De tweelingzusjes Wil en Til

[p. 39]

Van iets prettigs.

Vader heeft zijn meisjes toch zoo iets fijns verteld. Ze gaan verhuizen. Ze gaan uit de oude pastorie weg. Vader wordt dominé in de stad.

‘Leuk hè?’ zegt Wil tegen haar zusje.

‘Nou!’ En als we in de stad wonen, gaan we elken dag winkels kijken.’

‘En in de tram zitten.’

‘En taartjes eten.’

Moeder laat de tweelingen maar praten.

Ze zijn een keer met vader en moeder naar de stad geweest. En toen hébben ze veel winkels bekeken. En toen hébben ze in de tram gezeten. En toen hebben ze ook taartjes gegeten in een melksalon. Maar dat kwam, omdat ze een dagje uit waren, voor plezier.

Moeder vindt het niet zoo héel prettig dat ze gaan verhuizen. Ze heeft tegen vader gezegd: ‘Wat zal ik die oude, ruime pastorie missen. En wat zal ik dikwijls naar onzen mooien tuin verlangen!’

Want in de stad krijgen ze zoo'n groot huis niet. Vader en Moeder hebben het al gezien.

[p. 40]

Het is een mooi huis, maar met o zoo'n klein tuintje er achter.

Welken Zaterdag vragen de tweelingen: ‘moeder, hoeveel weken duurt het nog?’

‘Nog acht weken’, zegt moeder.

Maar de weken gaan zóo gauw voorbij.

Het duurt nu nog maar twee weken.

‘Als het tweemaal Zondag geweest is, dan gaan we verhuizen’, zingt Til. En samen dansen de zusjes de kamer rond. Zóo blij zijn de tweelingen!

Voor de pastorie staat een groote verhuisauto.

Twee mannen halen de meubels uit het huis weg, de stoelen, de tafels, de kasten, het orgel, de schilderijen, de boekenhanger, de lampen o nog veel meer. Kee helpt een handje. Alles wordt voorzichtig in de auto geladen. Wat is het nu leeg in huis. Iedereen, die langs de pastorie loopt, kan zoo naar binnen zien. Want nergens hangen meer gordijnen voor de glazen. En je loopt zóo maar op de houten vloeren. Want nergens liggen meer kleeden op den vloer.

De tweelingen staan voor het raam.

‘Ik wou, dat we maar gingen’, zegt Til.

‘En jij dan?’

‘Ik ook’, zegt Wil. ‘Zeg, weet je wat ik zoo raar vind? Dat hier nou andere menschen komen wonen.’

[p. 41]

Til knikt. Ze vindt het ook raar. Maar tòch prettig. Eindelijk is alles uit het huis in de auto gedragen. De deur van de auto klapt dicht. Daar tuft hij heen, eerst over den kerkweg, dán langs den straatweg.

Tuf.... tuf.... tuf....!

Tuf.... tuf.... tuf.... Wat een zware vracht!

‘Nou’, zegt moeder, ‘we kunnen gaan.

‘Zeg het huis maar gendag.’

‘Dag huis, dag huis’, roepen de tweelingen.

Ze zien niet, dat moeder een heel klein beetje huilt. Het rijtuig staat al klaar. Daar stapt moeder in met broer op den arm. Dan volgen de tweelingen, met Kee. Vader is al weg, naar het nieuwe huis. Wil en Til roepen nog eens: ‘Dag huis, daaag!’

En moeder zegt heel zachtjes: ‘Dag lieve, oude pastorie.’ En moeder blijft net zoolang kijken, tot ze den toren van de kerk niet meer zien kan.