Uytbreyding over De Psalmen des propheten Davids
(1630)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
AuteursrechtvrijDen Cvj. Psalm. 1 DEn Heere herten-danck. want hy Ga naar margenoot+
Is goedt, en blijft’et t’allen ty’.
Wat menschen-tong soo rijck van reden Ga naar margenoot+
Die’t loff sijns krachts ten vollen uyt’t?
Wel hun die ’tsaligh padt betreden Ga naar margenoot+
En recht doen al haer leven uyt.
2 Gedenck mijns, Heer, met sulck gemoedt Ga naar margenoot+
Als sich dijn gunst uw’ volck op-doet.
Tot my u heyl. O! dat mijn oogen Ga naar margenoot+
Vw’ goedtheydt in den uwen sien
En mijne vreughd en roem-lust mogen
De vreughd’ uws erfs geselschap bien.
3 Ach! daer is sond. (’tleyt klaer in my) Ga naar margenoot+
Eerst onse vaders, en nu wy.
Quaedts onpadt ismen ingeslagen.
Ons vaders in Egypten-landt, Ga naar margenoot+
Schoon sy uw’ wonder-daden sagen,
S’en hadden des geen recht verstandt.
4 De veelheydt uwer goediche’en
Was uyt haer hert. ter muytscher re’en
Verdrieschten sich de boose tongen
| |
[pagina 290]
| |
By ’troode meyr. dan doch de Heer Ga naar margenoot+
(Hoewel byna ter straff gedrongen)
Behieltse noch, sijn naem ter eer.
5 Behieltse noch, op dat sijn kracht
Hield’ plaets in’t menschelijck gedacht.
Hy schold de Zee; en sy verdrooghden. Ga naar margenoot+
Den afgrondt maeckt’ hy wandelbaer.
En van die haer na ’tleven pooghden, Ga naar margenoot+
(Door drang van haet) verlost’ hy haer.
6 De vyandt quamse nagestalpt: Ga naar margenoot+
Maer ’twater heeft hem over-swalpt.
Niet een te lijff. dies sy Godts reden Ga naar margenoot+
Toe-vielen met gelooff en loff.
Maer (o der menschen wanckelheden!) Ga naar margenoot+
Sy vielen hem te haest we’er off.
7 Wech was ’tgeheugh der wonderdaedt.
Sy wachten niet op sijnen raedt.
Lust-jamm’richeydts vertaardt begeeren Ga naar margenoot+
Brack uyt, en de’e den woesten rey
Met schamp’re tergh-spraeck Godt onteeren,
Onteeren op de woeste hey’.
8 Op dert’le sond gewisse roe.
Hy gaff’ haer lust, en plaegh daer toe. Ga naar margenoot+
Als nu de tijdt de straff verdoofden,
Steegh haer de moedtwil in den kop
En stonden tegen ’svollicks hoofden, Ga naar margenoot+
Moseh en Aron muytich op.
9 In’t leger was’t daer dit geschach.
De aerde (daert een yeder sagh) Ga naar margenoot+
Ontsloot en swolgh den Dathan levend,
En over-stolpt’Abirams rot.
Het vuyr vernield’ het tegen-strevend Ga naar margenoot+
Godtloos gebroedt, en wreeckte Godt.
| |
[pagina 291]
| |
10 Wat was’t dat sy in Horeb de’en? Ga naar margenoot+
Daer gotens’ (o der groulijckhe’en!)
Een kalff, dat sy Godtsdienstlijck eerden,
En soo (ont-nuftight in den geest) Ga naar margenoot+
De eer des grooten Godts toe-keerden
Een gras-verslindend runder-beest.
11 Haer heylandt, Godt, was uyt ’tgedacht, Ga naar margenoot+
Die groote dingen had gewracht
Doe sy noch ’tlant van Cham bewoonden,
Die’t een op’t ander wonder de’e,
Die sich verschrickelijck betoonden, Ga naar margenoot+
Betoonden aen de roode Zee.
12 Wech met dit volck, het moet te niet, Ga naar margenoot+
Sprack Godt in toorn. en ’twaer geschiedt
Had Moses, sijnen uytverkoren,
Als muer niet tusschen tween gestaen
En ’tslindend vuyr van Godes tooren
Door kracht van bidden doen vergaen.
13 ’tGelustte landt (dit quammer by) Ga naar margenoot+
Noch achten noch geloofden sy;
Godts woorden vonden doove ooren;
De herten waren hard en dom
In alle tent (Godt moestet hooren) Ga naar margenoot+
Ging een wantrouwigh morren om.
