Uytbreyding over De Psalmen des propheten Davids
(1630)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
AuteursrechtvrijDen Cxix. Psalm.I. 1 O saligh hy, wiens binnenst’, onbesmet, Ga naar margenoot+
In stil geweet, geen aenklacht voelt van sonden,
Maer
| |
[pagina 325]
| |
 richt sijn padt na ’tmeet-snoer van Godts wet.
O! saligh hy, die Godts geschreven Monde Ga naar margenoot+
Gehoorsaem is; en soeckt (al wat hy kan)
Godt, langs dien wegh waer op hy wordt gevonden.
2 Met recht draeght hy den naem van saligh man, Ga naar margenoot+
Die sich begeeft op Godes rechte straten.
Waerom? De sond (daer noyt dan quaet quam van,
Ramps eenigh’ stoff’) is uyt sijn doen en laten.
Dies hebt ghy, Godt, een strack gebodt gedaen, Ga naar margenoot+
Dat elck met ernst uw’ wetten moet aenvaten.
3 Nadien dan, Godt, de saken juyst soo staen:
O! kond’ ick doch, o! kond’ ick al mijn leven Ga naar margenoot+
In strengen ernst uw’ heyligh padt begaen!
O! wou’ ’tgesicht sich noyt ten dool-bril geven
Om immermeer uw’ wegen mis te sien: Ga naar margenoot+
Soo wierd’ mijn ziel noyt schaemte toe-gedreven.
4 Ick wil en kan. want ghy komt hulpe bien.
Ghy leert en toont (waer voor ick danck moet uyten Ga naar margenoot+
Van ’sherten gront,) om graegh van quaet te vlien,
Wat billijckheydt uw’ wetten in sich sluyten,
Wat heyl haer volght. Dies ick u willigh dien Ga naar margenoot+
En houd’ uw’ wet. hou ghy dijn hulp niet buyten.
| |
II.1 Hoe sal de Ieught, wiens wanckelbaer gemoedt Ga naar margenoot+
In lusten swemt; wiens ongestijlde gangen
Gevaerlijck staen op lossen slibber-voet,
| |
[pagina 326]
| |
Onstraff’lijck gaen? Soo sy sich laet beprangen
Van ’twoort uws wets. Welaen, dit’s ’sherten sin: Ga naar margenoot+
Alleen, laet my trouw onderwijs ontfangen.
2 Mijn siele neemt uw’ woordt sorghvuldigh in, Ga naar margenoot+
Om noyt op’t padt te glissen, noyt te missen,
Noyt los te gaen in al wat ick begin.
Loff dy, mijn Godt. Dael diep in mijn Gewissen Ga naar margenoot+
Met dijne leer, op dat ick ’theyligh recht
Vws wets versta, meer dan door ’twijff’lijck gissen.
3 Soo sal staegh-a’n de mondt van uwe knecht Ga naar margenoot+
Onledigh zijn in’t roemen en vertellen
Vws wets, soo wijs, soo wis, soo reyn en hecht:
Soo salder ’thert sijn gantschen lust in stellen: Ga naar margenoot+
Soo wordtse my veel waerder dan al ’tgoedt,
Al ’tgout, al ’tgelt dat menschen-handt magh tellen:
4 Soo krijght mijn tong, uyt ’sherten overvloedt, Ga naar margenoot+
Geduer’ge stoff’ om hoogh van haer te spreken:
Soo salse my in Voor- en Tegen-spoedt
Een spiegel zijn van Deuchden en Gebreken:
Sy blijft mijn vreuchdt; en geen vergeet en doet Ga naar margenoot+
En doetse oyt uyt mijn gedacht versteken.
| |
III.1 Doe wel aen my, en maeck my ’slevens wis, Ga naar margenoot+
My, my, die snack om na uw’ woordt te leven;
My, wiens gemoedt aen u verknechtet is,
En, wille-loos, sich u heeft overgeven.
Bestrael mijn ziel, dat in mijn teer verstandt Ga naar margenoot+
Vws wets geheym doorluchtigh sta geschreven.
2 Op Aerdt (helaes!) daer heb ick staet noch standt Ga naar margenoot+
Die seker is, daer heb ick lot noch erve,
Daer heb ick huys noch eygen-blijvigh landt:
Doch ben vernoeght als ick maer Een verwerve.
| |
[pagina 327]
| |
Wat is dat Een? Dat ick uw’ Wet en Woordt
(Getuyg’ uws wils) te geener tijdt en derve.
3 Mijn ziel, vol lust, vindt rust aen geenen oordt, Ga naar margenoot+
Maer steent en quijnt door moedeloos verlangen
Na ’trecht verstant uws wets. Help ghy my voort:
Ghy, die u handt ter wraeck sich laet verstrangen Ga naar margenoot+
En giet u vloeck op die uw’ woordt niet acht
Maer ’t trots gemoedt aen ydelheydt laet hangen.
