Uytbreyding over De Psalmen des propheten Davids
(1630)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
AuteursrechtvrijDen xc. Psalm. 1 DOor alle ry der voriger geslachten Ga naar margenoot+
Waert ghy ons, Godt, een uyt-wijck der gedachten,
Een huys van troost in alle herts-bestormtheydt.
Voor bergh en dal, doe d’aerd’ in d’ongevormtheydt Ga naar margenoot+
Haers eersten stofs lagh rou’ en onbereydt,
Waert ghy al, Godt, en blijft in eeuwicheydt.
2 Maer wat’s (helaes!) van ons en onse leven? Ga naar margenoot+
Wat heeft de mensch al schijnt hem veel gegeven?
Den korten draedt van sijn geswinde dagen
Dunt ghy te mets. uw’ enckel wel-behagen
Is’t perc sijns duyrs. En uyt ghy maer dees stem:
Keer, menschen kindt, keer weer: uyt is’t met hem.
3 V, groote Godt (wiens leven geener tijden Ga naar margenoot+
Bepaling kent, en tal noch maet kan lijden)
Is duysendt jaer in d’al-bereyckend’ oogen
Gelijck den dagh die gistren is vervlogen:
| |
[pagina 248]
| |
Is duysend jaer niet anders dan de wacht
En’t kort verloop van d’uren eener nacht.
4 Ach! wat’s de mensch, dien ghy, gelijck met stroomen, Ga naar margenoot+
Snel over-golft? sijn’ dingen zijn maer droomen.
Sijns levens doen is als het teere kruydtjen Ga naar margenoot+
In morgen-stond; dat met het nieuwe spruytjen
Sijns bloemelijns t’aenschouwend’ oogh braveert,
Maer ’savondts leyt, verflenst, verdort, onteert.
5 Dit’s ’tleven selff, soo kort en wis sijn ende.
Ach wat sal’t zijn wanneer ghy in ellende,
Door hitt’ uws toorns, ons dagen doet verteeren? Ga naar margenoot+
Wanneer ghy’t hert met angst doet in sich keeren
Als’t uws gedenckt; en schroomt sich alle daegh
By d’oud’ (eylaes!) een nieuw’ en meerd’re plaegh?
6 Niet t’onrecht, Heer. want alle sondlijckheden, Ga naar margenoot+
(Des is’t gemoedt bewetight uyt Godts reden)
’tZy off vol-baert, off noch in wil en poogen,
Die vrees of schaemt verschuylt voor menschen-oogen,
Staen naeckt en klaer, o Godt, voor uw’ gesicht
Die ’thert-geheym ontduystert met uw’ licht.
7 Hier her uw’ toorn, wiens pijlen onse dagen Ga naar margenoot+
Verteeren doen; en na sijn ende jagen
Den korten tijdt van ons ramp-valligh leven,
Die, eens ontglipt, noyt weder wordt gegeven:
Recht als een woordt, dat, henen in de lucht,
Ten mond’ niet keert maer on-we’er-halijc vlucht.
8 Des levens duyr is tien mael seven jaren. Ga naar margenoot+
Koomt tien daer by: veel hoger wil’t niet garen.
maer (o!) wat is’t als’t al op’t schoonst gebloeyt heeft?
Een yd’le pronck die niet dan pijn en moeyt’ heeft.
Schier all’ is’t quaedt en van het goet noch ’tmeest
Een nietigh goedt, een waen-geluck geweest.
| |
[pagina 249]
| |
9 Off isser yet des waren heyls genoten:
Ach! tusschen-in heeft stadich druck gevloten.
En als’t nu al volleeft is en gekomen
Ter maet’ sijns percks, soo wordttet ons ontnomen;
Soo gaen wy heen, als vlogen w’er van daen
Het menschlijck oogh geswindelijck ontgaen.
10 Dus staet de mensch. van selfs is’t leven nietigh,
En door uw’ handt veel-lastigh en verdrietigh.
En wie nochtans, wie heeft doch hier toe ooren? Ga naar margenoot+
Ach! wie erkent de kracht van uwen toren?
Wie is’t dien sulcks tot in sijn ziele gaet
En in sijn diepst den schrick uws gramschaps laet?
11 Nadien sich ’thert, soo diep in quaedt versopen,
Ter wijsheydt sluyt, doet ghy’t, o Godt, dan open.
Hervormt in ons de ydele gedachten
Die sekerheydt in een onseker wachten.
Leert ons, in ernst (eer’t komt ter laester noodt) Ga naar margenoot+
Leert ons, in ernst gedencken aen de doodt.
12 Leert ons, in ernst (om ’therte wis te stellen)
De weynicheydt van onse dagen tellen.
Leert ons, in ernst bedencken en gelooven
Dat ons de tijdt het leven eens sal rooven:
Op dat die schroom ’tverstandt ter wijsheydt weck
En ’tklaer verstandt ons ons’ verderf onttreck.
13 Keert, Heere, keert. hoe lang doch wil’t noch duren? Ga naar margenoot+
Genaeck met troost uw’ knechten na veel truren.
O! laet ons vroegh (na noodts en drucks behoeven) Ga naar margenoot+
Vw’ goedicheydt ter voller satheydt proeven.
Soo sal ons vreuchd’, in plaets van leet en pijn,
All’ ’tleven door een vast geselschap zijn.
14 Keert wederom, en event ons de tijden Ga naar margenoot+
Der vrolijckhe’en den uren van het lijden.
| |
[pagina 250]
| |
Versoet ons, Heer, door’t milde gunst-verklaren,
De bitterheydt van soo veel droeve jaren.
Ach! ’tis genoech, genoech eenmael getreurt:
Nu heb de vreuchd (de soete vreuchd) haer beurt.
15 Vw’ heerlijck doen werd’ sichtbaer aen u knechten. Ga naar margenoot+
Vw’ klaerheydt blinck’ in d’afkoomst der oprechten.
Het Hemel-soet van Godes lustbaerheden Ga naar margenoot+
Bevloey’ ons hert ter eeuw’ger vreuchde-reden.
Geeff moedt en spoedt (soo wordttet vast en sterck)
Geeff moedt en spoedt tot onser handen werck.
|
|