14 Godts handt, geterght, hieff sich ter straff Ga naar margenoot+
En sneedtse d’een na d’ander aff,
En liets’ int woest’ allencken sneven,
Met wil om haer, en oock haer zaedt, Ga naar margenoot+
Int heydensch landt te laten leven
In ver-verstroytheydts droeven staet.
15 ’tBewoogh niet. ’tvolck vergat sich we’er Ga naar margenoot+
En viel voor Baal-Peor ne’er.
| |
[pagina 292]
| |
Sy nuttighden der goddeloosen
Ongodlijck offer. hare daedt Ga naar margenoot+
Onstack Godts toorn. den al-te-boosen
Quam hy met onheyls volle maet.
16 ’tGing aen. doch haest quam Pineas, Ga naar margenoot+
Die heylighlijck vertoorent was,
En heeft der wraeck’ het haer’ gegeven.
De plaegh nam endt. dies ’theldisch feyt Ga naar margenoot+
Hem en sijn zaed wierd opgeschreven
Ter eeuwiger gerechticheydt.
17 Noch was’t geen endt. soo voor, soo na.
S’ontmoedighden te Meriba Ga naar margenoot+
Van nieuws Godts herte; ja der maten
Dat Moses (als van geest verwoest Ga naar margenoot+
Door al ’tgetergh) heeft uyt-gelaten
Een woordt daer hy om boeten moest.
18 En nu gekomen in het landt
Versuymden haer plicht-trage handt Ga naar margenoot+
Het Godt-gelastte volck-vernielen,
Maer maeckten sich daer me’e gemeen Ga naar margenoot+
En lieten in haer losse zielen
Den kancker van godloose se’en.
19 Den dooden beelden dedens’ eer. Ga naar margenoot+
(Ach! hoe verstrickt godloose leer
Den mensch in alle grouwlijckheden!
Hoe dol gaet dwase godtsdienst door!)
De vrucht haers lijfs, haer lieve leden, Ga naar margenoot+
Die wierpen sy den Duyvel voor:
20 Den duyvel tot een offerhandt.
’tOnnoosel bloedt (ach! sy der schand!) Ga naar margenoot+
Heeft om den altaer heen gevloten,
(Den beelden Canaans geset)
| |
[pagina 293]
| |
Te gulselijck (helaes!) vergoten:
De aerde dranck’t, en wierd besmet.
21 Wat rester? All’ haer doen en vondt Ga naar margenoot+
Was door en door bekladt met sond,
Met schandelijcke leelijckheden,
Met geestelijcke hoerery.
(De Mensch van Godt eens afgetreden,
Geen stuck soo schelmsch, hy valtet by.)
22 Doe was het dat Godts toorn ontstack Ga naar margenoot+
En heftigh op sijn volck uyt-brack.
Hem walghde sijner uytverkoren;
Hy gafse in der volcken handt. Ga naar margenoot+
Haer quaedt-gesinde moestens’ hooren Ga naar margenoot+
Als heeren, in een slaefschen standt.
23 Door prang wordt dollen lust gestremt
En ’twoeste hert te mets betemt.
In’t kort: hy halpse menighwerven, Ga naar margenoot+
Doch t’elcken vielens’ hem we’er aff,
En door gehoorsaemheydts versterven
Herleefden allemael de straff.
24 Verdrucking voor, verned’ring na.
Sy deden boet, en hy gena.
Sijn oogen sagen haer ellende, Ga naar margenoot+
Sijn ooren hoorden hare stem.
Sijns bondts gedacht hy. en in’t ende, Ga naar margenoot+
Na sijn veel-goedtheydt, rouden’t hem.
25 Hy sandt versoeting in haer smert
En neyghde ’tonbehouwen hert Ga naar margenoot+
Der volcken dies’ in banden deden.
Sy wierden by haer lieff-getal.
Des vyandts gunst in tegenheden
Ontswaert des lijders ongeval.
| |
[pagina 294]
| |
26 Aldus wel eer. Nu, bidden wy,
Heer onse Godt, koom heyl-rijck by. Ga naar margenoot+
Maeck des verstroyings eens een ende,
En brengt ons uyt den volcken t’saem:
Soo roemen wy (los van ellende)
En uyten ’tloff van uwen naem.
27 Daer weldaet blinckt past loven wel.
De Heere, Godt van Israël, Ga naar margenoot+
Heb loff in aller eeuwicheden,
Heb segen immer-immermeer.
Des gantschen vollicks mondt en reden
Zy, Amen, amen. loff den Heer’.
|
|