De tweelingzusjes Wil en Til

[p. 26]

Weer naar huis.

Krijgen Wil en Til nu zoo maar de mooie jurken aan? En mogen ze de nieuwe haarstrik op, die ze alleen 's Zondags dragen?

Wat is er toch aan de hand?

Wel, straks gaan de tweelingen op reis, naar de pastorie terug, naar vader en moeder. Naar Henkie!

Grootvader en grootmoeder gaan ze wegbrengen. Grootvader is zoo erg nieuwsgierig, hoe dat kleine ventje er uitziet.

En grootmoeder verlangt er ook zoo naar, om haar kleinzoon te zien. Wil en Til laten zich o, zoo geduldig helpen. Wil moppert maar éen keertje: ‘Au, grootmoe, u trekt zoo aan mijn haar.’ Grootmoeders handen beven ook zoo vanmorgen. Dat komt zeker van het haasten.

‘Ziezoo, dat is klaar’, zegt grootmoeder.

‘Nou de schoentjes nog aan.’

‘En dan nog even naar Welders?’ vraagt Til.

Ja, dat vindt grootmoeder goed. Ze gaan met Aaltje op stap. Vrouw Welders ziet ze al aankomen. ‘Zoo dat is aardig. Kom je nog eens

[p. 27]

goeien dag zeggen? Maar niet meer naar de koeien gaan, hoor, met je mooie jurken.

En wil ik je nou 's wat vertellen? De poesjes kunnen al zien. Kom maar mee, dan moet je toch 's kijken, hoe aardig ze worden.’

Hillegje is al in de schuur, ze hoeft niet naar school, omdat het Zaterdag is.

Ze helpt moeder zoo'n beetje. Ze is bezig de schuur bij te vegen.

De moeder-poes rekt haar kopje uit de mand, ze is bang, dat iemand haar kindertjes kwaad zal doen. Maar de boerin zegt: ‘Stil maar, Mies, goed volk hoor!’

De meisjes bukken zich en streelen de poes over den rug. Dan roept Wil opeens:

‘O kijk 's, kijk nou 's! Die gaat wandelen.’

Och, och, wat moeten ze nu toch lachen om die kleine poes. Die klimt zoo maar over haar moeder heen. Ze wil uit de mand.

‘O, dat is zoo'n brutaal ding’, zegt de boerin. ‘Bekijk ze maar 's goed.’

Nu mogen ze allebei zoo'n aardig beestje vasthouden. Wil vindt het zwartje het liefste, en Til het grijsje. Want dat heeft zulke leuke oogjes.

Jammer, dat Aaltje zoo'n haast heeft om weg te komen, ‘Nog even’, vleit Wil. ‘Nee, nee, ik moet me nog wat opknappen. Want ik draag den koffer naar het station’, zegt Aaltje. ‘Zeg

[p. 28]

nou de poesjes maar gendag en Hillegje en vrouw Welders.’

‘Wacht’, zegt vrouw Welders. ‘ik heb nog wat voor jullie. ‘Hier eet dat maar in den trein op.’ Die aardige vrouw Welders.

Een zakje met klontjes. Heerlijk! ‘Dank je wel. vrouw Welders’, zeggen ze allebei.

‘Nou, dag tweelingen. De groeten aan den dominé en aan je moeder. En hoor 's, zal je het kleine broertje een kusje van me geven?’

Ja, dat beloven ze.

‘Nou, tot ziens’, roept vrouw Welders. Hillegje zwaait met haar zakdoek, en roept: ‘daag!’ ‘Een aardig stelletje’, zegt vrouw Welders. Dan gaan moeder en dochter weer aan 't werk. Want 't is Zaterdag en alles moet morgen netjes zijn.