Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 237]

De arend en de mol

Vermijdt de kudde klein,
vlucht van haar dampen heen,
leeft als die stoicijn
de arend op zijn steen.

Der meeng'te bonte zee
brengt voort en voedt den haat;
hij houdt zijn hooge steê
in ongeschonden staat.

Als warm gestald en snel
de kudde een schuilplaats won,
zeilt boven stormen fel
hij in het licht der zon.

Als voor des arends vlucht
uw kracht niet is bestemd,
schuwt dan der schapen lucht
en houdt u afgewend.

Van blaam en van getier
wenscht gij uw ziel ontdaan
leeft als het molledier
een ondergrondsch bestaan.

En ga daar enkel om
met wortels en gesteent,
met waat'ren aan hun bron
en het ontzield gebeent.

elinor wylie

(1887-1928)