4 Weer smaet en hoon van my, die vurigh tracht’ Ga naar margenoot+
Vws wils begeert gedurigh na te streven;
Die spot en spijt van kleyn en groot verwacht’, Ga naar margenoot+
Om dat uw’ Wet van my steedts wort verheven.
Hier tusschen blijft mijn yver noch in macht,
En ick uw’ Wet, als Roer en Raedt, aen-kleven. Ga naar margenoot+
| |
IIII.1 ’tOnlustigh hert bedoven in verdriet, Ga naar margenoot+
Vervuylt in smert. Waer sal het heul gaen soecken?
By Menschen? Laes! al wie op Menschen ziet
Leyt lossen grondt. Vw’ Woort moet my verkloecken.
Verhoor mijn be’e. toon my uws wijsheyts schat;
Ick open’ dy mijns herten diepste hoecken. Ga naar margenoot+
2 Geeff wisse voett’ op’t dwaleloose padt: Ga naar margenoot+
Op ’tpadt uws wets. uw’ fackel ga my voren.
Weemoedt heeft my inwendighlijck om-vat Ga naar margenoot+
En doet in druck by-na de ziele smoren.
Troost is mijn be’e.Waer hael ic troost van daen?
O! door uw’ woordt werd’ troost in’t hert geboren.
3 Van krommen gang, van selfs-gevonden pa’en, Ga naar margenoot+
Die door een schijn den mensch ten onheyl brengen,
Bewaer mijn voet. Vw’ Wet toon my mijn baen,
En leer my, noyt het Slim met Recht vermengen.
Vws waerheydts Wet, daer op ben ick bedacht Ga naar margenoot+
Ten gang te slaen, noyt aff-tredt van te hengen.
| |
[pagina 328]
| |
4 Ick hecht mijn ziel (en doe mijn lusten kracht) Ga naar margenoot+
Aen uwe Wet, het blijck van uw’ begeeren.
Gun dat ick noyt ter schand en werd’ gebracht.
Laet uwe gunst sich troost-rijck t’mywaerts keeren, Ga naar margenoot+
En klaer mijn hert van droefheydts nare nacht:
Soo kies ick ’tpadt dat ons uw’ wetten leeren.
| |
V.1 Geeff trou bericht. schiet helder licht in my, Ga naar margenoot+
Dat ick den grondt uws Wets onfeylijck peyle;
En haer mijn hert een trouwe plaetse zy,
Soo lang de dagh sijn licht my met sal deylen.
Geeff trou bericht. op dat my uw’ bevel Ga naar margenoot+
Een oogh-star sy om op het scherpst te zeylen.
2 Breng my ter baen, en maeck mijn voeten snel Ga naar margenoot+
Op uwes Woordts (my aengename) paden.
Geeff dat ick noyt one’ele liefd’ en stel Ga naar margenoot+
Op aerdtschen dreck, die steedts verlockt ten quaden:
Maer dat mijn ziel sich uyt den stoff verhoogh,
En in uw’ woordt sijn lusten soeck te saden.
3 Weest my een snoer voor’t ongewisse oogh, Ga naar margenoot+
Op dat het noyt aen Schijn sich ga verkijcken,
Noch ’thert verknoop’ aen leer die niet en doogh,
Om immermeer van waerheydts leer te wijcken.
En als somtijts ’tgedacht, koel-liefdigh, dwaelt,
En d’yver slaept, laet my niet heel beswijcken.
4 Gun dat u knecht, beglanst met waerheydts strael, Ga naar margenoot+
Diep in sijn grondt uw’ Godtlijckheyt laet sincken,
En, in ontsach, sich aen uw’ wet bepael.
Weer spot en smaet die menschen my toe-dincken. Ga naar margenoot+
Vw’ woordt is soet; uw’ leer, mijn geer. Nu dael, Ga naar margenoot+
En laet my, Heer, uyt uwe troost-bron drincken.
| |
[pagina 329]
| |
VI.1 Koom, heyligh Godt, koom met gena’ te baet, Ga naar margenoot+
Gelijck ghy u vrywilligh hebt verbonden
In ’twoordt dat ons tot tusschen-tuyge staet.
Op dat ick roem, en alle laster-monden Ga naar margenoot+
Met waerheydt stop, en stuyt in haer verwijt,
Terwijl mijn hoop’ sich op uw’ woort gaet gronden.
2 Vws waerheydts re’en neem doch te geener tijdt Ga naar margenoot+
Van mijnen mondt. want door haer leeft mijn hope.
