|
| |
| |
| |
Godt VVonderlijck, Machtig, Goedt. Poëtische uyt-breydinghe over eenighe Psalmen Davids.
Over Psalm CIV.
MYn Geest, die swanger zijt van Godes lof, giet uyt,
En deylt de stomme tong 't geen ghy in 't hert besluyt.
Ghy, ô mijn Heer en Godt, voor wien elck zijn gemoet,
Wanneer 't aen u gedenckt, eer-biedig grouwlen moet,
En als u Majesteyt sijn Geest te voren koomt,
Met meer dan aerdsche vrees eer-biedig voor u schroomt.
Hoe schoon, ja over-schoon is u cieraet en schoon 't!
Het kleedt dat u om-vangt, ist licht daer ghy in woont:
U Konincklijck Tapijt, is 's Hemels Firmament:
U Konincklijcken Throon zijn wat'ren als een Tent
Gespannen door u macht; soo dat-se, vast en hoog,
Staen als het hol gewulft van een gemetselt boog:
De wagen die u voert, zijn wolcken, door de kracht
Van 't heete Sonnen-licht, hoog in de Lucht gebracht:
De ved'ren daer g' op sweeft, zijn 't lichste dat men vindt,
En 't snelste dat'er vliegt, de wanckelbare windt:
De Boden die ghy sendt, zijn storm en sterck gerucht;
De Dienaers die ghy bruyckt, vuyr-vlammen door de Lucht.
Wat lof ontbreeckt'er noch, dien ick u geven sal?
Aerd, Hemel, water, Lucht, windt, Vuyr. Het dient u al.
De wichtig' Aerd, die los rondt-om in 't ijdel hangt,
Of (soo yet om haer is) een dunne lucht om-vangt,
Die staet nochtans, door konst van uwe hand, soo vast
Dats' eeuwig blijft en rust op haren eygen last.
Die eer-tijds, doe dit al noch niet en was gereedt,
Met water was bedeckt gelijck als met een kleedt.
't Was niet dan Zee en lucht; men sach noch berg noch dal;
Maer met dat uwen Mondt uyt-bromden sijn geschal,
En uwe heersche stem quam als een donder-slag;
Het water, als ontroert met Goddelijck ontsag,
Moest af, en metter haest na sijnen af-grond vlien.
Doe liet het hooch-gebergt ter-stond sijn toppen sien,
En eer sich 't oog verroert, lag yeder ding van een;
't Gebergt steyl in de lucht; de dalen vlack beneen.
De wat'ren, op dat sy den Aerden-kloot niet meer
Met golven, gants en al, bedecken (als wel eer)
Hebt ghy een perck geset; haer oevers, daers' op slaen,
Maer in bedwongen zijn, en binnen moesten staen.
Ghy maeckt dat uyt de diept het vast sijn ad'ren schiet,
En door de bergen heen na 't dorstig landt toe vliet,
Op dat een yeder Dier ('t zy dat het leeft in 't veldt,
En onder sorg en suyr des Bou-mans is gestelt;
't Zy dat het swerft in 't wildt, en kent geen Heerschappy)
Wanneer 't natuyr begeert daer van ontdorstig zy.
Daer is dat sich onthoud, en in sijn weelde leeft
't Gedierte dat de lucht tot sijn vermey-plaets heest,
't Gevogelt, dat aldaer van tack op tackje sprinckt,
En sijnen vryen sanck onkunstig henen singht.
De heuvels en het veldt bevocht en maeckt ghy sat,
Als ghy-se uyt de hoocht door-suygt met Hemels-nat;
| |
| |
Soo dat het doode saedt gesegent word met kracht
Waer door het nut gewas te voorschijn word gebracht;
En 't lieffelijcke gras de VVeyden over-kleet,
Soo dat het grage Vee daer sijnen lust van eet;
En op 't gebouwde Land soo menig eetbaer kruyt
Tot noodig onderhoud van 's menschen leven spruyt;
En 't Kooren word geteelt, daer ons het brood van wert,
't Welck nieuwe krachten geeft, en sterckt des menschen hert;
Den VVijn-stock druyven heeft, en geeft den ed'len wijn,
Die's menschen hertvervraeyt en doet vol vreuchde sijn;
d'Olijf-boom vruchten draegt, en brengt ons over-vloet
Van Oly, die in schoon 't den mensch toe-nemen doet.
