Stichtelycke rymen, om te lesen ofte singhen

[p. 265]

Poëtische Uyt-breydinge over Psalm CXIX.

I.

ZAlig, in en na dit leven, die daer leven onbesmet,
En het leven, dat-se leven, leven na des Heeren Wet,
Zalig die den Heere soecken, soo als hy te vinden is,
Door hert-grondig onder-houden van sijns wils getuygenis,
Zalig sijn-se, want een yder die op sulcke wegen gaet,
Mijdt de sond, die selfs een quaed is, en fonteyn van alle quaet;
't Is u wil datm' u bevelen vlijtig onder-houden moet:
Kond ick doch! ick sal wel konnen, soo ghy my slechs hulpe doet:
En mijn gangen soo helpt stüyren, dat wanneer ghy spreeckt mijn God,
Ooren, hert, verstand en leden vaerdig staen tot u gebod.
Gunt my dat ick met mijn oogen immer-meer niet af en dwael
Van het minst van u geboden; dat ick doch geen schand behael,
Uwe Wet, op-recht en billijck, word my van u uyt-geleyt:
Dies word u uyt rechter herté lof en danck van my geseyt.
Uwe Wet die wil ick volgen, met gepeyns met woord en daedt:
Wilt my, Heere, noyt verlaten, die u Wetten noyt verlaet.

II.

HOe sal doch de jeugt, wiens herte midden in begeerten swemt
Alsoo leven dat de reden 't hert in sijne lusten temt?
Hoe sal sy, wien al haer wegen glibb'rig en gevaerlijck staen,
Hare paden, sonder mislen, veylig mogen henen gaen?
Veylig sal sy henen treden, soo sy op u woorden acht.
En daer 't leven na wil richten. Hier toe is het dat ick tracht;
Dit soeck ick uyt almijn ziele. Heer, maeckt ghy my doch soo vast
Dat ick in u Wet niet struyckel, en noyt sonde my verrast.
Daer-om sluyt ick uwe woorden in mijn hert sorg-vuldig in,
Om geen quaed te mogen plegen in al 't geen dat ick begin.
Hooch gelooft, Heer, moet ghy wesen: Leert my doch u rechten wel
Dat ick met mijn mond de woorden uwes monds al-om vertel:
Dat ick die in waerden hebbe, boven 't alder-waerste goudt,
En al 's Werelts groote schatten, die men meest in waerden houdt:
Daer van spreeck; en vlijtig pooge dat ick haren sin verstae;
En 't verstand zijn lust laet rapen; en noyt in 't vergeet en slae.

III.

DOet my wel, en laet my leven, my, u toe-geeygent knecht,
Dat ick na u woorden leve, die ghy my te voren legt.
En, op dat ick voorts de wond'ren uwes Wets doorgronden mach,

[p. 266]

 

Soo doet my mijn oogen open, dat ick klaer sie als den dag:

 

Dat het oog alleen niet lese, en de mond alleen niet spreeck:

 

Maer 't verstand oock tot in 't binnenst haers verborgentheyds door-breeck.

 

Wat heb ick hier op der Aerden? Niet, gants niet, dat my behoort.

 

Maer een dinck wenschick te hebben. Wat? niet anders als u Woort.

 

't Hert, door liefde tot u Wetten, queelt inwendig, en verlangt

 

Na u woorden, als na 't eenig daer 't al sijnen lust aenhangt.

 

Ghy, die uwes Wets kleyn-achters, maeckt veracht; vervloeckt, en haet,

 

Vrijd my, uwes VVets groot-achter, van verachting, spot en smaet:

 

My, u Dienaer, die der grooten tegen-streven hooren moet,

 

Om dat hy spreeckt van u rechten, en daer al sijn doen na doet;

 

En uws wils getuygenissen lust en rust hem wesen laet;

 

En in alle tegenheden daer toe loopt om hulp en raedt.

IV.

