Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 245]

De luiden lach en andere verzen

Voor Fifi

I. De luiden lach

Ik lach, -
mijn luide schaters hangen aan de luchten,
als vluchten
donk're vogels een herfst'gen dag
bijwijlen

aan de heem'len staan

aan herfst'ge heem'len
waarlangs de gril'ge wolken varen,
als snelle, rank-gebouwde barken,
door blanke zeilen
hoor ik de wilde winden gierend gaan,
de luide winden,
die de roestig-gele blaren
in vreemde tochten jagen
langs mijn ramen,
de wegen over,
langs landen: dood'lijk eenzamen,
waar in de zomer-uren wij tesamen
doolden de dagen door in donk're droomen -

Ik lach -
ik zie de klanken blijven trillen
aan de verijlde toppen neveliger boomen,
die tegen verre hemel-zoomen
verrijzen doen hun fijn en stille
dag-verstorv'ne schimmen -
ik zie met 't wijken van den dag
de vogel-tochten mijner lach
langs hoóge heem'len klimmen,
voorbij de wegen:
ster-ombloeid.

[p. 246]

 

voorbij de nacht-stille waat'ren,

 

waarlangs de witte mane-boot

 

zoo blank-verpuurd heur reize roeit,

 

voorbij den zaal'gen zegen

 

van veler sterren bloesem-pracht,

 

die dragen hun verklaard geheim

 

boven den lichten zoeten zwijm

 

van dezen stillen nacht.

 

 

 

Ik lach, -

 

een felle 'erinnering

 

flitst aan de einders van mijn weten -

 

ik lach,.... ik làch,

 

de schaters gaan - ik wil vergeten

 

wat eèns gebeurde dien sterken dag!

Amsterdam 23-11-'20