Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 249]

IV

Al mijn eenzaam-diepe nachten
zijn een droom-doordonkerd smachten
naar jouw schoonen wederkeer.
Uit al lichte lente-dagen
zingt een stil en dringend vragen:
‘Wanneer kom je weer?’

Al mijn dagen, al mijn nachten
heb ik joù nog moeten wachten
en de tijd vervliet,
'k heb getracht je te vergeten,
maar ik kan alleen joù weten
in mijn triestig lied.

Ging je niet bij 't zomer-komen,
toen d' al-oude lente-droomen
reeds vervlogen waren?...
O, hoe zal 'k je terugkomst wachten,...
zie, reeds vallen dwarlend-zachte
de vergane blaren...

Kom toch gauw, kom toch gauw
nu ik zoòveel van je hou:
innig en volkomen,
nu ik altijd maar weer hoor
zachte treden komend door
mijne wake-droomen.

Zal je komen over 't pad? -
O, dat je het niet vergat! -
naar 't verlaten huis...
Schijnt de maan nog hoog en stil?
O, ik hoor het blad-geril,
en het lichtst gedruisch.

[p. 250]

 

Zal je komen aan den dag,

 

met den jongen Zonne-lach

 

om je donk're haren,...

 

zal je dan weer bij mij zijn,

 

als de eerste morgen-schijn

 

't land begint te klaren?...

 

 

 

O, wanneer je komen zal?

 

Bij den scheem'ren avond-val

 

om je matte handen,

 

bij den laten schijn der zon,

 

't tink'lend spel van carillon,

 

over witte landen...

 

 

 

Kom bij mij, kom bij mij,

 

zie, de dagen gaan voorbij,

 

snel, en schat-beladen...

 

O, dat je nu komen ging

 

in de zuiv're mijmering

 

dezer avond-late paden...

 

 

 

Nu mijn nieuw verlangen groeit,

 

en de hemel òpen-bloeit

 

en de wonder-teere sterren... -

 

Kom bij mij, kom bij mij,

 

zie de dagen gaan voorbij,...

 

en jìj bent zoo verre -

Amsterdam 27-11-'20