Uytbreyding over De Psalmen des propheten Davids
(1630)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
Auteursrechtvrij
[pagina 196]
| |
 vol ongeluck,
Laet overvloet van leet en smerten,
Laet alle quaedt en ellend terten: Ga naar margenoot+
Godt blijft Israels troost en schut,
En elcks die suyver van geweet,
Door waerheydts grondt-vest onder-stut,
Deuchts paden sonder smet betreedt.
2 Geen ding soo wis. En niet te min Ga naar margenoot+
Quam my wel eer een twijffel in,
Die door een waerheydts schijn omhangen,
Byna verkromt had mijne gangen;
Doe ’tbreyn, somwijlen aff-gesuft
In dingen die hem dichter staen,
Met sijn (eylaes!) te swack vernuft
In Godes diep gericht wou’ gaen.
3 Het de’e my wee, het was my smert Ga naar margenoot+
Tot in het grondt-pit van mijn hert,
Doe’ck op der boosen voorspoedt dachte
En sach hoe haer ’tgeluck toe-lachte:
En sach dat den verwaenden Sots,
Wiens mont slechs grootse woorden blaft.
In vollen toe-vloedt des genots
Haer losse lusten zijn beschaft.
4 D’onwisheyt selfs, is haer gewis; Ga naar margenoot+
Het avonthuer, dat wanckel is
En zus na niemand schijnt te vragen
Houdt trouwen streeck na haer behagen.
| |
[pagina 197]
| |
Der menschen algemeyne noodt, Ga naar margenoot+
(Dus sprack mijn hert uyt twijffel-waen)
Sieck-qualen, en verhaeste doodt,
Hert-pijn en druck, gaet haer niet aen.
5 Haer hert en vreest sich nieuwers voor.
Al sachjes vloeyt haer ’tleven door.
’tWelck doet haer borst van weelde swellen, Ga naar margenoot+
En groot-gesnorck uyt ’thert’ op wellen.
Door aengevoedde hoovaerdy
En siet het blindt gemoedt geen quaedt
(Bedwelmt door eygen-vleyery)
In al haer woorden, doen, en laet.
6 Te kleyn is’t dack voor al haer goedt;
Te groot, haer luck, voor haer gemoedt.
Aen’t weeldigh lijff tuyght elck der leden, Ga naar margenoot+
Van’t grootsche hert de dertelheden.
Al wat de wilde lust in-geeft,
Dat durven sy los-heen bestaen;
En daer de geest maer geer toe heeft,
Soo haest bedacht, soo haest gedaen.
7 Haer tong verkleynt vast alle ding; Ga naar margenoot+
Al watse sien, is haer gering,
Is haer te slecht en haer gedachten
Vast niemand dan sich selfs hoogh achten.
Haer eygen doen, en vuyl gebreck,
Moet wel gedaen en heerlijck zijn,
En geven’t door schoon momme-deck,
Door ’tniet-diep-siende oogh een schijn.
8 Haer laster-lust en heeft geen maet,
Van alles spreeckt haer tonge quaedt,
Ia van haer stoute spotternijen
Kan sich den Hemel selfs niet vrijen.
Haer stem heeft klem. haer woort slaet voort, Ga naar margenoot+
Haer mondt-gebeer is aengenaem.
| |
[pagina 198]
| |
Met aendacht wordt haer re’en gehoort,
Recht ofse van den hemel quaem.
9 Trots dencken, spreken, leven sy:
Dies valt haer ’tdom gepuffel by Ga naar margenoot+
En loopt haer toe met groote hoopen,
Gelijckmen ’tvocht ten dal siet loopen.
Het buyght voor haer geluck de knien,
En, recht als waren’t aerdtsche Go’on,
Sal met ontsach haer pracht aensien
En bidden aen voor haren throon.
10 De vrome sien’t; en zijn verschrickt.
En dencken: Godt, die alles schickt,
Die alles stuert, kan hy niet hengen,
Dat sy haer moetwil soo volbrengen?
Hoe loopt het lot soo dwerschen loop?
Kan’t zijn dat Godt de deuchdt oock acht? Ga naar margenoot+
Kan’t zijn dat op der vromen hoop
Een straeltjen schiet van sijn gedacht?
11 Dat’s immer volck van slimmen aert, Ga naar margenoot+
Ongodlijck, heyl noch zegen waerdt
Nochtans by hun (wie kan’t doorgronden!)
Wort heyl en zegen meest gevonden.
Sy hebben goedt, sy hebben geldt;
Sy mesten sich wellustelijck
In aerdtschen voorspoedt en geweldt;
Haer leven slijt gerustelijck.
