Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 268]

Klooster-verzen

I

Ik stoot mijn venster open,... allerwegen
ligt het verklaarde land in morgens koel gewaad,
de kloosterbel tampt zijnen goeden zegen,
die door de ochtend-stilt' zijn bronzen uren slaat.

Een vroege man, die aan de akkerlanden staat,
is als een schim, roerloos der aarde toe-genegen,
om hem zijn àl geluiden stil-gezwegen,
wanneer zijn vaste voet langs verre wegen gaat.

Wat is dit goed, ik sta, een eenzaam kind,
en breid mijn handen naar den hemel heen,
het is me of in de jaren, die vergleên,
ik ging als levenloos, bleek en verblind,
wist niet wat ik in mijne beên
nog zocht, een ander in het leven vindt.

[p. 269]

II

En ied're morgen weer, als aan de witte wanden
van mijn verlaten cel wat zonne-schampen beven,
rijs ik ter legerstede uit en mijn verbleekte handen
zijn, Moeder, naar uw schoon gelaat geheven.

De nacht heeft enkel mij dit vreemd gebed gegeven,
dat door de jaren, die naar d' avond-stranden
des doods verdeinen doen mijn schemer-lichte leven,
ik moge staan zeer sterk in uwe heil'ge branden.

Maar o, het lijkt wel of daarbuiten in de boomen,
wier rijke bloesems aan mijn venster neigen,
of daar het leven als in duizend voog'len-zangen
zingt door de lentelijke lucht,... en goede droomen
waren langs de avondlijke paden. O, mijn verlangen,
dat ge toch éénmaal nog moogt zwijgen!

[p. 270]

III

Hoe menigmaal sindsdien zat ik in stilt' gebogen
en hoorde naar de stem van zee en wind,
die hunk'rend van de wijde stranden komt gevlogen
en nimmermeer een goede rustplaats vindt,

want schooner dan de droom van verre oogen,
en dan het donker lied, dat ieder hart bemint,
is wat uit zee en wind tesaam is opgetogen:
hun hooge en schoone, heem'len-zwervend kind.

Dit is het goede huis, het wèl-beminde, -
der and'ren leven schijnt heel stil en vroom;
door al mijn jaren ga ik als een blinde,
die nooit meer schouwt jeugd's onverwelkb'ren droom -
maar in herinnerings smartlijk-schaam'len stroom
voor immer nu een sterke troost moet vinden.

1924

(O.E.T. 1929)