Stichtelycke rymen, om te lesen ofte singhen

mayschen morgen-stondt. Geeste-lijck Meditatie-Liedt.

Op de wijse als 't begint.

1.
VVAt is de Meester wijs en goedt,

Die alles heeft gebout,

En noch in wesen blijven doet

Dat 's menschen oog aen-schout.

2.
Die 's Werelds wijden omme-ring,

Noyt nyt-gewaeckt, bewaeckt;

En door gepaste wisseling,

Het soet noch soeter maeckt.

3.
Nu is de Winter, dor en schrael,

Met al sijn onlust heen,

En d'Aerde heeft voor dese mael

Haer lijden af-geleen.

4.
Dies is de tijdt weer-om gekeert,

VVaer in natuyr verjongt,

Haers milden Scheppers goetheyt eert,

En met sijn gaven pronckt.

5.
De May, wiens soetheytsoo verstreckt,

Dat sijn gedachtenis,

In 's menschen geest al vreugd verweckt,

Eer hy voor-handen is.

6.
De May hetschoonste van het Iaer;

Daer alles in verfraeyt,

De Lucht is soet, de Son schijnt klaer,

't Gewenschte VVintje waeyt.

[p. 284]

 

7.

 

Het dautjen, in de koele nacht,

 

VVordt over 't Veldt verspreyt,

 

VVaer door de heel natuyre lacht,

 

En is vol danckbaerheyt:

 

8.

 

De Aerd is met gebloemt geciert,

 

Het Bijcken ga'ert sijn VVas,

 

Het Leeuwerickjen tiereliert,

 

En daelt op 't nieuwe Gras.

 

9.

 

Het Bloempjen dringt t'en knoppen uyt,

 

't Geboomte ruygt van Lof,

 

Het Veetjen scheert het Klaver-kruyt

 

Graeg van het Veldtjen of.

 

10.

 

Elck Diertjen heeft sijn vollen wensch,

 

En quel-begeert leyt stil,

 

Behalven in den dwasen mensch,

 

Door sijn verkeerden wil.

 

11.

 

De mensch van ware Deugden leeg,

 

En vol van sotten lust,

 

Hem selfs en and'ren in de weeg,

 

Vermoord sijn eygen rust.

 

12.

 

Dit Leven, 't welck alleen niet end,

 

Maer kort oock is van duyr,

 

En licht van selfs slaet tot ellend,

 

Maeckt hy sich dobbel suyr.

 

13.

 

't Vee word ont-zielt, sijn eynd is fnel

 

En sijns doods-pijn niet groot:

 

De mensch, door menig ziel-gequel,

 

Sterft meer dan eenen dood.

 

14.

 

Ach had de mensch (soo waer sijn stand

 

Vol-hert en sinnen-vreugd)

 

Of sonder deug de min, verstand;

 

Of by 't verstandt, meer deugd.

 

15.

 

Ach! waren alle menschen wijs,

 

En wilden daer by wel:

 

De Aerd waer haer een Paradijs,

 

Nu is-se meest een hel.