'T Hert, verflauwt, onlustig, quellijck, is benauwt, en vol van pijn!
Daer en is geen troost by menschen: Laet u woort mijn trooster zijn.
'k Heb u, Heer, mijn hert geopent, en al wat'er binnen sat:
Opent, en geeft my t'aenschouwen uwes Wets dierbaren schat.
Leert my die, soo sal ick leeren; En, als ghy my hebt geleert,
Van u groote wond'ren spreken, en u eere zijn vermeert.
Droevig ben ick en verslagen; 't hert is my bv-nae versmacht.
Laet u woord mijn hulper wesen, en verleenen nieuwe kracht.
VVendt mijn voeten van den af-weg, die gewis ter doodwaerdt leydt,
Gunt m'u VVet, die ick mijn liefde met mijn hert heb toegeseyt.
Uwes wils getuygenissen, in-geschreven in 't verstand,
In-gesneden in het herte, zijn mijn alder-duyrste pand.
Heer mijn God, wilt my behoeden voor een dinck dat ick soo schroom.
VVat doch? Dat ick voor de menschen nimmer-meer in schand en koom.
Geeft my hoop; en ick sal hopen: troost; en wech is mijn gequel:
Gaet met weldaed voor; soo volg ick, en neem acht op u bevel.

V.

LEert my, Heer, leert my de wegen en den aert van u Verbond:
Op dat ick se neer laet dalen in mijns herten diepen grond
Op dat ick-se daer laet woonen, niet voor eenen korten tijd,
Maer so lang ick hier sal wesen, en ghy my in 't leven lijd.

[p. 267]

 

Leert my, dat ick s' onder-houde, en van gantscher herten doe.

 

Leyd my doch op sulcke wegen: Want ick heb een lust daer toe.

 

Buygt mijn hert tot u geboden; maket u soo onderdaen,

 

Dattet met des rijckdoms liefde nimmer-meer en zy bevaen.

 

Mijne oogen, wilt die lijden en besturen of misschien

 

Mijne oogen na des VVerelts snoode dingen wilde sien.

 

Als't gemoed van u gaet doolen, en ick in u VVet verslap,

 

Maeckt ghy my dan weer-om wacker, en op uwe wegen rap.

 

Geeft my uwe vrees, so houd ick u gebod vast en al-tijdt.

 

VVend van my den smaet, dewijl ghy een so goeden Richter zijt.

 

Heer; wat wilt ghy meer? Mijn eenig dat ick boven al begeer,

 

Is u VVet; Laet troost dan komen, want ghy zijt een billijck Heer.

VI.

DOet gena, siet my met oogen, vol van mededoogen, aen:
Doet my hulp denckt aen de woorden my, ô Heer, van u gedaen,
Op dat ick de laster-monden, u ter Eer, en haer ter spijt,
Doe verstommen, en met waerheyd stuyten mach in haer verwijt.
Rechte Richter, op wiens waerheyd ick mijn hope heb ghegrond,
't Heyligh woord van uwe waerheyd neemt dat niet van mijnen mond.
Uwe wetten wil ick houden, 't is mijns herten vast besluyt,
Alsoo lang als my den adem gaet de neuse in en uyt.
Vrolijk wandel ick mijn straten: want ick u bevelen soek.
Dies word my den geest soo vaerdigh, en het hert soo over kloeck,
Dat ick sonder my te schamen, noch beangst voor ongeval,
Voor de trotse Scepter-dragers uwe waarheyd spreken sal.
'k Heb een lust tot u Geboden; en daer was noyt eenigh dinck
Dat mijn hert en al mijn sinnen met sijn liefde so bevinck.
Dese min, en sal ick minnen; Hier toe streck ick mijne hand;
Dees houd mijne lippen besich, en bekommert my 't verstand.

VII.

