De tweelingzusjes Wil en Til

[p. 29]

Het nieuwe broertje.

Ze zitten in den trein, Wil naast grootmoeder en Til naast grootvader. Allebei zitten ze bij een raampje. De koffer ligt in het net. Nu gaan ze hoe langer hoe meer van grootvaders huis en van de boerderij af. Maar nu komen ze ook hoe langer hoe dichter bij vader en moeder en - bij broertje. Hoe zal broer er toch wel uitzien? Grootvader, die zoo erg graag plaagt, heeft gezegd: ‘Hij heet naar mij, en nu lijkt hij ook op mij.’ Maar dat kan toch niet. Een klein kindje kan toch niet op een ouwen mijnheer lijken!

Grootvader heeft al zulke diepe rimpels in zijn voorhoofd. Grootvader heeft al grijze haren en een langen baard.

Grootvader pláagt maar wat. Til gelooft er niets van en Wil gelooft er ook niets van. En grootmoeder? Och, grootmoeder lacht maar. Ze zegt: ‘Laat grootvader maar praten hoor! Grootvader houdt van plagen, dat weet je toch wel.’

‘Kijk’, roept Til op eens, ‘kijk grootva, dáar heb je onze kerk. Wil, kom 's gauw hier staan bij 't raampje!’

[p. 30]

Ja, nu ziet Wil het ook. Dáar is de oude kerk, die boven alles uitsteekt. Daarnaast is de pastorie. ‘Nog een heel klein eindje, dán zijn we er’, zegt Wil. Samen blijven ze voor dat eene raampje staan. De trein vliegt langs weiden en boomen en slooten, langs huisjes met kleine tuintjes er voor en langs deftige villa's. Kippen draven kakelend weg, die houden niet van treinen. Dat zijn veel te groote levenmakers.

Na een paar minuten begint de trein langzamer te rijden. Wil en Til zien nu heel duidelijk den toren van de kerk. Vlak bij! Nu staat de trein stil.

‘Dag va!’ ‘Dag kleuters, wat ben ik blij, dat jullie weer thuis komen. Het is zoo stil in huis.’

‘Dat begrijp ik best’, zegt grootmoeder. ‘Maar wij zullen de kinderen missen. Nu wordt het bij ons weer stil.’

‘Mogen wij samen vast vooruit loopen, vader’, vraagt Til.

‘Ja, maar goed kijken, of er ook fietsen aankomen, hoor!’

‘En rechts van den weg loopen, denken jullie daaraan?’

Op een holletje loopen ze den spoorsingel af, dan draaien ze rechtsom. Nu zijn ze op den kerkweg. Ze weten best den weg alleen.

‘Daar komt moeder aan’, juicht Wil opeens.

[p. 31]

Ze draven naar moeder toe. Wat lacht moeder blij, nu ze haar tweelingen weer bij zich heeft. Ze kust haar kindertjes midden op den weg. En nu zegt moeder ook al: ‘Het was zoo stil in huis, nét of we geen tweelingen meer hadden. Heerlijk dat je weer thuis bent!’

Wil kijkt de huiskamer verwonderd rond.

‘Waar is broertje nou?’ vraagt ze.

‘Boven’ zegt moeder. ‘Kom maar, dan gaan we eens gauw kijken.’

Allemaal gaan ze naar boven, vader en moeder, grootvader en grootmoeder en de tweelingen. Vader doet de deur van de slaapkamer open.

Daar staat de wieg met de mooie blauwe gordijnen. Die gordijnen schuift moeder voorzichtig opzij, Wil en Til staan er het dichtste bij. Daar ligt het nieuwe broertje. Maar wat een klein hoofdje! Mijn bal is nog grooter, denkt Wil. En wat 'n kleine dunne handjes!

‘Een flinke jongen’, fluistert grootmoeder.

‘Hij ziet er gezond uit’ lacht grootvader.

‘Op wie lijkt hij nu eigenlijk?’

‘Op Wil en Til’ vindt moeder. ‘Kijk u maar 's. Net dezelfde blauwe oogen.’

‘Ziet u nu wel, grootva’, zegt Til. ‘Hij lijkt heelemaal niet op u, want u hebt bruine oogen’.

[p. 32]

‘Is grootvader weer aan het plagen geweest?’ zegt vader lachend.

‘Wat een klein beetje haar!’ Til strijkt zacht over het hoofdje. Moeder knikt:

‘Nou. hè?’

Daar ligt het nieuwe broertje.

‘En wat zijn die vingertjes klein’, zegt Wil. Moeder lacht maar. Ze weten niet, de tweelingen, dat vader en moeder zoo heel, heel blij zijn met dat kleine kindje. Ze weten ook niet, dat vader en moeder samen den Heere gedankt hebben voor het nieuwe broertje.

Ze hebben den Heere gevraagd: ‘Lieve Heere Jezus, wil Gij ons kleine jongetje maar heel vroeg een lammetje maken van uwe groote kudde.’

[p. 33]

‘Kom’ zegt vader, ‘nu gaan we weer naar beneden.’

‘Dag kleine Henkie’ zegt Til en ze raakt even zoo'n klein handje aan.

‘Daaag!’ fluistert Wil, ‘dag lieve broer.’

Maar Henkie slaapt rustig door. Hij weet nog heelemaal niet, wat er om hem heen gebeurt. Hij weet niet, dat hij nu ook een kindje is van den dominé. Hij weet niet, dat hij in de groote, oude pastorie woont. Hij weet niet, dat Wil en Til zusjes van hem zijn. En hij weet ook niet, dat ze allemaal in huis zoo erg, erg veel van hem houden.