De tweelingzusjes Wil en Til

[p. 127]

Bij vrouw Stok op visite.

Wat zijn de tweelingen al vroeg met Aaltje aan het wandelen. Waar gaan ze toch heen? Wel vrouw Stok is jarig en nu gaan ze haar eens verrassen. Want in de tasch, die Aaltje draagt, zitten een paar warme winterpantoffels. Grootmoe heeft gezegd: ‘'t Is nog lang geen winter, maar dát geeft niet. Vrouw Stok zal er wel erg blij mee zijn.’

Uit hun eigen spaarpot zullen ze de pantoffels betalen. Leuk hé?

‘Is het nog ver?’ vraagt Til

‘Nee, niet zoo erg’, zegt Aaltje.

‘Zoo dadelijk moeten we rechtsaf en dan -’

‘O kijk, daar héb je 'm’, roept Wil opeens.

‘Wat?’ vragen Til en Aaltje tegelijk.

‘De kermiswagen. Ik zie hem door de boomen heen.’

‘Ja, nu zien ze hem alle drie.’

‘Wat een rommeltje’, bromt Aaltje.

‘Wat maken ze een leven’, fluistert Wil.

‘Ketellappers’, zegt Aaltje. ‘Hoor je wel, hoe die man zit te kloppen? Ze gaan overal aan de huizen vragen, of de menschen ook kapotte

[p. 128]

ketels hebben. Kijk. daar komt een vrouw aan met drie kapotte ketels bij zich. Dat is de vrouw van den ketellapper, denk ik.’

Wil en Til blijven staan, om eens goed te kijken. Maar Aaltje zegt:

‘Nee hoor, de morgen is tóch zoo gauw om. Wij moeten verder. En vanmiddag eten we vroeg. Want jullie gaan toch spelen bij Tootje Vos? Laten we maar wat aanstappen.’

‘'t Is zoo warm’, moppert Wil. Maar ze loopen toch wat vlugger. ‘Dáar heb je het huisje van Stok’, wijst Aaltje.

‘Wel, wel, dat is aardig’ roept de jarige vrouw al uit de verte. Zooveel visite op mijn verjaardag! Wat aardig van jullie!’

Dan stappen ze het kleine huisje binnen. Eerst wenschen ze vrouw Stok geluk met haar verjaardag. En nu gaat Aaltje de tasch leegpakken.

‘Kijk 's, vrouw Stok’ zegt ze, ‘mevrouw heeft een tulband gebakken, daar moet je met je man maar 's van smullen.’

Ze duwt Wil het andere pakje in de hand.

‘Dat is van ons samen’, zegt Wil.

‘Oooo.’ Wat een pracht van pantoffels! Nee maar! Dank je wel hoor! En wil je mevrouw ook vriendelijk bedanken voor dien heerlijken tulband? Wacht, ik zal Stok even roepen. Hij zit achter, in het schuurtje, hout te hakken.’

[p. 129]

Til vindt het leuk in het kleine kamertje. Dat fluistert ze Aaltje in het oor.

Wil zit erg nieuwsgierig rond te kijken. Ze wil zoo graag lezen, wat er op dien gekleurden wandtekst staat. Maar het zijn zulke vreemde letters. Zou Aaltje het kunnen lezen?

‘Wat staat daar op?’ vraagt ze.

En nu leest Aaltje: De Heere is mijn Herder, mij zal niets ontbreken.

De tweelingen denken allebei: Grootmoeder heeft gezegd, dat Stok al zoo lang zonder werk is. Dan kan hij toch niets verdienen. En als je geen geld meer verdient, ben je arm. Maar als je niets ontbreekt, dán ben je rijk. Rijk en arm tegelijk, dát gaat toch niet.

Nu komt vrouw Stok weer terug. ‘Mijn man is zóo klaar’, zegt ze, ‘hij wil zich eerst wat opknappen. En nou zal ik 's koffie inschenken, ik heb een sterk bakje gezet. Houën jullie van koffie?’

‘Ja’, knikken de tweelingen. Ze krijgen thuis en bij grootmoe alleen 's Zondags een kopje koffie met heel veel melk, maar dat zeggen ze niet. En Aaltje zegt ook niets.

‘Koffie met tulband’, lacht vrouw Stok.

‘Och, och, net als bij de rijke menschen. Dáar heb je mijn man.’

‘Wel gefeliciteerd hoor’, zegt Aaltje en de meisjes mompelen ook wat.

[p. 130]

‘Hè, hè, ik heb 't warm gekregen’, zegt Stok.

‘'s Jonge, jonge, koffie met gebak, dàt zal smaken’, lacht hij. ‘Wat hebben we 't goed vandaag.’

‘We hebben het altijd goed’, zegt zijn vrouw.

De tweelingen begrijpen er nu heelemaal niets meer van. Dat is toch niet écht waar!

Maar wat zegt vrouw Stok daar toch?

‘Want zie je, we kennen den Heere Jezus. Hij is onze Herder. En wij zijn Zijn schapen. En Hij zorgt voor ons, áltijd. Daarom zijn we rijke menschen, is 't niet waar, Stok?

Nu begrijpen de meisjes het opeens.

Dus kan het toch - arm en rijk zijn tegelijk.

‘Kom, wij moeten naar huis’, zegt Aaltje, want we eten vroeg vandaag. Een prettige dag samen, hoor!

‘Dank je, Aaltje, voor álles hoor kind. En de groeten aan mijnheer en mevrouw.’

Dan gaan ze weer. Ze kijken nog eens om.

Vrouw Stok wuift met haar hand. Maar ze loopen vlug en zijn in een oogenblik bij den zijweg.

‘Wat wonen ze daar leuk, hé?’ zegt Til.

‘Nou’, zegt Wil.

Aaltje wischt haar voorhoofd af met haar zakdoek. ‘Foei’, zucht ze, ‘is me dat loopen!’

Maar ze zijn nog net op tijd thuis.