De tweelingzusjes Wil en Til

[p. 106]

Een brief naar huis.

Daar zitten de tweelingen nu. Ze willen een brief naar huis schrijven. Maar wat is dát moeilijk! Grootmoeder heeft gezegd: ‘Het is veel aardiger voor vader en moeder, als je er niet mee geholpen wordt.’

Wil zucht er van. ‘Wat moet er boven?’

‘Ik weet wat’, zegt Til. We zetten er boven: ‘Lieve allemaal. Schrijft dat maar vast op, Wil. Jij schrijft het mooiste van ons tweeën.’

Wil neemt haar potlood en begint.

Hoofdletters zijn nog te moeilijk, die hebben ze nog niet leeren schrijven.

Ze schrijft alles met gewone letters.

Daar staat het:
lieve allemaal.

Wil bijt op haar potlood. Ze weet niets te schrijven. ‘En nou verder’, zegt ze.

‘Nou, je schrijft, dat het hier erg prettig is en dat we pruimen gehad hebben bij Welders en dat vrouw Stok gisteren geweest is....’

‘Nee’, zegt Wil, ‘over vrouw Stok schrijf ik niet.’

‘Dat de schommel zoo fijn gaat.’

[p. 107]

‘Ja’, zegt Wil ‘en dat Tootje mag komen spelen, willen we dat er ook inzetten?’

Til klapt in haar handen. ‘Ja, ja, dat wordt een lange brief. Fijn zal moes dat vinden’.

Wil begint te schrijven en Til kijkt, of het goed gaat en of haar zusje niets vergeet. Een héél kantje is al haast vol, als grootvader uit school komt. Grootvader mag den brief lezen. Hij neemt een blauw potlood om de fouten te verbeteren. Want heelemáál alleen kunnen ze het nog niet. Vanmiddag zal Wil hem zonder fouten overschrijven.

Nu ziet de brief er netjes uit. Wil heeft er zoo haar best opgedaan. Zal ik hem jullie eens stilletjes voorlezen? Luistert dan:
lieve allemaal,
het is hier heel prettig. de schommel is fijn. het is erg warm. is henkie zoet? of huilt hij nog wel eens? zou hij begrijpen, dat wij weg zijn? wij zijn bij welders geweest, daar hebben wij pruimen gekregen, en grootvader moet alleen morgen nog naar school. u hebt de groeten van grootva en grootmoe en hoor u 's moes. aaltje gebruikt de panlappen al. ze had ze erg noodig. morgen gaan we vragen of tootje mag komen spelen, ze is hier pas komen wonen ze heet tootje vos. haar vader

[p. 108]

is dokter. en nu weet ik niets meer. wat een lange brief hè moes? til heeft alles haast voorgezegd en ik heb hem geschreven. grootva heeft de fouten er uit gehaald. u hebt van allemaal de groeten en als u of vader ons komt halen, moet u broer maar meebrengen, zegt grootmoe
allemaal gedag van
uw liefhebbende
wil en til
dag, dag, dag.

‘Ziezoo’, zegt grootmoeder, nu het adres nog. Een postzegel op de enveloppe en klaar is Kees.’

‘Mogen we zelf den brief op de post brengen?’ vraagt Til.

‘Weten jullie dan den weg?’

‘O ja grootmoe, het postkantoor is een klein eindje voorbij de kerk.’

‘Zal Aaltje met je meegaan?’ Want ik ben bang, dat jullie onder een auto komen.’

‘Hè nee, grootmoe’, vleit Til, ‘mogen we alleen? We gaan toch ook alleen naar school?’

‘Nou, toe dan maar. Ik zal het dan maar wagen. Zal je niet lang wegblijven?’

‘Nee, grootmoe.’

Daar gaan ze, de tweelingen.

Grootmoeder kijkt de meisjes na, tot ze aan de bocht van den weg zijn. Dan gaat ze zitten

[p. 109]

naaien in de serre. Ze hoort daar zoo duidelijk de schoolkinderen zingen.

Ze zingt zachtjes mee. Naaien en zingen tegelijk, dat gaat best. Er zijn versjes bij, die grootmoe zélf nog geleerd heeft, toen ze een klein meisje was.

Hè, wat is het warm in de serre.

‘Als er maar geen onweer komt’, denkt grootmoeder. Telkens gaat het zonnetje even weg. En het begint zoo te waaien. Het droge zand op de speelplaats stuift in het rond. Grootmoe veegt haar bril eens goed, zet hem dan weer op en kijkt den weg af. Waar blijven de kinderen toch! O, o, wat wordt de lucht donker. En - hoort ze het goed - dat rommelen in de verte - is dat onweer?

Grootmoeder schrikt. Hoor, wéér dat gerommel, nu nóg erger dan daareven. Het onweert. En de kinderen zijn er niet. Waar zouden ze toch zijn? Grootmoeder heeft geen rust meer. Ze gaat Aaltje roepen. En sámen kijken ze den weg nog eens af. Maar - ze zien geen Wil en geen Til.

‘Ik zal ze wel gaan zoeken, mevrouw’, zegt Aaltje. Maar nóg is grootmoeder niet gerust, want - daar vallen groote, groote druppels, wel Zoo groot als halve stuivers.

Grootvader kijkt eens door de ramen van de school naar buiten. Grootvader is zoo bang niet.

[p. 110]

Maar die weet ook niet, dat de kinderen onderweg zijn, met dunne jurkjes aan. Grootvader denkt: ‘Lekker zoo'n regentje!’ Maar grootmoeder zucht: ‘Ach, wat zullen ze nat worden, die kinderen!’