Sonnetten voor Cynara

[p. 22]

XVI

Als in het doodenuur ik naast haar ben ontwaakt
en speur het hemelsch gras en sluimerend gelegen
daartusschen d'eene, die mijn aardsche lot moest wegen,
om welk bestel ik haar lafhartig heb verzaakt,
die met geen daden noch met woorden heeft gewraakt
van mijn voortvluchtig hart de al te zwerfsche wegen,
zal dan dàt oogenblik de onverhoeds verkregen
vervulling zijn, waar 'k levenslang naar heb gehaakt?

En als de sluimerzware oogleden gaan beven
en over hagewinde, marjolein en thijm
de duif wiekt en het water harer oogen even
kristalklaar zichtbaar is, ontdaan van elk geheim,
begint dan eindelijk de koninklijke tocht
van 't eene lied dat ik te zingen nooit vermocht?