Allemaal onzin

Het weten

Aangezien ik gistermiddag toch vrij was, besloot ik een wereldbeschouwing te kiezen. Ik ging naar mijn buurman, daar deze er een heeft. De man zat hangerig in zijn zetel.

‘Vertel eens’, sprak ik monter, ‘hoe bevalt ze?’

Eerst meende hij dat ik de dienstbode bedoelde, maar ik hielp hem uit de droom. Hij werd levendig.

‘Zie eens even’, riep hij. ‘Ga zitten, staan maakt me zenuwachtig - neem een knakje, neem dat schilderij ook maar, het hindert me - zó, zie eens, ik zei ‘zo zie’ en niet ‘zie zo’, wat vaker voorkomt en kijk man, daar stoelt ze eigenlijk op, de wereldbeschouwing. Denk in dit verband eens aan het leven der bijen...’

En hij begon te zoemen en sloeg op gazen vleugels naar het zwerk.

‘O juist’, riep ik hem na, ofschoon ik hem maar gedeeltelijk begreep. Gelukkig keerde hij terug.

‘De wereld!’ zei hij en ging op de stoel staan. ‘Kijk, nu ben ik groter. Maar bén ik groter? Neen - alleen langer. Dit is de kern

[p. 70]

Volg je het? De wereld wordt steeds dikker, maar helpt het? Neen!’

Hij ging op de grond liggen.

‘Zie het klein’, smeekte hij aan mijn voeten. ‘Wij zijn klein. Mieren. Maar de geest! Tenminste mijn geest. Wil je thee?’

‘Nee’, zei ik.

‘Dat zeg je om te rijmen’, riep hij fel-polemisch opspringend, ‘maar alles rijmt immers, man. Dat wil zeggen - niets. Ken je Kierkegaard?’

‘Deels’, sprak ik voorzichtig.

‘Weg met hem’, riep de buurman driftig, ‘hij heeft mijn fiets gestolen, vorige zomer. Maar vriend, Kant is een machtig denker. Ik ontleen veel aan hem, hij heeft me zo geholpen. Kant, gus, wat heb ik niet allemaal van hem gekregen toen we het moeilijk hadden, verleden jaar, met mijn operatie, weet je nog? Lieve Kant. Zonder Kant - waar was mijn wereldbeschouwing dan?’

‘Weet ik niet’, zei ik, ‘waar is ze nu?’

‘Daar loopt ze!’ riep de buurman, uit het raam wijzend, ‘daar, met die blauwe jas aan.’

Nou, ik naar buiten - maar ik kon haar niet meer inhalen.