Verzamelde gedichten (1922-1943)

[p. 6]

Het masker

Zij wisten niet, maar in den talmen tocht der tijden
waren hun levens: een bizar symbool,
dat aan de kanten van zijn dollen dool
licht-vegen, vreemd, van zich liet glijden

tot wrange pijn en een onnoemelijk verblijden
der enkelen, die deze flarden kenden,
genooten, die de spannen hunner driften menden
binnen de glorie van leed's omwaasde weiden.

Achter den mom van dit aldaagsch gebeuren,
bijzij de wegen waar een oude wereld jaagt,
opent de nacht zijn strakke sterren-deuren

tot waar een woord eindlooze echo's draagt,
en geen, die om deez' heimelijke vreugden vraagt
de weelden van dag's kostelijke keuren.