|
| |
Psalm XXII.
MYn Godt, mijn Godt, wat isser dat ghy my hebt verlaten;
Dat ick om hulp moet huylen, en 't huylen niet mach baten?
Om niet is al mijn klagen, of roep ick al den dach,
Of al den nacht; u ooren sijn doof tot mijn geklag.
Nochtans sijt ghy de selve, die ghy eens plagh te wesen
Een Heyligh Heer in Sion, van Sion'soo gepresen.
Ghy sijt het daer ons Vaders op hoopten in ellèndt,
En als zy op u hoopten het quaet braght aen een endt:
VVanneer sy tot u riepen los waren haeren banden;
VVanneer s'op u vertrouwden noyt wierden sy te schanden:
Maer ick (eylaes) wat ben ick? een worm, en niet een mensch,
Die niemand kan bewegen tot eenen goeden wensch
Een spot van alle menschen, een smaet van hoog, en lagen,
Die niemand helpt sijn lijden door medelijden dragen,
Die my aenschouwen, sperren uyt spot haer monden op,
En die voor by wandelen, die schudden haeren kop.
Aeh! met wat wreder woorden word my mijn hert doorsneeden
VVanneer ick met mijn ooren aenhoor alsulcke reden,
Dat is hy die den Heere voor sijnen hulper hiel,
En voor sijn troost in lijden, soo hy in lijden viel:
Nu is hy swaer in lijden nu treffen hem de plagen:
Nu mach hy aen den Heere sijn Cruys, en noot gaen klagen.
VVil Godt ons nu doen blijcken, dat hy sijn Godt wil sijn;
Soo laet hem Godt nu helpen, verlossen uyt de pijn.
Dit spreecken sy, en lachen, daer ghy nochtans my stadig
Van dat ick was geboren, soo goet waert, en genadich,
Doe ghy my deed aenschouwen 't verheugelijcke licht,
En ick noch lach aen Borsten: waert ghy mijn toeversicht,
VVeest nu, weest nu niet verre, nu angst soo dicht na by is:
VVilt nu niet achter wijcken nu niemant meer met my is.
Mijn haters sijn, als ossen, die dreygen, en om-ringen:
Als vetgemestte Ossen die om my henen springen.
Sy hong'ren na mijn leven, gelijck een Leeuw, die dult,
Na 't vleysch van and're dieren, en door de Bosschen brult
Het bloet is my als water ten wonde uyt-gedreven
't Gebeent beswijckt, de leden, beginnen te begeven;
Het hert is my inwendig alsoo in 't lijf gestelt,
Als 't was is, dat de Sonne door haere hit versmelt;
Wech sijn al mjne krachte, verdroocht sijn al mijn leden;
| |
| |
Gelijck een scherf, dat dor is van alle vochticheden.
De spraeckeloose tonge blijft hangen aen den raeck.
Ick sie hoe langs hoe meerder dat ick de doot genaeck.
Het rotte der godlose is, als verwoede honden;
Die my rontom benarren, en jammerlijck deur-wonden,
Mijn handen en mijn voeten, die hebben sy deur-boort,
En op mijn lijf bedreven wel meer als eenen moort.
Mijn lichaem door haer recken, en ongenadig quellen
Staat luchtig uyt-gespannen, en laet de beenen tellen,
En als de rasernye geen nieuwe pijn meer weet;
Soo blijven noch de sinnen van haet al even heet.
Dies sy 't gesicht vermeyden, in my alsoo t'aenschouwen,
En scheppen haer verheugen in mijn soo groot benouwen
Int eynd van sulck spectakel vermoeyt, maer niet versaet,
Soo deylen sy, en werpen het lot om mijn gewaet.
In sulcke bangicheden, moet ghy my niet beswijcken;
Ghy Heer, mijn sterckt, en hulpe, en gheensins van my wijcken.
Komt ras, en weert de pijne, die my het herte breeckt.
En my als scherpe sweerden, dwars door het herte steeckt,
Komt ras dat ghy de boosen haer wreede lusten stilt:
Die nae mijn leven snacken; gelijck een Leeuw na 't wilt.
Verlost my vande wrede, die op my sijn verbolgen,
En recht, als dolle honden alomme my vervolgen.
Verlost my van my vyandt, die uyt is op mijn doot,
En my aen alle zijden gelijck een hoorn stoot.
Dan (als ick doot en helle te boven ben gekomen
Sal ick by mijne broeders, en schare vande vromen,
Dien lof uws naems doen hooren, en roemen overluyt
En spreecken uwe waerheyt en kracht vrymoedig uyt
O! al die oyt den Heere met trouwer herte dienden
En in sijn vrese leefde, als ongeveynsde vrienden.
Roemt hem, en ghy al t'samen, die Iacobs kinderen sijt,
Doet eer, en schroomt den Heere, die soo na druck verblijt.
Want hy heeft niet verlaten, de eensaemheyt des armen,
En hem oock niet versmadicht, en sijn geschrey en karmen
Maer doe sijn droevig schreyen, en stemme tot hem quam;
Terstont sijn droevich schreyen, en stem ter herte nam.
Daerom wil ick hem prijsen by vreemder volcken scharen
En 't lof van sijne daden de Werelt deur vermaren:
De willige beloften, die van my sijn geschiet
Sal ick hem daer betaelen, daer 't heylig volck aensiet.
De nederige herten, die van geen quaet en weten
Tot Gods Banquet geroepen, die sullen vrolijck eten,
En lieffelijck versadigt hem prijsen die daer leeft,
En alle goet, en vreuch de alleen de mensche geeft;
Die binnen in haer herten met sulcken kragt sal woonen,
En haer alsulcke teyckens van vaste liefde toonen:
Dat haer soo lang sy leven in 's Werrelts jammer dal
Geen vrees van eeuwig sterven 't gemoet meer pijnen sal.
De Wereldt sal 't aen-schouwen tot aen haer verdtste enden
En tot den Heer, die 't herte so troost en kan haer wenden,
Geen stamme noch geslachte van volcken, wie sy sijn
Die niet en sullen bidden voor s'Heeren klaer aenschijn;
VVant niet alleen in Iacob sal hem het rijck behagen:
Maer onder vreemde volcke sal hy de kroon oock dragen:
Al watter op der aerden groot, en verheven is
Sal om sijn spijs te nutten aen gaen aen sijnen dis,
En als het lijf het voetsel nu tot sich heeft genomen.
Aen bidden en gewillich tot sijnen dienst hem komen
Die arm sijn en verschoven die slechte vande lien;
| |
| |
Die sullen tot hem naecken, en buygen hem de knien:
Want hem gedient te wesen sal hem geen saet onbreecken,
Dat van hem sijnen Heere, van kint tot kint sal spreecken,
En sijn gerechte wetten indrincken in 'tgemoet
Van 't volck, dat na sal komen, op dat het daer nae doet.
|
|
Auteursrechtvrij