ervan?’

Hij haalde zijn schouders op.

‘Wij hadden indertijd in Siberië...’ begon hij.

[p. 37]

[p. 38]

‘Ja, ja, die verhalen kennen we nu wel,’ zei Satan ongeduldig. ‘Kom, heren, aan de slag. We moeten overal zulk soort affiches aanplakken...’

Zij bogen zich over hun werk.

Nero zong maar door.

‘Verschwartzer Narr,’ dacht Goebbels.