Sonnetten voor Cynara

[p. 12]

VI

Hart heb geduld, het zal straks anders keeren.
Nog altijd rest ons adem voor het lied
dat, onbekommerd zingend, balsem biedt
en teerspijs is voor wie veel moest ontberen.

Laat de euvelen met euvlen moed regeeren
over 't beperkt en ondermaansch gebied,
hun slinksch en bar bedrijf, het raakt ons niet,
hun looze lagen kunnen ons niet deren.

Als tusschen morgendauw en avondrood
het leven sleet de platgetreden paden
stijgt met de sterren te bestemder stade
het eerste woord, gebiedend als de dood.
Vrij is het lied dat, los en onberaden,
zingt tusschen avonddauw en morgenrood.