Uytbreyding over De Psalmen des propheten Davids
(1630)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
AuteursrechtvrijDen xxxiiij. Psalm. 1 ’T Lot neem, hoe’t wil, sijn rol: Ga naar margenoot+
Noyt ben ick laff, noyt word’ ick sloff
In’t spreken van mijns Heeren loff;
De Mondt is m’altijdt vol. Ga naar margenoot+
Het doet my wel aen’t hert,
Het is een saeck die volle weeldt
In’t binnenst van mijn ziele teelt
Dat Godt gepresen werdt.
2 Mijn keel bromt overluydt
Wanneerse Godes daden looft,
| |
[pagina 95]
| |
Soo dat de klanck de lucht doorklooft
En voor geen oor en stuyt.
D’ellendigh’ hooren’t me’e,
En, door mijn re’en en ze’en beweeght,
Wordt druck ter herten uytgeveeght,
En vreuchde komt in ste’e.
3 Wel aen, laet ons alt’saem, Ga naar margenoot+
Met loff op loff, verspreyden d’eer
Van onsen alderhooghsten Heer,
Tot roem van sijnen naem.
Doe ick in nooden was, Ga naar margenoot+
En met gedachten tot hem liep,
En met wee-klachten tot hem riep,
Leend’ hy sijn ooren ras.
4 Van allen angst en vaer,
Die my, byna al levend’ doodt,
Getroffen had in sulcken noodt,
Maeckt’ hy mijn ziele klaer.
Wie in al wat hy raemt, Ga naar margenoot+
Bepeynst, en sluyt, tot Godtwaerts gaet,
En neemt sijn woordt tot mede-raedt,
Noyt treft sijn’ wangen schaemt.
5 Hoe dickmael ist geschiedt, Ga naar margenoot+
Dat, hier en daer, een arme ziel
Die Godt met hare klacht aen-viel
En opend’ haer verdriet,
Genadelijck verhoort,
Het wit bequam van haer gebedt,
En, buyten allen noodt geset,
Wierd met Gods troost geschoort.
6 Godt, uyt sijn hoogen throon, Ga naar margenoot+
Laet sijn gezwinde boden gaen
En om de vroom’ een leger slaen,
Tot schut voor schaed’ en hoon,
| |
[pagina 96]
| |
Dus proeft en ondervindt, Ga naar margenoot+
(Dat twijffel-nevel noyt bestry)
Hoe goedt en soet Godt yeder zy
Die hem vertrouwt en mint.
7 Wel op treedt voor den dagh Ga naar margenoot+
Ghy die niet meer uws selfs en zijt,
Maer God’ uw’ hert hebt toe-gewijdt:
Dient hem met diep ontsach.
De wel-beraden mensch
Die met ontsach let op Godts stem,
Had noyt gebreck; noyt misten hem
Sijn redelijcke wensch.
8 Een Leeu, vol lijfs-geweldt, Ga naar margenoot+
En krijght altijdt geen proy off wildt
Dat hem sijn wreeden eet-lust stilt,
Schoon hy ten rooff sich stelt.
Maer die Godt waerlijck soeckt,
Al schijnt somtijdts sijn staet bedroeft,
Ontbeert geens dings dat hy behoeft,
Schoon hy’t niet hard bekloeckt.
9 Mijn kind’ren nu hoort aen: Ga naar margenoot+
Waer in Gods ware vrees bestaet,
En hoemen veyligh tot hem gaet
Sal ick u doen verstaen.
Hebt ghy een rechten geer Ga naar margenoot+
Tot een goed leven, vol van lust,
Vol vreed’ en sachte zielen-rust:
Soo hoort en kauwt mijn leer.
10 Houdt uwe tong in toom Ga naar margenoot+
Dat sy noyt valsch vergiff en schiet’,
Off yets van uwe lippen vliet’
Daer schaed’ off schand aff koom.
Gaet kromme wegen mis. Ga naar margenoot+
Slaet rechte in. mijdt quaedt. volght goedt.
| |
[pagina 97]
| |
Tot vre’e beras sich uwe voet,
Soo langse vind’lijck is.
11 Wat kan den vromen schae’en?
Godts gunstigh oogh heeft op hem acht. Ga naar margenoot+
Godts oore, wacker tot sijn klacht,
Neemt sich sijns schreyens aen.
Maer ys’lijck en grou’saem Ga naar margenoot+
Staet Godes aenschijn tegen ’tvolck
Dat sond’ aen-kleeft. Vergetings wolck
Dempt eeuw’lijck haren naem.
12 De vrome roept: Godt hoort. Ga naar margenoot+
Hem dreyght gevaer: Godt schuttet aff.
Hy komt in noodt: Godt is sijn staff.
Noyt noodt daer hy in smoort.
Als alle hoop’ ontglijdt, Ga naar margenoot+
Als ’thert, met ramp op ramp belast,
Sich geen uyt-redding toe en past,
Helpt Godt en maeckt verblijdt.
13 ’tIs waer, ’tquaedt avondthuyr Ga naar margenoot+
Bescheert den vromen strijdt op strijdt,
Belast hem met verdriet en spijt:
Doch houdt op hem geen duyr.
Sijn Godt redt hem in all’s,
Dat hem geen noodt te groot en wordt,
Noch leet, hoe wreedt, ten afgrondt stort,
Des diepen ongevals.
14 Godt lieft soo teer en vee Ga naar margenoot+
Dat hy niet hengt dat eenigh ding
Met ware ramp sijn Lieve dring,
Ia been off lidt bezeer.
In quaedt moet ’tquaedt vergaen, Ga naar margenoot+
(Soo stuyrt Godts recht gericht de saeck)
En ’tschellem-stuck doet selver wraeck
Op die het heeft gedaen.
| |
[pagina 98]
| |
15 Wat baet, off ’thert vol haet Ga naar margenoot+
Sijn galle op den vromen spouwt,
En (boos) voor ’tvolck sich heylich houdt?
Sijn saeck is, en blijckt quaedt.
Wat scha’e, of’t e’el gemoedt
Dat Godt trou dient en sterck gelooft,
Van heyl en heul hier schijnt berooft?
Sijn saeck is, en blijckt goedt.
|
|