Uyt den XVIII. Psalm.
HErt-grondelijcke min draeg ick in mijn gemoedt
Tot u mijn Heer, mijn God, mijn kracht, mijn hoop, mijn goedt;
Mijn Toorn die my beschanst, mijn schildt, die my bevrijdt;
Tot u die al mijn eer en eenig Heylandt zijt.
Soo haest als ick mijn tong tot uwen lof ontband,
Wierd ick van u verlost uyt mijns Vyanden hand:
Doe ick geworpen was in onheyls diepsten grondt.
En mijnes levens staat soo gants wan-hoopig stondt.
De stricken van de doodt was ick al in verwert:
De grouwel van de Hel beangsten my mijn hert:
De geest stont op 't vertreck: de Helsche duysterheyt,
Die eeuwig duyrt, docht my, sach ick my al bereydt.
Maer met dat mijn geschrey en klagt haer gaf om hoog,
| |
En door de wolcken heen na God ten Hemel vroog:
Heeft mijn benaut gebed sijn Godlijck hert geraeckt;
En hy sich tot mijn hulp ter-stont gereedt gemaeckt.
De Aerdt vernam sijn komst, en schudden door den angst:
De Bergen sijnen toorn, en beefden elck om bangst:
Damp roockten uyt Sijn Neus; Vuyr vlamden uyt sijn mond,
En blies en stack in brand al wat het om sich vondt:
Des Hemels vast gebou boog sich voor sijnen Heer,
En weeck op sijn gebod, en liet sijn Schepper neer.
't Was duyster onder hem, den Wagen die hy hadt,
Dat was den Cherubijn, die hem soo flucx en radt,
Heen voerden door de Lucht, en droeg hem soo gheswindt,
Als hadd' hy onder sich de vleugels van de windt.
De dichte donckerheyd, al-waer hy heenen ginck,
Die was gelijck een Tent, die hem ront-om bevinck:
De Wolcken, dick en swart verborgen hem in haer:
Maer door sijn klaren glants was hy haest openbaer.
De Wolcken braken op, en deylden haer van een.
Den Hagel goot op d'Aerd: den Blixem vloog daer heen.
En doe hy nu de stem liet gaen ten monde uyt;
Wat gaf den Hemel doe een schrickelijck geluyt,
Den Hagel klatste neer, en maeckt' een droef gerucht:
Den Blixem, heen en weer door-schitterde de Lucht:
't Was niet dan strael op strael, de Lucht (soo 't d'oogen scheen)
Was enckel Vuyr en Vlam van boven tot beneen.
Wat was'er doe een schrick by 't Volck, dat eerst soo koen,
Mijn leven had belacht, en gants te niet wou doen!
Dit was noch niet genoeg. Want sijnes Adems kracht,
En 't dond'ren van sijn stem, die hadden sulcken macht;
Die deden sulck geweldt, dat d'Aerde sich ontsloot,
En midden uyt haer hert haer waterstroomen goot,
En t' eene-mael ontdeckt voor 's menschen ooge lag,
Soo dat men ver en diep in haren af-grond sag.
Aldus quam my de Heer van boven af-gedaelt,
En heeft, als van de doodt, mijn leven weer gehaelt.
Gelijck men yemand treckt uyt eenen water-vloet,
Die anders, sonder hulp, in 't eynd verdrencken moet.
Hy heeft my door sijn hand, mijns Vyands hand ontruckt,
Die anders door sijn sterckt' my licht had onder-druckt.
Hy heeft te niet gemaeckt mijns haters bitt'ren haet,
Want in mijn ongeluck quam hy my snel te baet.
Hy heeft een eynd gemaeckt van mijn benauden noot:
Want sijne liefd en gunst is sterck tot my en groot;
Tot my, die suyver ben, en die hy doet en geeft,
Na dat hy siet en weet d at ick hier heb geleeft.
Want God-loos ben ick niet; maer doe dat God begeert;
En daer is niet dat my van 't rechte padt af-keert.
Sijn Wet staet in mijn hert, sy stat'er dag en nacht,
En om sijn Heylig Woordt wordt steeds van my gedacht.
Ick ben my selfs een wacht, op dat'er geen gebreck
Voor God in my en zy, en ben oock sondervleck,
Dies geeft my God de vrucht van mijn gerechtigheydt.
My, die mijns levens loop onsondig heb geleydt.
Want God, ghy zijt een God die billijck straft en loont,
En soo als yeder is, aen yeder u betoont.
Die goet zijn en op-recht, zijt ghy goet en op-recht.
De vromen zijt ghy vroom: trouw Heer aen trouwe knecht.
| |
Den reynen zijt ghy reyn: den loosen zijt ghy loos,
En over-treft den list met meerder list altoos.
Die laeg vernedert zijn, die helpt ghy vaerdig op:
En druckt-se dien 't geluck het zeyl treckt in den top.
Ghy zijt het die my hooch in eer hebt op-gericht,
En mijne duysternis verander in een licht.
Met u win ick den strijdt, en ben een oorlogs-man:
Met u geen muyr soo hooch, daer ick niet over kan,
Dien God, daer al dat goet aen my van is gedaen,
Leert ons een heylig padt en reyne wegen gaen.
Daer is geen eenigh woordt dat hem de mondt uyt-vloeyt,
Of 't Is soo reyn als gout, dat in het vuyr gegloeyt,
Geheel door-loutert is, en niet onreyns behout.
Hy is een stalen schild voor elck die hem betrout.
Nu segt af-godisch Volck, die knielt voor hout en steen,
Waer is'er doch een God, dan onsen God alleen?
Waer is'er doch een God, waer op men vast mach staen,
Dan onsen God alleen, die troost kan doen ontsaen?
Dien God sterckt my het lijf, en maeckt de leden fris,
En toont de Ziel een weg, die sonder doling is.
|
|
Auteursrechtvrij