Handleiding tot de natuurlyke opvoeding of Robinson Crusoë, geschikt ten dienste der jeugd

[p. 1]

[Vooraf]

Zeker talryk huisgezin, dat uit verscheiden bejaarde lieden en kinderen bestond, was onderling verbonden eensdeels door de banden der Natuur, en anderdeels door onderlinge liefde. De Vader en de Moeder des huisgezins beminden allen, als hunne eigen kinderen, hoewel charlotte alleen, de kleinste van allen, hun eigen dochtertje was; en twee vrienden van het huis, R** en B**, hadden dezelfde gevoelens. Zy hadden hun verblyf op het land, niet verre van Rotterdam.

De algemeene spreuk van dit huisgezin was: ‘Bid en Werkt.’ Jongen en ouden hielden de betrachting van deezen plicht voor hun groots geluk. Doch geduurende den arbeid en ook na het voleinden van denzelven, wilde de kinderen ook gaarne iets hooren, dat hen verstandiger, wyzer en beter zoude kunnen maaken. Dan vertelde hen de Vader nu eens het een en dan wederom het ander, en het jonge volkje luisterde, geen' uitgezonderd, met vermaak en met aandacht naar zyn verhaal.

De volgende geschiedenis van robinson den Jongen, maakte een van deeze Avondverhaalen uit. De oude man dacht, dat 'er wel

[p. 2]

nog meer goede kinderen waren, die deeze merkwaardige geschiedenis gaarne wilden hooren of leezen; en dit bewoog hem om dezelve op te schryven, en de Boekverkooper wierd gelast om twee duizend exemplaaren daarvan te doen drukken.

Het boek, kind lief, dat gy thans in handen hebt, is een van deeze exemplaaren. Gy kunt dus, zo gy wilt, terstond met de volgende bladzyde een begin maaken met leezen.

Maar zacht, ik had byna vergeeten u te zeggen, wat 'er voorviel, éér dit verhaal begon! - ‘Zult gy ons niet wederom wat vertellen, Vader?’ vroeg willem op een' schoonen zomerschen avond, ‘gaarne!’ antwoorde de Vader, ‘maar het zou jammer weezen, een' zo bekoorlyken avond slechts door de glaazen te aanschouwen. Komt kinderen, wy zullen op het gras gaan zitten!’

ô Dat is goed, dat is goed! riepen zy allen; en dus vloogen zy al dansende ten huize uit.