Allemaal onzin

Een lezer

Omdat de boog niet altijd ontspannen kan zijn, had ik nú eens een heel ernstig, welhaast ondoorgrondelijk artikel over letteren afgescheiden, dat moeizaam doch studieus voortstrompelde op een reeks van voetnoten. Verschillende tijdschriften wilden het voor geen goud hebben, maar eindelijk vond ik een schemerige jongen, die, na een reeks van consumpties, beloofde het in zijn maandvodje te zullen plaatsen.

Toen het verschenen was, zat ik ergens aan een leestafel en zag met blijde haiteklop, dat een man zich in mijn studie verdiepte. Hij las intens, met papier en potlood naast de lectuur, want hij maakte zo nu en dan notitiën, gelijk oppassende jongelui doen als zij voor de hoofdakte studeren.

[p. 95]

Heerlijk vond ik het, deze verdieping bij de man te mogen aanrichten. Ik liet hem dan ook geen moment meer uit mijn stralend oog en ontmoette derhalve zijn blik, toen hij opeens peinzend uit mijn bedenksel opkeek, als was zijn ploegende geest gestoten op een steen in de akker.

‘Meneer,’ sprak de man gekweld, ‘is een kolan eigenlijk een beest?’

Zijn vraag verbaasde mij, maar na kort nadenken antwoordde ik beleefd, nooit van een dier te hebben gehoord, dat naar deze ongebruikelijke roepnaam luisterde.

De man haalde de schouders op, als iemand, die zijn verlies weet te dragen. ‘Dan maar eentje minder,’ zei hij, zich opnieuw over mijn proza buigend.

‘Waarom vroeg u dat eigenlijk?’ sprak ik in spanning.

‘Och, niets,’ zei de man luchtig, ‘maar ik kort mij de tijd door in dit artikel naar verborgen dierennamen te zoeken. Kent u dat spelletje? Het is leuk. Ik heb er al negenentwintig.’

Ik ben maar bijtijds naar bed gegaan.