Stichtelycke rymen, om te lesen ofte singhen

Uyt den Psalm CXXXIX.

DAer en is niet in mijn leven, daer en is, Heer niet in my

Dat verborgen is voor dy.

Ghy door-grond het, ghy bekent het; al wat is, of wat geschiet,

Merckt u Oog, 't welck alles siet.

Sit ick, sta ick, leg ick, ga ick, waer dat ick my keer of wend;

Alle dinck is u bekent.

Is'er yet soo diep verborgen in mijn diepste phantasy,

Dat voor u verholen zy?

't Hert en kan soo ras niet dencken, of ghy voelt'et oock ter-stont,

En begrijpt sijn diepsten grondt,

Doet den nacht het lichaem rusten; maeckt den dag de sinnen moe;

Ghy door-siet al wat ick doe.

Van de tong, die licht kan falen, glipt niet een soo kleynen woort

Dat van u niet werd gehoort.

Want ghy zijt het die mijn leden, en al wat men in my vindt,

Soo gants seltsaem hebt versint;

En soo kunstig hebt geschapen, dat mijn al te kleyn vernuft

Uyt-gedacht daer over suft.

Waer soo wil ick henen vluchten, daer ick mocht verscholen sijn

Voor u Goddelijck aen-schijn?

Waer doch wil ick my versteecken, in wat hol of wat Foreest,

Heer, mijn God, voor uwen Geest?

Vaer ick op-waerts na den Hemel, boven alle Aerdsche stee:

In den Hemel zijt ghy mee.

Dael ick neder in der Hellen, by der doode bleecke schaer:

Siet, soo sijt ghy oock al-daer.

Of ick dá de vleugels hadde van de schoone Morgen-rood,

[p. 278]

 

En daer met na 't VVesten vlood:

 

't Waer vergeefs voor u gevloden, en een dwase daed gedaen;

 

VVant waer kan men God ontgaen?

 

Sprack en wenscht' ick by my selven (of ick soo misschien ontginck)

 

Dat den nacht my heel om-vinck.

 

't VVaer vergeefs gewenscht, gesproken, en een sot gedacht gedacht,

 

VVant de nacht is u geen nacht.

 

In de dicke duysternissen sien u oogen ja soo klaer,

 

Of den nacht geen nacht en waer.

 

En wat sal ick meer verhalen? 't Hert dat is in u gewelt,

 

En ghy weet hoe 't is gestelt.

 

Alle sijn verholentheden, die geen schepsel sien en mag,

 

Siet ghy klaerder als den dag.

 

't Is groot wonder, doch geen wonder, als ick denck, hoe ghy mijn Heer

 

Met my doende waert wel eer,

 

Hoe dat ghy my fatsoneerden, eer ick 's Hemels Lucht aensag,

 

En in 's Moeders lichaem lag.

 

Dat's een wonder meer dan wonder, dat ghy my soo hebt bereydt;

 

Daer mijn Ziel u lof voor seydt.

 

VVonder zijn al uwe Wercken, die 't verstand wel niet en vaet,

 

En nochtans niet tegen-staet.

 

Doe de onvol-maeckte stoffe, daer dit lijf van is geteelt,

 

In 't verborgen wierd gebeelt:

 

En natuyr my 't eerste maecksel in mijns Moeders lichaem gaf,

 

Daer ick lag als in een graf:

 

Geen soo kleyn van al mijn leden, geen soo rou en ongedaen,

 

Of u Oogen sagen 't aen.

 

Eer ick was dat ick sou worden; Eer ick had datna, eerst quam

 

Doe natuyr in my toe-nam:

 

VVist ghy al wat ick sou wesen; en ghy wist' et soo gewis

 

Als yet dat beschreven is.

 

Als my dese uwe VVercken in het herte vallen in,

 

Soo ontset sich hert en sin.

 

Soud ick die al t'samen tellen? Eerder teld' ick al het Zandt

 

Dat'er heen stuyft aen den strandt.

 

Ick en kan-se niet getellen, of ick schoon al noyt en sliep

 

En 't gepeyns daer steeds toe-liep.

 

Na veel gissen, na veel dencken, na al wat ick weet of kan,

 

Ben ick daer ick eerst began.