LAet u in gedachten komen u verbond, het fondament
Van de hope, die ick hope, die my troost in mijn ellendt.
Of ick schoon den stouten mensche dwaes ben, en tot spotterny:
Uwe VVet nochtans daer blijv' ick suyver en onwanckel by.
Als den geest van ander dingen af-getogen, som-tijds siet
Op u oordeel, van des werelds aen-begin al-tijdt gheschiet:
Hoe de vrome sijn verheven, en de boose neer-gestort:
Voel ick dat mijn ziel inwendig in haer diepste vrolijck wordt.
Als ick sie uw's Wets-verlaters, schrick ick met mijn heel ghemoed,

[p. 268]

 

En een heylig vuyr van yver doet my sieden al mijn bloet.

 

Uwe Wet, die sy verlaten, en in't minst op achten niet,

 

Die is my, en sal my wesen in mijn huys mijn eenig liet.

 

Die door-wandelt mijn gedachten, als het lijf tot rusten leydt,

 

En de dicke duysternissen over 't Aerd-rijck zijn verspreyt.

 

Is dat wonder? 't is geen wonder: want te doen na u Gebodt,

 

Is mijn grootsten schat op Aerden, en mijns levens hoochste lot.

VIII.

EEns heb ick een woord gesproken, Heer, daer denck ick al-tijd om:
Uwe wegen te betreden, kies ick voor mijn eygendom.
Mijne lippen zijn vol smeeckens, even als de grond van 't hert:
Lieve, gunt dat u belofte, my gedaen, vol-togen wert.
Ick besin, beducht van sinnen, hoe ick in mijn eerste Ieugt
Hebt geleeft, noch leef, en 't leven dat my rest, vervoeg ter deugt.
Om daer uytte mogen weten, of ick dood of levend ben;
't VVelck ick (rechts als in een spiegel) uyt u VVetten klaer beken.
Daer-om houd ick my al wacker, en versuym niet een van dien;
Laet-se oock te genen tijden uyt mijn sinnen henen vlien:
Of al schoon der Godde-loosen woesten en verdwaesden hoop.
Arbeyd; en my geern sach loopen sijnen roecke-loosen loop.
Midden in de droeve nachten, als een yeder leyt in rust,
Laet ick 't bed, om u te dancken: daer in heb ick dan mijn lust.
Ick bemin-se, die u minnen, en u VVetten komen na.
Leert my, Heer, die al de VVereld vult met goedheyd en, gena'e.

IX.

DOet my, Heer, na u beloften. Leert my soo, dat ick doch leef
Na al u heylsame zeden, en daer 't hert toe over-geef.
Doe ick noch niet was vernedert door ellend en tegenspoet,
Ginck ick onbedachtsaem doolen, als meest al de VVereld doet:
Maer nu ghy my hebt door lijden mijnen hooch-moedt neer geset,
Voel ick, dat ick op u woorden en bevelen beter let,
En sorg-vuldig onder-houde. Ghy, sonteyn van alle goet:
Leert my, wat'er goed en recht is, uyt uws goedheyds over-vloedt.
't Op-geblasen volck dichtleugens, en daer druckt het my med' neers;
Ick, uyt ongeveynsder herten, voeg mijn leven na u leer.
VVaer-om dat? haer hert is weeldig, door het vet daer 't sacht indrijft;
Mijn hert niet, en daer-om is'et dat u VVet daer in beklijft.
Dat ghy my hebt verootmoedigt, is my lief en aen-genaem:
VVant om uwe VVet te leeren, vind ick my daer door bequaem.

[p. 269]

 

Daer-om is-se my veel soeter, en word meer van my bemint,

 

Dan al 't goudt en al het silver dat men op der Aerden vindt.

X.

