Psalm CXLVII.
LOoft God den Heer: want hy is lovens waerdt,
En 't is een heerlijck dinck van sijnen lof te spreken.
Ierusalem eer-tijds soo hooch vermaert
Maer na seer fel verwoest, doet hy weer 't hooft opsteken,
Hy bout-se op, en 't volck daer uyt verjaegt,
Oock hier en daer verstroyt in veer en vreemde Landen,
Brengt hy te saem, en die 't hert is versaegt
Geneest hy hare pijn, en lost haer hare banden.
Het klaer gesternt, aen 't hooge Firmament,
| |
Telt hy van een tot een, en noemt het met sijn namen.
Sijn sterckt is groot, sijn macht is sonder endt.
En geen vernuft soo kloeck, dat daer van 't endt kan ramen.
't Ellendig volck vertroost en helpt hy op,
Wanneer het hert maer kleyn, en tot hem is genegen:
't Hoovaerdig volck druckt hy den grootschen kop;
Gelijck hy 't lage mint, soo staet hy 't hooge tegen.
Singt dan den Heer, singt al die singen kond,
En laet u hert voor hem sijn danckbaerheyd verklaren.
Looft hem, en singt, alleen niet met den mond,
Maer later sich 't geklanck van 't Harpen-spel met paren.
Hy deckt en neemt den Hemel uyt ons oog,
Door swaer en swart Gewolck; en send ons sijnen segen
Die 't Landt bevocht, als 't dorstig is en droog,
En geeft den Bergen gras door een bequamen regen.
't Gras-gierig Vee beschaft hy sijne spijs;
En voedt in sijnen nest den ongepluymden Raven,
Die tot hem roep (natuyre maeckt hem wijs.)
Hy past op sterckt des Paerts, noch op sijn moedig draven.
Hy heeft geen lust aen yemands kloeck gebeent,
Of vaste lijf, versien met ongemeyne krachten:
Maer sijn vermaeck en die hy gunst verleent,
Zijn die die hem ontsien, en op sijn goedheyd wachten.
Prijs dan, ó prijst, Ierusalem prijst Godt,
Want hy is u een Heer, u Toornen een besorger;
U Poort' een sterckt' en onop-doenlijck slot,
En binnen u begrijp 't geluck yan yeder borger.
Hy geeft en sendt ront-om in u gebiedt,
Het kostelijckste goedt, den aen-genamen Vrede,
Hy is die u met voedsaem Koorn versiet,
d'Al-gevende natuyr die luystert na sijn rede.
Hy sendt den Snee, die vlockig neder valt,
En stroyt den scherpen rijm, gelijck als assche, neder.
Hy geeft den vorst, daer 't water door bestalt.
Wat staet'er voor de kouw' van 't felle winter-weder?
Ist sijnen wil, en spreeckt hy maer een woordt,
Ter-stond versmelt het Ys, en laet het water schieten:
Sendt hy den windt uyt eenig warmer oordt,
Ter-stond sal 't water gaen, en 't oude vlieten vlieten.
Sijn Woordt en Wet, waer in sijn Rechten staen,
Heeft hy aen Iacobs-huys verkondigt en gegeven,
Geen ander volck heeft hy sulcks oyt gedaen,
Geen mensch van al die geen die op der Aerden leven.
|
|
Auteursrechtvrij