’tStaet vast by my (trots ongeval en nijdt) Ga naar margenoot+
Soo lang, soo lang de oogen my staen open,
De aerdt my draeght, mijn borst noch adem heeft,
Aen uwe Wet mijns zielen lust te knoopen.
3 O! soete vreuchdt! waer in de ziele leeft, Ga naar margenoot+
Wanneers’ haer selfs, door goet geweet, kan toonen
Dats’ aen Godts Wet geheel sich overgeeft,
En in haer diepst noyt vreemden lust laet woonen.
Dies wast de moedt. soo dat ick, onverschrickt, Ga naar margenoot+
Vw’ woordt verheff voor hooge Konings-throonen.
4 Met recht. want al waer waerheyts klaerheyt blickt,
Is liefd’ en lust tot waerheydts klare leere: Ga naar margenoot+
Daer liefde woont, wordt yver toe-geschickt
Om waerheydts glans een yeder toe te keeren. Ga naar margenoot+
Dies tong en tael daer heen gestadigh mickt
Dat yeder mensch de waerheydt recht moght eeren.
| |
VII.1 Gedenck, mijn Godt, gedenck aen uw’ verbondt, Ga naar margenoot+
Met my, u slaeff, gemaeckt uyt reynder gonste;
Waer op alleen mijn hope staet gegrondt;
En ’twelc, schoon ’tlot op’t grimmighst ’taenschijn fronste Ga naar margenoot+
En my de volt van ellendt over-sandt,
Noch evenwel my ’thooft ophouden konste.
| |
[pagina 330]
| |
2 ’tIs waer, ick moet, omringt met smaet en schant, Ga naar margenoot+
Een doelwit van den stouten tongen wesen:
Vw’ wet nochtans en schuyv’ ick niet van kant.
Want als mijn geest in sich gaet over-lesen Ga naar margenoot+
Hoe ghy altijdt de Werelt hebt gericht,
Soo voel ick troost, en rust’ in allen desen.
3 Als my somtijdts verschijnt voor mijn gesicht Ga naar margenoot+
De boose aert, die, dom, haer heyl gaet vlieden,
En kiest, verdwaest, het Doncker voor het Licht,
En van uw’ wet niet meer sich laet gebieden:
Mijn geest, ontbrand’t door ’theyligh yver-vuyr,
Doet my het bloedt rontsom mijn herte zieden.
4 Vw’ Woort en Wet klinckt binnen mijnen muyr; Ga naar margenoot+
Met haer is ’thert, de tong, de keel onledigh.
Diep in den nacht, ter sluymer-val’ger uyr, Ga naar margenoot+
Komt sy my voor, en maeckt de ziel recht zedigh.
Dies blijftse my, soo lang ick hier geduyr, Ga naar margenoot+
Een waerde schat die ’thert maeckt rijck en vredigh.
| |
VIII.1 Ick heb’t geseyt (en doe mijn woordt gestandt) Ga naar margenoot+
Vw’ wil te doen, verkies ick tot mijn erven,
Mijn eygendom, mijn schat, mijn dierste pandt:
Alleen laet my (dat wild’ ick gaern verwerven, Ga naar margenoot+
Daer smeeck ick om, uyt ’sherten diep’ ootmoedt)
Beloofde gunst en laeffenis niet derven.
2 ’kSit ne’er, en sinn’, in aendacht van gemoedt, Ga naar margenoot+
Den loop en stijl van mijn geheele leven:
Hoe’t was, en is, en sijn wil; Off my goedt,
Dan quaedt, genaeckt, als ghy recht loon sult geven:
’kNeem voor mijn gang ten spiegel uwe Wet,
Daer klaer bericht van alles staet beschreven.
3 Dies is’t groot recht, dat ick my vlijtigh set, Ga naar margenoot+
| |
[pagina 331]
| |
Bekloeck, bepijn, om noyt daer in te zuymen.
’tGodloos gespuys heeft sijn verstandt gewet’t Ga naar margenoot+
Om looss’lijck my te brengen aen het sluymen,
En ’theylloos padt met haer te doen betre’en
Doch uwe Wet laet ick uyt ’thert’ noyt ruymen.
4 In av’ren nacht, wanneer nu yeder een Ga naar margenoot+
Te ruste leydt, laet ick de sachte veeren,
Om danck te doen voor uw’ gerechtiche’en.
Mijn selschap zijn, die u aendachtigh eeren Ga naar margenoot+
En doen uw’ wil. Ghy die de aerdt om-heen Ga naar margenoot+
Bestort met gunst, verrijck my met uw’ Leere.
| |
IX.1 Hou, Heer, hou woordt; en doe uw’ Dienaer wel. Ga naar margenoot+
Koom, baer in my, door Leer en wijse reden, Ga naar margenoot+
Een hert dat sich gereckelijcken stel
En niets en geeff dan recht Mensch-waerde zeden.
