Sonnetten voor Cynara

[p. 23]

XVII

Nu mij weer heugt - o heugnis die ik vloek -
het lichte land, de onbezwaarde jaren
en van haar hand de streelende gebaren
bid ik, gedreven in den versten hoek,
om het verlossend woord, dat 'k vruchtloos zoek
opdat Herinn'rings tergen thans bedare
en 't hart zijn nederlaag voorgoed beware
in het met zegelen gesloten boek.

Zoo is het thans waar zij mijn hand ontgaat.
Terwijl mijn nijdig oog haar gadeslaat
weerspieglen and're beelden in haar oogen.
Vanwaar komt het voorspellend woord gevlogen,
verteerd van wraak, gespeend van mededoogen:
't zal haar vergaan gelijk het u vergaat.