VVIlt my, die ghy hebt geschapen door u Goddelijclijcke hand,
't Hert her-scheppen door u leering, en formeren het verstand.
Die u vreesen, sien mijn leven, en het is haer ziel een vreugt,
Dat mijn ziel op u beloften so vry-moedig haer verheugt.
Uw' oordeelen zijn gerechtig, en mijn leven, Heer, was quaedt:
Dat ghy my dan hebt vernedert, is een over-trouwe daet:
Doch, dewijl ick uwe Wetten nu laet zijn al mijn vermaeck:
Geeft dan (als ghy my beloofden) dat ick uyt de quelling raeck.
Laet op my u mededoogen vloeyen als een soeten dou.
Op dat ick mijn leven, 't leven, dat so soet is noch behou.
Hoont de trotse die my hoonen door haer valsche leugentael,
Om dat ick, haer ooren lastig, al-tijdt van u VVet verhael.
Och! of ick-se, die u vreesen, soo aen my verbinden kost
Dat haer vriendschap, en haer by-sijn my gestadig waer vergost:
En mijn hert gheheel recht-schapen in u VVetten blijven mocht,
Soo dat ick, tot mijn verkleyning, noyt in schande wierd gebrocht.

XI.

'T Hert, geprangt, verlangt na hulpe, 't hert is angstig en bedut,
't Hert waer over lang besweken, waert door hoop niet onder-stut,
d'Oogen sien na u beloften: 't hert swaermoedigh en beschroomt,
Doet de tong sorg-vuldig spreken: Heer wanneer ist dat ghy koomt,
't Lichaem is my uyt-gemergelt, al de leden, laf en swack,
Zijn niet anders als een droogen en verschrimpten ledersack.
Ick nochtans u trouwe Dienaer, midden in ellend en druck,
Ben bekommert met u VVetten, en wacht van u mijn geluck.
Sal 't niet eens een eynde wesen, toeft ghy noch al met u straf?
Spaert ghy noch mijn wreede vyandt, die soo geern my had in 't graf?
Die niet past op uwe Wetten? (die doch vast zijn en gewis)
Die my lastert? helpt mijn hulper 't leven dat in my noch is:
Hebben sy myschier benomen: En of 't schoon met my soo staet,
Houdt ick nochtans u bevelen, die ick nimmer-meer verlaet.
Komt dan by met u genade, en verquickt het angstig hert,

[p. 270]

 

Dat doch uwes monds betuyging, van my onder-houden wert.

XII.

HEer, u woord is onbeweeglijck, uwe waerheyd heeft geen endt,
Alsoo lang de klare sterren flick'ren aen het Firmament,
En de kruyden d'Aerd' bemeeden, en de heel natuyre duyrt,
Die ghy houd in haer gebeurten, en na uwen wil bestuyrt.
Had u Wet my niet verlustigt, soo had droefheyd my versmacht:
Om dat sy my heeft verlustigt, denck ick om haer dag en nacht.
Ick ben dijne; weest ghy mijne: Helpt u dienaer, ghy mijn Heer:
Soeckt mijn Heyl; ick soeck mijn leven in te stellen na u Leer.
't God-loos volck, om my te dooden, loert al vast, en houd hen stil:
Ick nochtans merck op die dingen die ons leeren uwen wil.
Noyt en hebbé mijne oogen op de Wereld yet aen-schout
Dat bestendig kan geduren, en sijn oude wesen houdt:
't Gaet al, volgt al, vlucht al, sterft al, dat de schoone Son beschijnt:
Niet soo soet, soo schoon, soo seker, dat in 't eynde niet verdwijnt:
Niet en is'er, niet en is'er, of de dood in 't eynde, naeckt:
Maer u Wet is vast en eeuwig, die u Dienaers eeuwig maeckt.

XIII.