Bequame stoff’ hebt ghy hier toe aen my:
Want met uw’ Wet ben ick vol uyt te vreden.
2 Eer ick (van ramp en wederwil noch vry) Ga naar margenoot+
Vernedert was, ging ick, onachtsaem, dolen,
Als al de Wer’lt. Maer sedert, Heer, dat ghy
Mijn hoogen moedt, in kruys en lijdens scholen,
Hebt ne’er-geset, houd ick een scherper wacht
En bind my bet aen ’tgeen ghy hebt bevolen.
3 Fonteyn van Deuchdt, den uwen soet en sacht, Ga naar margenoot+
Die overvloeyt van alle goedicheden,
Dael met uw’ Leer in’t merch van mijn gedacht.
Want schoon dat my den Hoogh-aert wil vertreden Ga naar margenoot+
Door leugen-vondt: soo houd ick niet te min
In ’sherten diepst’ uw’ Wet een vaste stede.
4 Vw’ Wet, mijn lust, is booser wedersin. Ga naar margenoot+
Waerom? haer hert, in’t weeldigh smeyr bedoven
En als verbeest’, laet leer noch reden in:
| |
[pagina 332]
| |
Maer ick van u gepuert in lijdens oven, Ga naar margenoot+
Beleeff’, en acht al ’swerelts schatten min. Ga naar margenoot+
Dies moet ick, Heer, voor uwe tucht, u loven.
| |
X.1 My hebt ghy, Godt, door Goddelijcke macht, Ga naar margenoot+
Wel eer bereydt, en tot een mensch geschapen:
Herschep nu ’thert door klare leerings kracht;
Maeck m’een van u ter Deuchdt-geschickte knapen.
Vw’ recht-gesind’ aenschouwen my met vreuchdt, Ga naar margenoot+
Om dats’ in my uw’ Leere niet sien slapen.
2 Ick wetet, Godt (en bender in verneught) Ga naar margenoot+
Dat uw’ gericht rechtvaerdigh is in allen.
’tIs recht gedaen, en ’twerc van trouwe Deuchdt,
Dat ghy my, hier in kleynt’ hebt laten vallen.
Doch nu ick my, getogen, tot u keer,
Laet (na beloft’) u troost mijn ziel om-wallen. Ga naar margenoot+
3 Vw’ troost en hulp is ’tgeen dat ick begeer.
Laet my den smaeck van uwe goedtheydt proeven, Ga naar margenoot+
Op dat mijn ziel, verlieft op ’sLevens Leer,
Niet raeck ter doodt door’t al te diep bedroeven.
Off lust u wraeck: soo gietse teenemael, Ga naar margenoot+
(Tot hoon en schandt) op’t rot der trotser boeven:
4 Op’t rot dat my met schimpigh valsch gesmael
Bestrijdt en bijt, om dat ick haren ooren
Een last, altijdt van uwe Wet verhael.
Och off ick me’e tot hert-vrundt waer verkoren Ga naar margenoot+
Van ’tvolck dat geen’ en kent dan uwe tael;
En ’tzuyver hert in schand noyt quam te smoren. Ga naar margenoot+
| |
XI.1 Het hert, benert, is angstigh en bedut; Ga naar margenoot+
De geest, bevreest, waer over lang besweken
Had hoop’ den loop, mijns levens niet gestut’t.
| |
[pagina 333]
| |
Het oogh, noyt droogh, is schier al moe’ gekeken, Ga naar margenoot+
Na troostings koomst. Dies overvloedicheydt
Van herten-wee, den mondt aldus doet spreken:
2 Hoe lang is’t, Heer, dat uwe handt noch beydt?
Ick voel door druck mijns levens krachten krimpen: Ga naar margenoot+
Gelijck een Leyr, ontrent het vuyr geleyt,
Door kracht des hits allencken moet verschrimpen:
En nochtans raeckt uw’ Wet noyt in’t vergeet,
Hoe schoon oock ’tvleysch sijn lusten kan verglimpen.
3 Wanneer koomt (laes!) het eyndt van alle leet? Ga naar margenoot+
Hoe lang noch slaept de straff van die my drucken?
Die voor mijn’ voett’ haer kuyl al hebben reedt, Ga naar margenoot+
En valsch’lijck my optijgen boose stucken: Ga naar margenoot+
My, die u woordt voor lout’re waerheydt keur,
En door geen schijn ’tverstandt oyt laet verrucken.
4 Help, help, mijn Godt. de Doodt is voor de deur. Ga naar margenoot+
Door last des drucks kan naulijcx ’thert sich rippen.
In sulck’ ellendt en over-swaer getreur
Laet ick nochtans uw’ Wet, uw’ Wet, noyt glippen.
