Uytbreyding over De Psalmen des propheten Davids

[p. 380]

Den Cxxxviij. Psalm.

1   ICk voel een vuyr in mijn gemoedt, ⁺
Dat my, Heer, doet
Vw’ loff betrachten;
Het wil, het moet, het salder uyt
’tGeen ick besluyt
In mijn gedachten.
Voor menschen die op hoogen throon
Als aerdtsche Goon
Hier zijn geseten
Sal ick, met onbeschroomden klanck
Van klaren sanck,
Vw’ loff uyt-meten.

2   Het huys dat uw’ hoogh-heylicheydt ⁺
Is toe-bereydt
Sal ick betreden,
En vallen u in diep’ ootmoedt
Aldaer te voet
Met buygb’re leden:
En uwen naem daer geven prijs
Voor’t mild bewijs
Der goedicheden,
Der heyl’ger Trouw die noyt beswijckt
En nimmer wijckt
Van waerheydts reden.

3   Met recht. want ghy hebt selfs de faem
Van uwen naem
Sich uyt doen breyden
En uwer woorden sterck gebrom

+ 1

+ 2

[p. 381]

 

Vast om end om

 

Sich laten spreyden.

 

Vw’ daedt die stapt uw’ woordt voorby:

 

Het bleeck aen my

 

In quaden tijden

 

Ick riep; ghy hoord’, en hebt my kracht ⁺

 

In’t hert gebracht

 

Ten troost in lijden.

 

 

 

4   All’ watter kroon off scepter heeft ⁺

 

En heerlijck leeft

 

Aen allen oorden,

 

Laet’ eer en loff ter herten uyt

 

Op’t lieff geluydt

 

Van uwe woorden.

 

Zy vroo, en zing een lofflijck liedt ⁺

 

Wanneer het siet

 

Op uwe paden:

 

Want uwe groote heerlijckheydt

 

Is wijdt verspreydt

 

Door uwe daden.

 

 

 

5   Al is der Heeren grootste Heer ⁺

 

In roem, in eer,

 

In glans verheven:

 

Al staet sijn throon in’t hooghste hoogh:

 

Noch wil hy ’toogh

 

Ter laeghte geven:

 

Noch laet hy over groot en kleyn

 

In’t algemeyn

 

Sijn opsicht dalen:

 

Sijn stoel is veer, sijn oogh naby;

 

Geen mensch, wie’t zy,

 

Ontschuylt sijn stralen.

 

 

 

6   Schoon droeffenis mijn padt om-vangt ⁺

 

En ’t hert beangt

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7

[p. 382]

 

Door schrick van lijden:

 

Noch sal u troost mijn leven zijn

 

En mids in pijn

 

De ziel verblijden.

 

Hoe fel mijns haters toorn ontbrandt:

 

Met uwe handt

 

Sult ghy hem dempen.

 

Vw’ kracht sal, my ten heyl en baet,

 

Van’t dreygend quaedt

 

De ader stempen.

 

 

 

7   Ben ick in noodt, ontbreekt my yet:

 

De Heer, die’t siet,

 

Sal’t all’ vol-maken.

 

Vw’ goedtheyt streckt sich lang en veer.

 

Nu wilt, o Heer,

 

Vw’ werck niet staken.