Allemaal onzin

Het kerstverhaal

De ijle sneeuwvlokjes dwarrelden en ieder zat bij het knappend vuur van de haard ‘Scrooge en Marley’ te lezen. In alle huisjes heerste kerstkneut. ‘Hè, Jan, kom gauw binnen, het is zo koud op de gang. Ga nou dicht bij de kachel zitten, Jan. Kijk, hier staan je toffels, en wil je nog een koekie, Jan, hè, wil je d'r één, toe Jan, pik een blommige.’

Maar in 't huisje van mevrouw Ina Braswinkel was 't koud. Ja, Jantje dreinde in zijn bedje: ‘Moe, waarom is de kachel uit?’ Wrange vraag! Dieper boog zich 't prachtige hoofd van Ina, de mooie Ina uit Weesp, over het broekje van Jantje van Speenhoff. En ze dacht aan

[p. 69]

Koos, een maand geleden weggegaan om een brief te posten - en nog niet terug.

‘Misschien was de brievenbus vol!’ prevelde ze met hoopvlamming. Maar dan opeens kreeg ze zo'n grauw Willy Corsarigevoel en dacht: ‘Nee, Koos heeft de benen genomen. En ik heb het nakijken.’ Een voetbalterm, maar wat doet 'n vrouw niet, in haar smart...

‘Moe, ik wil kerstkrans’, riep het jongetje navrant uit bed.

Bij Ina bevroren de waterlanders op haar fijne kopje.

‘Stil, knul!’ zei ze, de hand zacht (maar koud alweer) op het blond donzekoppeke leggend.

Maar reeds kraakte de deur en daar stond Koos. Beschonken, maar hij was er tenminste.

‘Dag Lies!’ riep hij levendig.

‘Ina’, verbeterde zij fijntjes. En zij wierp zich geoefend aan zijn glimmend h.v.v.-insigne. Juist op dat ogenblik begonnen, bronzerig, de kerstklokken te luiden.

‘Waarom?’ vroeg Koos wezenloos.

‘Dat is altijd aan het slot van kerstverhalen’, zei Ina, wenend, omdat haar geluk was weergekeerd.