Gun dan dat ick ellendts ontswaring speur, Ga naar margenoot+
Om vast te staen in’t Wet-woordt uwer lippen.
| |
XII.1 U Woordt is vast; uw’ Waerheydt, wis van duyr, Ga naar margenoot+
Soo lang ’tGesternt’ aen’t Hemel-rondt sal blicken,
De Aerdt met kruydt sich kleedt, de heel Natuyr Ga naar margenoot+
In wesen is, en door’t almachtigh schicken Ga naar margenoot+
Vws wijsen raedts by haer gebeurten blijft,
En uyt haer streeck noch palen kan verschricken.
2 Had my uw’ Woordt met troosting niet gestijft, Ga naar margenoot+
Ick waer al lang versmolten in mijn lijden.
Dies my de re’en, door dubbl’en oorsaeck, drijft
Om uw’ gebodt noch nu noch t’geenen tijden Ga naar margenoot+
| |
[pagina 334]
| |
Dom-sinnighlijck te smijten aen een kant,
En oyt daer van een stip te over-schrijden.
3 ’kBen dijns: weest mijns, en bied’ een hulpsaem’ hant. Ga naar margenoot+
Soeck my: ’ksoeck dy door trouwheyt in uw’ wetten.
Der boosen hoop heeft onderling verstandt Ga naar margenoot+
Om, door bedroch en schalck-gestelde Netten,
’tOntzielde lijff te laten eeuwigh-koudt:
En noch blijv’ ick steedts op uw’ woorden letten.
4 Noyt heeft mijn oogh op aerden yets aenschouwt Ga naar margenoot+
Dat vast bestaet en duersaem kan beklijven.
’tVerrot, ’tvermot, ’tverswact, ’tverslenst, ’tverout,
’tVerderft, ’tversterft. geen poogen, geen bedrijven,
Geen Doen, geen werck, dat stant en wesen houdt:
Alleen uw’ Woordt, is, en doet eeuwigh blijven.
| |
XIII.1 Hoe is my ’thert na uwe Wet soo graegh? Ga naar margenoot+
Soo over-seer met lieffde ingenomen?
Ick denck en spreeck van haer ja alle daegh.
Wat is de re’en? Door haer kan wijsheydt komen Ga naar margenoot+
Waer door ick mijn vyanden over-stap.
Een waerden schat is sy met recht te no’men.
2 In diepe kund en hooge wetenschap Ga naar margenoot+
Drav’ ick voorby al die my willen leeren.
Wat brengt my tot soo hoogen Wijsheydts trap?
Vw’ heyligh Woordt daer ick my steedts toe keere.
De Grijsheydt selfs, wijckt my in kloeck beleydt. Ga naar margenoot+
Waerom? Mijn doen richt ick na uw’ begeeren.
3 Om u in all’s te volgen waer ghy leydt
En my Voor-treedt met Waerheydts klare stralen,
Wenn’ ick mijn gang van all’ aff-padicheydt Ga naar margenoot+
En weegh mijn Doen op Waerheydts juyste schalen;
| |
[pagina 335]
| |
Daer uw’ bericht mijn sinnen toe aen-voedt Ga naar margenoot+
En klaer bescheydt in’t onwis hert laet dalen.
4 Noyt Menschen-tong vandt eenigh ding soo soet: Ga naar margenoot+
Noyt konder Bye soo soeten soetheydt lesen
uyt bloem off kruydt, als ick in mijn gemoedt
Vw’ edel Woordt vol soetheydt voel te wesen.
Vw’ woort maect kloeck, ervaren, raedt-rijck, vroet. Ga naar margenoot+
Dies noyt qua’ wegh van my en wordt gepresen.
| |
XIIII.1 Uw’ saligh Woordt is my gelijck een licht Ga naar margenoot+
Dat, door sijns glans’s ver-stralende gefloncker,
D’onwissen voet in sijne gangen richt
En toont den wegh in’t slibber-reede doncker.
Dies ick onlangs in hoogen eede swoer: Ga naar margenoot+
(Want dese re’en, die ick wil houden, kloncker)
2 Vw’ Wet sal zijn mijns levens eeuwigh roer.
Om lieff noch leet wil ick uw’ Wille laten.
’kBen heel in’t laegh. Dies doe my troosts toe-voer Ga naar margenoot+
Na dijn beloft’. Koom goedighlijck aenvaten Ga naar margenoot+
De offerhandt die’ck op mijn lippen slacht’
In reynen wil. En toon m’uw’ rechte straten.
3 Off schoon mijn ziel bywijl’ Doots vonnis wacht, Ga naar margenoot+
Wanneer sy ’tlot soo swaren ramp siet dreygen:
Vw’ Wet nochtans ruymt niet uyt mijn gedacht,
’tSterck yver-vuyr verteert het vleysch’lijck neygen.
