Psalm CXL.
VAn menschen, Heer, die stout, en wrevel-moedig zijn,
Die boos van binnen, proncken met een vroomen schijn,
Die dagelijcx twist verschaffen, en verwecken strijdt,
Begeer en wensch ick ernstig, dat ghy my bevrijdt.
Haer tong is, als een slangen tong, en baert veel smart,
Haer steecken raecken tot in 't diepste van het hart,
Sy schiet fenijn, als d'adders, en een yeder woort,
Dat van haer glijdt, is inde ziel gelijck een moort.
Geeft my Heer, in alsulcken volck haer handen niet,
Dat al mijn doen, en laten listelijck bespiet;
Dat mijne voeten kuylen delft, en stricken set,
En arbeyt in te werren in 't bedrieghelijck net;
Wat kan ick anders, Heere, dan te gaen tot u,
En seggen: Heer ghy zijt mijn Godt; helpt ghy my nu.
Verhoort mijn stem en neemt mijn treurich smeken aen:
Ghy die zoo dick in 't strijden my hebt by gestaen;
Laet doch den boosen zijnen boosen wil niet doen:
Breeckt zijnen aen-slagh, wilt zijn boosen wil niet voen.
Op dat hy soo 't hem luckt, verwaent en sier daer op,
Ten Hemel niet verheffe zijnen trotsen kop.
Het onheyl, dat nu zijn verschelmt gemoet vast brout,
En zijn vergifte tong, vast in 't verborgen spout:
Geeft Heere, dat, dat zijnen eygen meester raeck;
Op dat hy 't sop voor ons bereyt, eens selver smaeck.
De Heer salt doen, en straffen met een swaren straf,
En senden op haer vlammen van den Hemel af.
Met blixem straelen, sal hy haer te neder slaen,
En eeuwich, eeuwich, eeuwich, niet weer op doen staen;
Dus blijckt het dat een valsche tong, vol ongeval
Op aerden geen geluck van Godt beerven sal.
Maer na een korte tijdt met pijn ontsalicht wort,
En hooch gestegen laag ter neder afgestort.
Want Godt de Heer (dat moet gewis altijdt soo gaen)
Die neemt in 't eyndt der onderdruckten saeck eens aen.
En maeckt een eynd van al haer jammer, en verdriet,
En vrijtse van den overlast, die haer geschiet,
Dies dancken oock de vroomen haeren Godt en Heer,
En geven hem onsterffelijcken lof, en eer.
|
|
Auteursrechtvrij