Drie in een

Slapen in Brussel

In Brussel logeerden wij in een te groot hotel. Het was mijn schuld. Regen slijmde op ons neer, vooreerst nog niet uitgepraat, zodat ik impulsief zei: ‘Hier dan maar,’ en verdween in een draaideur, die de protesten van mijn vrouw coupeerde. In de hal stond meteen vast dat we, hoe het hier ook heten mocht, in de aap waren gelogeerd. Te veel gegalonneerde mannetjes droegen de koffers weg, om het onherroepelijk te maken. De portier had de kop van een ontspoorde bankdirecteur en zijn bittere mond bewees dat hij véél meer wist dan die paar honderd sleutels achter zijn rug: de dagkoers van de Yen, een nachthuis waar men terecht kan met een creditcard, het geheim nummer van Brigitte Bardot, ‘de Loteling’ van Conscience, enfin, alles. Achter de receptie stond een dame met grijzend haar en minder grijzende bedoelingen en in een sigarettenstalletje vergooide een fee haar beste jaar. De bar lag handig bij de hand en een Amerikaan zat roerloos in de lounge, gefronst peinzend, als trachtte hij zich te binnen te brengen wat hem er in vredesnaam toe had gebracht naar België te gaan. De label aan mijn sleutel vermeldde een mooi wijnjaar en de lift schoot ons naar de maan. Achter de rug van de liftboy, een tot mijn heup reikend, hoogst minderjarig ventje, geschilderd door Watteau op die ochtend toen het maar niet lukken wilde, zag ik in de spiegel het gezicht van mijn vrouw, financieel bewolkt. Maar ik kijk als de kogel eenmaal door

[p. 13]

de kerk is en de vesting toch verloren, met de wat narrige verveling waarmee rijke toeristen en handelsreizigers met een te wijde representatietoelage grote luxe ondergaan.

‘Men moet toch ergens slapen, nietwaar?’

Zo behoor je eruit te zien.

Naarmate wij stegen, geraakte het hotel zienderogen in verval. Grote hotels hebben dat vaak. Ze beginnen gelijkvloers of het niet op kan, smijten met zwart marmer en handgeknoopte tapijten en vertonen aan alle muren schilderijen waarvan zowel de exorbitante afmeting als de wezenloze, doch niemand kwetsende voorstelling doet vermoeden dat zij zijn bijeengepenseeld door een meester die uitsluitend schept voor hotels.

Maar naarmate de etages klimmen krijgt de geest de overhand die het enge spreekwoord ‘men kan toch wel dansen al is het niet met de bruid’ tot levensmotto heeft gemaakt.

De gangen worden smaller, de schilderijen ver-ielen tot doodgeboren gravures, venduhuismeubelen vormen zitjes waar niemand zitten wil en, komaan, die loper kan nog bést een jaartje mee.

Onze kamer op de zesde was klein en bedompt. Zij zag uit op een peilloze luchtkoker, zeer geschikt voor zelfmoordenaars. Het houten bed was op een veiling voor een knaak gelaten en de dekens waren bruin en muf, als in het Huis van Bewaring. 't Leek op zo'n bojen-vertrek in een kasteel, waar de oude moeder van de gouvernante best een nacht logeren mag, als de graaf en de gravin toch in Nice zijn.

‘Nou zeg...’ begon mijn vrouw.

‘Er is een badkamer bij,’ antwoordde ik, sterk in het defensief.

Zij opende een piepende kastdeur. Aan de binnenkant was een papier geprikt.

‘We worden hier zwaar in de nek gekeken,’ meldde ze.

‘O ja?’

‘Weet je hoeveel we vannacht gaan liggen verslapen?’ vroeg ze gebelgd en dus zeer ter plaatse.

‘Geen idee,’ zei ik.

‘Honderdzeventig gulden,’ scandeerde ze, zeker van haar triomf.

Ik wilde iets terugzeggen, maar ik wist niks.

‘Als we...’ begon ze.

‘Ga nu niet opsommen wat we met die honderdzeventig piek hadden kunnen doen,’ smeekte ik.

Zo royaal was ze. Maar toen we eenmaal in het bed lagen, dat was geschapen voor een kort volk, begon ze rebelse plannen te smeden om het geld er op de een of andere manier uit te halen.

[p. 14]

‘Laten we de hele nacht om de beurt kuipbaden nemen,’ zei ze. ‘Kom. Het water houdt ons wel wakker. Als we tegelijkertijd beide kranen van de vaste wastafels laten openstaan, zweer ik je dat we ze tegen de ochtend op drie tientjes leidingwater komen te staan. En...’

Maar ik sliep al.