’kWord hard belaeght (en noch houd ick u Wet) Ga naar margenoot+
Van volck dat Sond en Ramp heeft tot sijn eygen.
4 ’kHeb gants en gaer mijn hert daer toe geset Ga naar margenoot+
Dat ick uw’ Woordt standtvastigh aen wil hangen,
En gaen uw’ baen, een-parigh in mijn tredt.
Het is mijn erff, mijn vreuchde, mijn verlangen.
Om eeuwighlijck, getrouw en onbesmet, Ga naar margenoot+
Vw’ padt te tre’en, bepael ick mijne gangen.
| |
[pagina 336]
| |
XV.1 Ick haet en schouw den snooden Wayffel aerdt Ga naar margenoot+
Die, wuff van breyn, na’t op- en neder-vloeden
Des lossen lucks, swiert gints en herrewaert,
En, boos gesint, geen standt en houdt in’t goede.
Ick liev’ en soeck uw Wet. Ghy zijt mijn schildt Ga naar margenoot+
Mijn schut, mijn scherm, wiens woort mijn’ hoop’ kan voeden.
2 Wech boos gespuys, en al die qualijck wilt. Ga naar margenoot+
Mijns Godts gebodt wil ick in ernst betrachten.
Geeff dat mijn hert sijn wensch niet dwaess’lijc spilt Ga naar margenoot+
Door een vergeefsch en ydel troost-verwachten,
Maer laet uw’ Woordt my tot een steun-staff by
Dat ick te schand niet werd’ in mijn gedachten.
3 Geeff kracht en sterckt. maeck heel van quale vry: Ga naar margenoot+
Soo wast mijn lust tot uw’ gerechte Rechten.
Sy zijn verdoolt door schijns bedriegery, Ga naar margenoot+
Die uwes Wets bevelen weder-vechten.
Ghy treedtse ne’er, en doetse t’ondergaen Ga naar margenoot+
Die aen het quaedt haer domme sinnen hechten:
4 Ghy valtse streng; ghy gaetse grouw’lijck aen;
Ghy blaestse wech, als ’tstoff van d’aerdt geheven;
Ghy brengts’ op Niet. Dit maeckt dat ic voortaen
Met volle liefd’ my t’uwer wet ga geven;
Dit kan mijn ziel met diepen angst door-slaen, Ga naar margenoot+
En ’thert in’t lijff voor uw’ gericht doen beven.
| |
XVI.1 Noyt kromd’ ic ’trecht, noyt maeckt’ ic my party, Ga naar margenoot+
Om in’t gericht off haet off sucht te dragen
Tot dees’ off die, en, door gekosen zy’,
’tGewijs te doen na eygen welbehagen.
Dus geeff, Heer, my, die noyt geweldt en de’e,
Niet in’t geweldt van die my schalck belagen.
| |
[pagina 337]
| |
2 Gun uwen knecht dicht aen uw’ hert een ste’e; Ga naar margenoot+
Bescherm, beschut, vertroost hem in beswaren;
Maeck dat sijn hert, met U en Sich in vre’e,
Versekert leeff voor sijn geweldenaren.
My lust, my lust uw’ heyl te mogen sien; Ga naar margenoot+
’tGerechtigh Woordt, te hooren openbaren.
3 Gena’, mijn Godt, gena’ laet my geschien. Ga naar margenoot+
Doe recht bericht aen my uw’ trouwe slave.
Bestuyr en leer, beschaeff my die u dien Ga naar margenoot+
En na den grondt uws Woordts begeerigh grave.
Wel op, ’tis tijdt dat wraeck raeck op de been Ga naar margenoot+
En tegen ’sWets party ter straffe drave.
4 Noch ’tfijnste goudt, noch eenich edel steen, Ga naar margenoot+
Noch yets van al dat schoon is en van waerden,
Is my soo lieff als uwe Wet alleen:
Geen schoonder schoon en weet ick op der aerden:
Geen valschen wegh en wil ick oyt betre’en, Ga naar margenoot+
Maer haer in all’s tot Levens maet’ aenvaerden.
| |
XVII.1 Het woordt uws Wets, daer ghy dijn wil door tuyght Ga naar margenoot+
En ’tgoedtlijck hert, alree’ ter Deuchdt genegen,
Door kracht van re’en tot uwen wille buyght,
Is vol geheyms en diepe wijsheyts wegen;
Waer door, wanneer de kracht klaer wort gesmaect, Ga naar margenoot+
Verstandt en vreuchdt van Slechte wort verkregen.
2 Na uwe Wet wordt soo van my geblaeckt Ga naar margenoot+
Als van de borst, in nare Somer-tijden,
Na versche lucht begeerlijck wordt gehaeckt Ga naar margenoot+
Keer gunste toe, en zy met my te lijden,
Gelijck ghy oyt met al de gene waert
Die, u ter eer’, den kamp der Deuchden strijden.
