De tweelingzusjes Wil en Til

[p. 103]

Vrouw Stok.

Nu is alles weer prettig. Grootvader is ook niet boos meer, heeft grootmoeder gezegd. Ze mogen met Aaltje mee naar Welders, om melk te halen.

Vrouw Welders is toch zoo'n aardige boerin. Die is maar wát in haar schik, omdat Aaltje de tweelingen meebrengt. Hillegje roept maar: ‘Wat zijn ze gegroeid, hé moeder?’ Vrouw Welders lacht en zegt: ‘'s Jonge, jonge, nou! En ben jij nou Til?’

Natuurlijk raadt ze mis, want ze wijst op Wil.

‘En kan je kleine broer al loopen?’

‘Nou’, zegt Til. ‘En hij praat ook al wat.’

‘Zoo, zoo’ knikt vrouw Welders.

‘Aardig hé, een klein broertje? En gaan jullie nou 's met Hillegje naar het vee kijken?’ Dat willen ze graag.

Aaltje blijft even met vrouw Welders praten en naar de bloemen kijken.

Dan stappen de tweelingen met Hillegje mee. Ze mogen alles zien: de koeien, die Hillegje allemaal bij den naam noemt, de varkens en de biggen, die er zoo leuk roze uitzien, en dan....

Dan gaat Hillegje schudden aan de takken van

[p. 104]

een dikken boom. Daar vallen .... boem, boem, boem .... allemaal lekkere rijpe pruimen. Wil heeft haar handen al heel gauw vol en Til begint maar vast te eten.

‘Wacht maar even’, zegt Hillegje, ‘ik zal een grooten zak halen, dan mag je ze mee naar huis nemen.’

Hè, wat een zakvol wordt dat! Fijn!

‘Kijk 's, grootmoe!’ roept Til al uit de verte. Maar is dat grootmoe wel, die daar voor het raam Zit?’

‘Welnee’, lacht Wil, dat is grootmoeder niet, dat is....

‘Wat een gek mensch’ zegt Til, ‘o kijk 's, ze heeft een bult.’

‘Ze zit te breien, geloof ik.’

‘Nietwaar, te stoppen, kousen te stoppen.’

Aaltje hoort niets, want de meisjes fluisteren heel, heel zacht samen.

Dan gaan ze naar binnen. Aaltje zet de versche, warme melk in den kelder en Wil en Til loopen de gang door, naar de huiskamer.

‘O, kijk nou 's’, lacht Wil, ‘wát 'n hoed. En zoo'n gekke mantel.’

Samen staan ze bij den kapstok in de gang en hebben heel veel pret.

‘Ga jij eerst maar naar binnen.’ Wil geeft Til een duwtje. Dan staan ze allebei in de huiskamer.

[p. 105]

Grootmoeder schenkt koffie. En daar bij het raam zit het ongelukkige vrouwtje.

‘Dat zijn mijn kleindochters nou, vrouw Stok’, zegt grootmoeder vroolijk.

Het vrouwtje kijkt door haar bril heen en lacht. Ze knikt de tweelingen vriendelijk toe. De meisjes lachen ook.

‘Wat een raar mensch’, denkt Til.

‘Eng, zoo'n bultje’, denkt Wil.

Maar zéggen durven ze zooiets niet.

Wil houdt den zak met pruimen omhoog. ‘Kijk 's, grootmoe.’

‘Wat 'n pruimen’. Grootmoeder schudt het hoofd al maar heen en weer.

‘Bewaar u ze maar voor ons’, zegt Til.

Dàn gaan ze schommelen. En ze vergeten, dat ze zoo leelijk gedaan hebben, allebei. Of is het niet leelijk, om een ongelukkig vrouwtje uit te lachen? En ze vergeten ook, dat de Heere God alles gehoord en gezien heeft.