12 Waer toe dan ernstich Godt gevreest? Ga naar margenoot+
Waer toe dan vroom en goedt geweest?
Waer toe, oprecht van sin en gronde, Ga naar margenoot+
Sijn vleysch gespeent van alle sonde?
Sijn hert betemt in ’swerelts vreuchdt?
Sijn lust gestremt, en niet volbracht?
Waer toe geleden om de Deuchdt,
En dag’lijcks kruys op kruys verwacht?
| |
[pagina 199]
| |
13 Dusdanigh morrend’ overlegh Ga naar margenoot+
Had me’e byna mijn hert al wegh;
Mijn tong begon sich schier te snellen,
Om ’tleugen-oordeel me’e te vellen:
Dan doch, ick bond mijn twijffel in,
En dacht: ’tEn is niet alles quaedt
Wat quaedt gelijckt in ’sMenschen sin,
Noch goedt, wat hy voor goedt verstaet.
14 Waer kruys van vloeck; en aerdtschen spoedt,
’tWis perck en merck van ’tware goedt:
Soo moesten al u kind’ren, Heere,
En nauw’ belevers uwer leere,
Door hare deuchden hoogh-beroemt,
Om ’tmede-gaende kruys en pijn
Onsaligh van ons zijn genoemt,
En niet geweest zijn ’tgeense zijn.
15 ’tBesluyt hadt slot. doch Godts waerom Ga naar margenoot+
Bereyckt’ íck niet. daer stond ick stom.
En wenschten’t nochtans te bevroeden.
Dies maeckt’ ick mijn gedachten moede
Doch al vergeefs. ’twas my te hoogh
En schampten op de sinnen aff,
Tot dat ick my my selfs onttoogh
En in Godts heylighdom begaff. Ga naar margenoot+
16 Daer heb ick uyt uw’ leer-rijck Woordt
Haer eyndt en uytgang klaer bespoort,
’Twas my een spiegel om t’aenschouwen
Wat van haer welstandt is te houwen
Op wat een glibb’righ ijs sy staen; Ga naar margenoot+
Hoe ghy haer roem sijn vlercken kort;
Wat gang haer weeld’ en eeren gaen.
Als gh’ haer in onheyls afgrondt stort.
17 Soo haest uw’ handt ter wrake gaet: Ga naar margenoot+
| |
[pagina 200]
| |
uyt is’t met haer. plots leyt haer staet.
Een snellen schrick schiet door haer herten
En wondt haer ziel met duysent smerten.
Haer wesen is als ’tleugen-beeldt Ga naar margenoot+
Eens sotten drooms, dat wonder schijnt
Terwijl ’tdoor ’s slapers herssens speelt,
Maer teffens met den slaep verdwijnt.
18 Nu sie ick klaer. Dies moetter pijn Ga naar margenoot+
En bitter wee in ’therte zijn,
Dat ick als met bedwelmde sinnen Ga naar margenoot+
En dom gelijck een beest van binnen
Dwael-valligh oordeel niet geschorst
Maer dwaes my selfs heb wech-gesuft,
En’t Godt-geheym stout nagevorscht
Op’t peyl-loodt van mijn aerdtsch vernuft.
19 Nochtans, wat storm van twijffeling, Ga naar margenoot+
Wat wanckel-vlaegh mijn hert beving,
Noch ben ick al by u gebleven,
Want ghy oock hebt my noyt begeven.
Mijn wegh weest ghy als metter handt.
En noch geduert uw’ goedicheydt:
Met raedt verrijckt ghy mijn verstandt Ga naar margenoot+
Op’t toe-padt dat ter eeren leydt.
20 Mijn ziel en wenscht geen hooger lot, Ga naar margenoot+
Dan dat ick u maer heb, mijn Godt.
Dan is de rest van geener waerde
En ’kvraegh na Hemel noch na aerde.
In hooghsten lijfs en zieles noodt, Ga naar margenoot+
Hebt ghy mijn hert, en hebtet heel.
Ia selfs op’t punctjen van de doodt
Zijt ghy, o Godt, en blijft mijn deel.
21 Die, door een blind’ afgodery Ga naar margenoot+
En geestelijcke hoerery,
Van u in’t voeden trou en waken
| |
[pagina 201]
| |
Een beestelijcken af-val maken:
Wat is haer erff? Verderff en quael.
Doch dit’s, o Godt, mijn volle lust Ga naar margenoot+
Dat ick uw’ loff’lijck doen verhael,
En aen u hang, en op u rust.
|
|
