Uytbreyding over De Psalmen des propheten Davids
(1630)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
AuteursrechtvrijDen lxxij. Psalm. 1 NAdien, o Godt, der menschen dingen,
Als ghyse niet beleydt
Seer licht en los te buyten springen
De maet van billijckheydt:
Soo laet dan in uw’ herte wesen
Den Koning en sijn Soon, Ga naar margenoot+
Van hem uyt velen uytgelesen
Tot na-zaet op den throon.
2 Geeff dat hy, tot gemeenen voordeel
Sijn lust in wel-doen schep,
En in all’ sijn gericht en oordeel
V, Godt, ten voor-beeldt heb;
| |
[pagina 190]
| |
Op dat sijn wetten en besluyten,
Aen u en Deuchd gehecht,
Het voorschrift noyt en gaen te buyten
Van’t ongekreuckte Recht.
3 Dat hy uw’ volck een licht en baken Ga naar margenoot+
Op Waerheydts wegen streck,
En haer, door alles wel te maken,
Ter hooghster deuchde treck.
Dat sijnen arm oock voor den ermen
Gestad’lijck sta gereet
Om hare kleynheydt te beschermen
In allen noodt en leet.
4 O! saligh Rijck! o! lustigh leven,
Daer sulcken scepter is!
Daer wordt den ramp geen deur gegeven,
Daer leeftmen wel en wis.
Wech and’re Kroonen, wier mismaecktheydt
Oock in uw’ schoonste blijckt.
Helaes! ’tis enckel onvolmaecktheydt
Daer ’swerelts Doen me’e prijckt.
5 O! saligh Rijck, dat opter aerde Ga naar margenoot+
Den Vrede brengen sal:
Den waren vreed’, een saeck van waerde,
Een lust van bergh en dal,
Een heyl van landen en van steden,
Een ader van de Deuchdt,
Een standt-vest der gerechticheden,
Een aller dingen vreuchdt.
6 O! saligh Rijck, daer alle dingen
Na recht en reden gaen!
Sijn vonnis-banck sal den geringen Ga naar margenoot+
Ter recht-spraeck open staen.
Der armer kind’ren sal hy rucken
uyt overlast en pijn,
| |
[pagina 191]
| |
En hun die sulcke wreedt verdrucken
Een streng verdrucker zijn.
7 Soo lang de Son de Son sal wesen Ga naar margenoot+
De Maen, o Godt, de Maen,
Sal uwes Godtheydts heyligh vreesen
Van stam tot stam voort-slaen.
Sulck Rijck is saligh en bestendigh
Daer’t op geen schijn komt aen,
Maer heeft, beneffens het uytwendigh
’tHert van den Onderdaen.
8 Gelijck een lieffelijcken regen Ga naar margenoot+
Met laeffelijck gedrop
Den acker zaeyt ten soeten zegen
En valter vrucht-rijck op:
Soo sal oock hy, verciert met Deuchde
Die sijnen scepter past,
Afkomen tot gemeene vreuchde
En brengen lust na last.
9 Gelijck in soete Lente-dagen
Het bloempjen weeldigh groeyt
Tot aller oogen welbehagen
Terwijl het staet en bloeyt:
Soo salmen oock te sijnen tijden Ga naar margenoot+
Den vroom-gesinden Mensch
In allen wel-standt sien verblijden
Na vollen herten-wensch.
10 Wie sal de waerdicheydt verhalen
Van ’tRijck soo rijck van vre’e?
Sijn heerschappy en kent geen palen
Van eenigh Tijdt off Ste’e.
Van Zee tot Zee, van Rijck aen Rijcken Ga naar margenoot+
Reyckt sijnen vrede-staff
Tot dat de Maen zy aen’t beswijcken
En val ten Hemel aff.
| |
[pagina 192]
| |
11 Voor sijnen aenschijn sullen buygen Ga naar margenoot+
D’inwoonders van’t Woestijn
En hare leden laten tuygen
Hoef’ hem in’t herte zijn.
Sijn weder-strevers (o! wat wonder!
Wat wisseling van aert!)
Die geven sich dan willigh onder
En lecken stoff van d’aerdt.
12 Ick sie de Zee en Eylandt-vooghden, Ga naar margenoot+
Met rijck geschenck gela’en,
(Hoe seer sy oyt na ’thooghste pooghden)
Na sijnen throon toe gaen.
Ick sie haer die den scepter dragen
Van’t rijck Arabisch landt,
Met Goddelijck ontsach geslagen,
Voor hem met milde handt.
13 Ick sie voor sijnen throon all’ knielen Ga naar margenoot+
Wat Kroon en scepter heeft;
’kSie alle redelijcke zielen
Die ’t groote Aerd-rondt geeft,
(De Heyd’nen, verr’ en na-gelegen)
Tot sijnen dienste staen
En na de voor-geschreven wegen
Van sijn bevelen gaen.