Dat oock op Libanon de boomen, door 't verstandt
Of toe-doen van geen mensch, maer van God selfs geplant,
Vol van een sappig merch, schoon, blader-rijck, en groen,
's Aen-schouwers oog en hert een soet vermaeck aendoen.
Daer staet den Ceder in, op wiens vermaerde hout
Soo menig vogel rust, en sijne wooning houdt.
Daer wast den steylen Den, op wiens verheven top
Den Reyger nesten maeckt, en queeckt sijn jongen op.
Den Das, het bloode dier, vergunt ghy 't scherp gebergt,
Daer hy, als in een schants, hem veylig, in verbergt.
De holen in de rots (door u al-wijs bestier)
Daer legert sich 't Conijn, een swack onweerbaar dier.
Ghy maeckt oock dat de Maen, nu meer, dan min van licht,
Rondt om de Wereld gaet, en haren loop soo richt
Dat sy het ronde Iaer in sijne deelen deylt.
Ghy maeckt oock dat de Son in haren loop niet feylt.
En dat-se achter-een niet alle menschen licht,
Maer onder d'Aerde gaet, dan vliedt voor ons gesicht
Al 't geen sich eerst liet sien; de duysternis heeft macht,
En deckt het halve deel des Aerd-sijcks met de nacht.
Het ongetemt gediert, 't welck 's menschen ooge schout,
Verlaet dan elck sijn hol; de donckerheyt maeckt stout.
Dan derf den jongen Leeu, die daegs verborgen sit,
En 's nachts, met heesch gebrul, van u sijn voeder bidt,
Verlaten 't eensaem woudt, en tot den roof gestelt,
Op 't voordeel van de nacht, gaen doolen door het veldt.
Maer 's morgens als de Son haer stralen weer vertoont,
Soo ruymens', en elck soeckt sijn holen daer 't in woont.
Dan is het dat den mensch uyt sijnen slaep ontwaeckt,
En weer-om na gewoont sich aen den arbeyd maeckt;
Tot dat den avond komt, die hem het werck belet.
Dus geeft ghy yeder dinck zijn tijd, zijn beurt, en Wet.
Hoe wonder zijn, ô God, de wercken die ghy doet,
Hoe wijsselijck geschickt, hoe veel, hoe groot, en goet.
De Aerd ist niet alleen die uwe gunst gevoelt:
De Zee, soo diep en wijdt, daer siet men dat het woelt
Van groot en kleyn gediert, dat niet om tellen is,
En om de schepen heen swemtmenig grouwsaem Vis.
U wonderbaer geschep, den Walvisch is al-daer;
Die als de Zee niet stormt, maer effen is en klaer,
Nu sich 't gesicht vertoont, dan weder om ontsteelt;
Nu boven komt, dan duyckt, en soo in 't water speelt.
Al, al wat leven heeft in 't Water of op 't Land,
Ver-wacht, elck op sijn tijd, sijn spijse van u hand,
Geeft ghy, soo hebben sy: Is uwe hand haer milt,
| |
| |
Soo worden sy versaedt, en haren lust gestilt.
Neemt ghy den Adem uyt, soo ist met haer gedaen,
En moeten weder-om tot nietig stof vergaen.
Blaest ghy den geest weer in, soo komt het leven weer,
d'Aerd krijgt een nieu gestalt, en alles neemt sijn keer,
De Heer, den grooten God, en aller dingen vriendt,
Wat is het voor een lof die hy hier voor verdient?
De eere die hem komt, hem, die 't al t'saem bestuyrt,
Dat moet een eere zijn, die eeuwig-eeuwig duyrt.
Sijn wercken, groot en kleyn, die zijn hem aen-genaem;
Hy onder-houd-se staeg, en mint-se al tesaem.
Roert hy de Bergen aen, de Bergen geven roock;
Siet hy de Aerde aen, de Aerde davert oock,
Dies sing ick sijnen lof soo lang ick adem schep,
De borst my noch beweegt, en ick de lippen rep.
Och! of maer mijn gesang den Heere wel geviel,
Den Heere, mijnen lust en vreugde van mijn ziel,
En dat eens alle sond een eynd op Aerden nam,
En des God-loosheyds saedt noyt meer te voor-schijn quam,
Hier tusschen, ô mijn Ziel, die vol zijt van Gods eer,
Looft, en word nimmer moe, mijn Ziele looft den Heer.
|
|
Auteursrechtvrij