3 O waer mijn geest soo door u Leer geklaert, Ga naar margenoot+
| |
[pagina 338]
| |
Geklaert van waen en alle duysternissen,
Dat ick, van ondeuchdts over-macht bewaert,
Op’t padt uws woordts noyt voet en liet verglissen.
Verlos my, Heer, van menschen-tyranny: Ga naar margenoot+
Soo wil ick noyt in uw’ bevelen missen.
4 Nu dael met ’tlicht uws goedtheydts, dael op my. Ga naar margenoot+
Maeck my geleert in’t heyligh boeck der zeden.
Als ick aenschouw des Werelts sotterny, Ga naar margenoot+
En hoe uws Wets soo Goddelijcke reden
Versmeten wordt, doet herten-druck by ty’
Met dicht getraen de wangen over-spreeden.
| |
XVIII.1 Rechtvaerdigh, Ghy; rechtvaerdigh, Heer, het Woordt, Ga naar margenoot+
Rechtvaerdigh is de wet en snoer van leven,
Die, uyt uw’ mondt, tot blijck uws wils, gehoort,
In strengen ernst van u is voorgeschreven; Ga naar margenoot+
Daer op ghy wilt dat elck sijn sinnen spits’
En al sijn doen, reyn-zedigh, toe ga geven.
2 Dies my de geest, door kracht des yver-hits, Ga naar margenoot+
In toorn ontbrandt. In toorn, die pijn koomt baren:
In pijn, die voort in’t diepst’ des e’elsten lidts
Een knaging teelt: een knaging, welcks beswaren
Ter doodt-waert streckt, wanneer ick sie en hoor
Dat mijn party uw’ heyligh Woordt laet varen.
3 Vw’ Woordt, mijn Godt, is louter door en door, Ga naar margenoot+
Heeft smet noch streep. Dies ic het trou moet minnen.
Ick, die, versmaedt, gerekent als een Door, Ga naar margenoot+
En yeders spot, nochtans mijn hert en sinnen
Van uw’ bevel noyt moedeloos en treck
En, door geen leet slap-hertigh, laet verwinnen.
4 Vw’ recht blijft recht, en eeuwigh sonder vleck. Ga naar margenoot+
Vw’ waerheydt duert en sal steedts waerheyt wesen,
In angst en noodt voel ic geens vreuchds gebreck: Ga naar margenoot+
| |
[pagina 339]
| |
Vw’ woordt geeft lust, en kan van druck genesen.
Vw’ woort beperckt geens tijts (hoe langen) reck: Ga naar margenoot+
Maeck my des vroet: Geen doot sal ick meer vreesen.
| |
XIX.1 Wanneer ’tgemoedt, met droefheydt overla’en, Ga naar margenoot+
Onlustigh is en als van wee door-kloven,
Laet ick mijn stem, Heer, door de wolcken gaen,
En send tot u mijn jammer-tael na boven.
Ick roep. verhoor. dat ick uw’ wetten hou’ Ga naar margenoot+
En uw’ gebodt van my noyt werd verschoven.
2 Ick naeck met klacht eer noch de morgen-douw Ga naar margenoot+
Van’t Dage-licht al heel is opgedroncken.
Vw’ woordt alleen is’t daer ick op vertrouw;
Dat in den noot mijn hoop’ (schier dooff) doet voncken.
Ick breeck mijn slaep en overpeyns uw’ Wet Ga naar margenoot+
Als and’re noch op sachte pluymen roncken.
3 Gunst-vaerd’lijck zy, mijn Godt, dijn oor geset Ga naar margenoot+
Ter droever klacht. Vw’ Woordt laet my verlusten,
Mijn voet, na by mijns vyandts listigh net, Ga naar margenoot+
Loopt steedts gevaer. O dats’ haer lust noyt blusten,
Noyt blust’ aen my, die van u Wetten veer,
Op leugen-waen in achteloosheydt rusten.
4 Benader my met dijne gunst, o Heer. Ga naar margenoot+
Benader my wiens Wetten en bevelen,
Alt’saem gegrondt op enckel ware Leer,
Van’t Godlijck recht noyt eenigh stip verschelen.
Vw’ Wet, getuygh van uwes wils begeer, Ga naar margenoot+
Houdt eeuw’lijck grondt en standt in al haer deelen.
| |
XX.1 Ach! sie op my, getroffen van ellendt, Ga naar margenoot+
Die doch het perck uws Wets noyt tree’ te buyten.
Doe hulp, en red. maeck mijns verdriets een endt.
Bemoey dy mijns. doe onheyls baren stuyten. Ga naar margenoot+
| |
[pagina 340]
| |
Bestuer mijn saeck. Laet d’aengename re’en
Vws stercken Woordts troost-bare krachten uyten.