14 Aldus de menschen. en met reden,
Wanneermen d’heerschappy
En ’sKonings Koning-waerde zeden
Gaet schouwen van naby.
O! daer de Heerscher sijn gedachten
Van Godt beheerschen laet
Daer is het jock geen jock te achten
Van een wijs Ondersaet.
15 Des roepens der verschovelingen, Ga naar margenoot+
| |
[pagina 193]
| |
In haren noodt en pijn,
Der hulpeloosen en geringen
Sal hy gedachtigh zijn.
De arm’ en kleene sal hy meenen Ga naar margenoot+
En dragens’ in sijn hert
En voelen in haer droevigh weenen
Haers lijdens mede-smert.
16 Van slindtsche Wolv’ en schalcke Vossen Ga naar margenoot+
Sal hy haer bange ziel
Hulp-veerdigh redden, en verlossen
Die hem ten trooster hiel’.
Haer bloedt (door ernstigh mede-doogen
Diep in’t gemoedt geset)
Sal kost’lijck wesen in sijn oogen:
Wee dieder d’aerd’ me’e smet.
17 Een heerlijck leven sal hy leven. Ga naar margenoot+
Men sal hem ’tMoorsche goudt
Met onbekrompen handen geven,
Hoe kostel datmen’t houdt.
Het hert des volcks sal sijne wesen:
Eens yeders stem en be’e
(Soo hoogh is sijn waerdy geresen)
Staet altijdt voor hem ree.
18 Sijn loff sal heele dagen klincken
In aller menschen keel,
En sijnen naem op’t schoonste blincken
Door alle Werelts deel.
Wie geeft mijn tong soo rijcken tale,
Wie maeckt my soo bespraeckt
Dat ick de volt des heyls verhale
Die allen door hem naeckt?
19 Nature sal haer krachten uyten
Tot over-mildt gewas
En doen haer nutte gave spruyten
| |
[pagina 194]
| |
Daer eertijdts geen’ en was.
Wat scheelt het Twistigh van het Vredigh!
Ick sie met ziels gesicht
De bergen, eertijdts woest en ledigh, Ga naar margenoot+
Van volle aaren dicht.
20 Een weynigh sal veelvuldigh geven,
Soo dat het dichte graen
Door’t blasen van den windt gedreven
Een sterck geluydt sal slaen:
Recht alsm’ op Libanon de boomen
Met groot gedruysch hoort gaen
Wanneer de snelle winden komen
En ruyschen door de bla’en.
21 Soo overvloedigh sal de Vrede
Sijn gaven komen bien
Datm’ allenthalven land’ en stede
Sal heyl- en volck-rijck sien:
Niet anders als, door milde vlagen,
uyt d’aerde, vocht en frisch,
Het graesjen spruyt in soele dagen
En niet om tellen is.
22 De klanck sijns naems sal noyt verdwijnen Ga naar margenoot+
Maer leven in’t gedacht,
Soo lang de schoone Son sal schijnen,
By alle na-geslacht.
Hy is’t daer heyl door wordt verkregen.
Hy is’t die overal
De Heyd’nen met gewenschten zegen
Mildt over-storten sal.
23 De weldaedt sal de herten raken
Wanneermens’ overleyt,
En d’aengeroerde ziel doen waken
Tot heyl’ge danckbaerheydt.
Dies sullen aller menschen monden,
| |
[pagina 195]
| |
Ontsloten t’sijner eer,
Den wel-verdienden loff verkonden
Van Hem haer grooten Heer.
24 Hou stil mijn Pen. Keer weer ter bronne
Waer van al ’tSchoon en Goedt
Al wat een handt sou schrijven konnen
Sijn uyt-stroom hebben moet:
Keer weer tot Godt den Heer der Heeren, Ga naar margenoot+
Israels grooten Godt,
Die, na bestemde Sonne-keeren,
Genaeckt met heyls genot.
25 Loff Hem, loff Hem, wiens wonderheden,
(uyt wijsheydts diepen schat)
Het spits der menschelijcker reden
Op ver na niet bevat.
Loff Hem, alleen niet over-wonder
In al wat hy oyt wracht,
Maer die oock alles uyt-werckt sonder
Bygaende mede-kracht.
26 Sijn wijdt-beroemden Naem verheven Ga naar margenoot+
Met hooghster eeren-tael,
Zy vollen loff en prijs gegeven
Dien tijdt noch stond bepael.
Op dat het alles hier beneden
Vol sijner glory zy.
Dit is mijn wensch, dit mijne beden:
O! waer de daedt daer by!
|
|