Uytbreyding over De Psalmen des propheten Davids
(1630)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
AuteursrechtvrijDen xliiij. Psalm. 1 ’T Geruchte heeftet ons doen hooren, Ga naar margenoot+
Wy hebben’t Godt, met eygen ooren,
uyt onser Vad’ren wisse weet,
Wat ghy ten haren tijden deedt: Ga naar margenoot+
Hoe ghy, door kracht van uwe handt,
De volcken straff’lijck hebt verdreven,
Geplaeght, verdorven, en haer landt
Den uwen ruymlijck ingegeven.
2 ’tEn was noch ’tstrijdt-mes, scherp van snede, Ga naar margenoot+
Noch kracht van spieren, die’t haer dede,
Maer uwen arm, en’t gunstigh licht
Van uw’ onsterflijck aengesicht.
Ghy liefden haer. doet ons soo me’e.
Ghy, die de kroon draeght over allen; Ga naar margenoot+
Laet Iacob, vry van herten-wee,
De volt van alle heyl toevallen.
| |
[pagina 130]
| |
3 Weest nu, als doe; ons, als ons Vaders. Ga naar margenoot+
Geeft kracht en pit in le’en en aders.
Soo storten wyse plots ter ne’er
Die tegen ons staen in’t geweer:
Niet anders als een stercke stier,
Door aengeboren kracht van hoorne,
Een ander min-vermogen dier
Ter neder velt in sijnen toorne.
4 Geeft kracht. soo treden wy den Vorsten
Op haren neck en trotse borsten:
Soo wordt haer luyster, pracht, en loff
Van ons vertreden in den stoff.
Het hert is stout en onvervaert, Ga naar margenoot+
Maer niet op snel-gepijlde bogen,
Noch op de scherpt’ van’t strijdtbaer swaert,
(Een wijse kent sijn onvermogen.)
5 Ghy zijttet, Godt, die ons komt vry’en Ga naar margenoot+
uyt handen van de we’er-partijen;
Die onse haters schendt en hoont
En hares poogens sotheydt toont.
Dies vloeytter dag’lijcks danck en eer Ga naar margenoot+
Van onse noyt-vermoeyde tongen.
Die ’tvrolijck brengt na ’tdroeve we’er,
Met recht wordt hem steeds loff gesongen.
6 Hulp-rijcke Godt, hoe maghe het wesen
Dat ghy niet zijt als wel voor desen?
Waer is, helaes! het oude hert?
Doe waert ghy dicht, nu zijt ghy verdt; Ga naar margenoot+
Doe holpt, nu laet ghy ons in schandt,
Doe tooghmen uyt met u, nu sonder:
Ghy laet ons vlien voor ’svyands handt Ga naar margenoot+
En geeft ons eer en haeff ten plonder.
7 Ghy laet ons (ach! waer vind ick woorden?) Ga naar margenoot+
| |
[pagina 131]
| |
Als schapen van den Wolff; vermoorden.
Ghy laet ons vreemde aerd betre’en,
En stroyt ons onder d’heyd’nen heen.
Vw’ volck, wel eer soo gants dierbaer, Ga naar margenoot+
(Hoe kan’t oock met den mensch verloopen!)
Die veylt ghy als een snoode waer.
En legt geen winst op door’t verkoopen.
8 Wat doet ghy ons al smaedts besuren Ga naar margenoot+
Van onse naest-geseten buren!
Den vreemden volcken strecken wy Ga naar margenoot+
Gereede stoff van boertery:
Sy schudden over ons den kop,
Wy zijn een Fabel op haer tongen,
(In we’erspoedt leegt den Haet sijn krop)
Als s’ons van ramp soo sien verdrongen.
9 Waer ick my keer, waer ick my wende, Ga naar margenoot+
Des hoons en smaedts is nimmer ende:
Dies schaemte roerster van het bloedt,
Steeds and’re verwe stijgen doet.
Geen wonder. want niet dan verdriet Ga naar margenoot+
Komt my van mijn partij te voren:
All’ spijt en wraeck, wat d’ooge siet;
All’ laster, wat de oor moet hooren.
10 Aldus, met onheyl dicht om-smeten, Ga naar margenoot+
Van elck bespot en overkreten,
In alles, Heer, wat ons geschiedt,
Vergeten wy noch uwer niet.
Noyt heeft ons hert bedroch gesmeedt Ga naar margenoot+
Om sich aen Goedt en Quaedt te deylen
(Want Trouw staet vast in lieff en leet)
En in’t verbondt een stip te feylen.
11 De rechte paden uwer zeden
Zijn ongekromt van ons betreden.
En nochtans, Heer, (na allen schijn)
| |
[pagina 132]
| |
Is’t off wy niet meer uwe zijn.
Van menschen, wreedt, en in het hert Ga naar margenoot+
Als felle draken, laet gh’ons schenden,
En diep versincken in de smert
Ten duyst’ren affgrondt van ellenden.
12 Ach! waerder aenklacht in’t geweten Ga naar margenoot+
Dat Godt van ons oyt is vergeten:
Off hadden wy, van Hem gekeert,
Oyt vreemde Godlijckheydt gëeert:
Dat konde doch voor sijn gesicht Ga naar margenoot+
In geender wijse zijn verscholen:
Het Godlijck al-door-siende licht
Doorgrondt des herten diepste holen.
13 Wy worden dag’lijcks doodt geslagen: Ga naar margenoot+
En dat, om dat w’u liefde dragen.
Om uwent wille zijn w’er aen
Als schapen die ter slacht-banck gaen.
Ontwaeck eens Heer, ontwaeck ’tis tijdt. Ga naar margenoot+
Wat is’t dat ghy door’t lange merren
Als in een diepen sluymer zijt?
Ach! wilt u eeuw’lijck niet ververren.
14 Waerom verschuylen sich de stralen Ga naar margenoot+
Uws aengesichts die troost doen dalen?
Waerom vergeet ghy onses drucks
En angst-vruchtbaren ongelucks?
De moedt leyt vlack. de geest is doff.
Het lijff raeckt d’aerd’ en is onmachtigh.
Op, Heer, ter hulp. tilt ons uyt ’tstoff,
En weest uws goedtheydts eens gedachtigh.
|
|