2 Ver is uw’ heyl, wijdt loopt uw’ zegen heen Ga naar margenoot+
Van ’tbeestigh volck, dat, boos en onberaden,
En van uw’ Wet vervreemt in hert en ze’en,
Sijn snoode ziel verlustight in het quade.
Send laeffenis, oneynd’lijck-goede Godt, Ga naar margenoot+
Die (als wel eer) mijn hert van smert ontlade.
3 Groot van getal is’t Goddeloose rot Ga naar margenoot+
Der gener, Heer, die my, quaedt-willigh, drucken:
Noyt evenwel is my het breyn soo sot
Dat ick mijn hert ter sonde laet verrucken.
Ick schouwse aen die, trotsigh van gedacht, Ga naar margenoot+
Vw’ wet versmae’en; en ’tbreeckt my ’thert in stucken.
4 Schouw hoe dijn Wet, uyt volle zielen-kracht, Ga naar margenoot+
(Dies ick met recht mijn hert na troost laet talen)
Gesocht, gelieft, gëeert is en geacht.
Noyt Mensch en kond uw’ woorden achterhalen: Ga naar margenoot+
Sy houden duer en Wet-beschaffens-macht
Soo lang de Son verrijsen sal en dalen.
| |
XXI.1 ’kSucht onder ’tpack van sware tyranny: Ga naar margenoot+
Van tyranny, waer in ick, van den Grooten
Des Volcks, geperst, een onrecht lijden ly’,
Staegh-door in ’thert met nieuwe vrees bestooten:
En noch ontsie en vrees ick, meer dan haer,
’tHoogh-waerdigh Woort uyt uwen mondt gevloten.
2 Vw heyligh Woordt is my soo gants dierbaer, Ga naar margenoot+
Dat ick soo diep daer in my kan vermaken
Als die aen buyt van hoogh-geroemde waer’
En grooten schat onhoop’lijck koomt te raken.
Soo hoogh uw’ Wet by my is in waerdy, Ga naar margenoot+
Soo seer walg’ ick van yd’le leugen-kaken.
| |
[pagina 341]
| |
3 ’sDaeghs sevenwerff verheff en looff ick dy Ga naar margenoot+
Om ’tsuyv’re recht in uwe Wet beschreven.
In grooten lust en hert-vre’e leven sy, Ga naar margenoot+
(En werden noyt van’t padt des heyls gedreven
Door dwang, of list, of yet dat sich vertoont)
Die uwe wet door liefde vast aenkleven.
4 Vws Woordts bevel, dat in mijn diepste woont, Ga naar margenoot+
Belev’ ick trouw, en liev’ het boven maten.
Met recht. Want Ghy, die billijck straft en loont; Ga naar margenoot+
Die niet vernoeght aen Schijn off heyligh praten,
En niemants doen (hoe schoon bemomt) verschoont,
Hebt uw’ gesicht op al mijn doen en laten.
| |
XXII.1 Och off mijn klacht geswinde vleugels had Ga naar margenoot+
En voor uw’ throon soo aengenaem mocht komen
Dat ick aen u noyt yd’le be’e en bad.
Gedenck des Bondts gemaeckt met alle vromen,
En stuer mijn gang. Ach! hoor mijn droeff gesmeeck, Ga naar margenoot+
Dat na uw’ woordt mijn druck werd’ wechgenomen.
2 Uyt mijnen mondt, in alle sijn gespreeck, Ga naar margenoot+
Sal een rivier van loff gestadigh vloeyen.
Alleen laet my de noyt-verdrooghde beeck
Vws rijcken Woorts met Deuchden-leer besproeyen.
All’ uw’ geboon bestaen in billijckheydt: Ga naar margenoot+
Dies ’tlof uws woorts mijn tong noyt sal vermoeyen.
3 Ick heb mijn hert der Deuchde toe-geseyt, Ga naar margenoot+
En uwe Wet tot Leyderin verkoren:
Dies laet’ uw’ handt, tot troost en hulp bereydt,
My bystaen, laet u slaeff niet gaen verloren.
Ach! my verlangt naer uw’s heyls hooghste som Ga naar margenoot+
Uw’ wijse Wet vervroolijckt hert en ooren.
4 Gun levens tijdt, dat ick uw’ loff uyt-brom: Ga naar margenoot+
| |
[pagina 342]
| |
Waer toe uw’ Wet my rijcke stoff’ sal halen.
’kGa eensaem heen, en sie vast om end om, Ga naar margenoot+
Gelijck een schaep dat Herderloos gaet dwalen:
Wie kreunt sich mijns? Geen mensch. kom ghy Heer, kom.
Soeck my die noyt tree’ uyt uws willes palen.
|
|