VVAer-om is 't dat ick u Wetten sulcken stercken liefde draeg,
Dat ick, sonder moe te wordé, daer van handel alle daeg?
Om dat sy my wijser naecken dan mijn schalcke weerparthy:
Want een schat van rechte wijsheyd, en van kennis sijnse my.
Om dat sy geleerder maken, ja veel meer dan al de geen
Die wel eer mijn Leeraers waren: Want uyt haer zijn al mijn re'en.
Om dat sy my kloecker maken, meer dan eenig Ouder-Man:
Hier-om sijn-se my soo waerdig; hier-om wijck ick noyt daer van.
Om daer na te mogé wand'len, wend ick mijne voeten af.
Af van alle boose wegen: 't woord dat uwen mond my gaf,
Daer by blijfick: uwe Rechten, daer ghy my in onderricht,
Blijven stadig in mijn sinnen, en in mijn verstands gesicht.
Honig is wel soet om smaken; maer noch is hy niet soo soet,
Niet soo lieflijck op mijn tonge, als u heylig VVoord wel doet.
Door u VVoord word ick ervaren, wijs, geleert, en vol van raet;
Daer-om ist dat ick van herten alle valsche wegen haet.

XIV.

HEer u, VVoord is mijn lantaerne, die door haren glans belet

[p. 271]

 

Dat ick nimmer-meer mijn voeten op onrechte wegen set:

 

't Is my even als een fackel, die men voor my henen draegt.

 

En wiens licht de duysternissen, van den weg, voor my verjaegt,

 

'k Heb my selfs een eed gesworen, die staet vast in 't hert geprent,

 

Dat ick u bevel wil volgen. Heer, die mijn vertrooster bent,

 

Troost my eens na u beloften, my dien 't heyl-loos avontuyr

 

Al te swaer komt over-vallen, en maeckt hem sijn leven suyr.

 

Neemt in danck het willig offer, dat ick op mijn lippen slacht,

 

Onderwijst my in u Wetten, dat ick die te recht betracht.

 

Of mijn leven schoon al wanckelt, en de dood van verren dreygt,

 

Noch vergeet ick noyt u Wetten, soo is 't hert daer toe geneygt.

 

Of ick schier al ben gevangen in der booser mensche net;

 

Midden in gevaerlijckheden dwael ick noch niet van u Wet.

 

Want sy is mijn vreuchd, mijn erve, watter is, sy is 't my al:

 

Die te houden sal ick trachten, alsoo lang ick leven sal.

XV.

VWe Wetten, draeg ick liefde; wanckelbare menschen haet.
Heere, ghy zijt mijn bescherming, en u woord mijn toeverlaet.
Wech van my, ghy boos-geaerde: 't is mijns herten vollen wil,
In al mijn bedrijf en hand'len so te wand'len als God wil.
Laet u woord mijn stutsel wesen, dat ick leef, en niet en loop,
Tot mijn eygen spot en schande na een ongewisse hoop.
Geeft my kracht dat ick genese: dan so sullen toe end' aen
Lust en liefde tot Gods Wetten levend in mijn herte staen.
Ghy vertreed-se die haer geven tot de sond, u vyandin,
En een ydel dencken dencken, diep verydelt in den sin:
Die aflaten u te dienen, die alleen moet zijn gedient,
En haer d'onbesinde Wereld gaen verkiesé tot een vrient.
Ick min u getuygenissen: en daer is de reden of,
Dat ghy haer, die die niet minnen, doet vergaen tot nietig stof.
Als ick denck aen uwe strengheyt, en al mijn voor-leen bedrijf.
Vrees ick, en door 't angstig vreesen schiet een koude door mijn lijf.

XVI.

NOyt en heb ick af-geweken na de een of d'ander zy:
En in 't Recht, noyt gunst gedragen of tot dees of die parthy:
Laet my die noyt onrecht, dede, laet my niet tot eenen roof
Van een ongestuymig volcxken, bloot van trouw en van geloof.
Neem my, uwen knecht, in hoede, maeckt hem sijn benautheyd quijt;
Geeft dat hy van boose menschen geenen over-last en lijt.
Hoe begeerig sijn mijn oogen om u heyl te mogen sien l

[p. 272]

 

d'Ooren om u Woord te hooren, Heer, laet my gena geschien.

 

Onder-rihtc my van u Rechten, my die u ten dienste gae,

 

Dat ick door u onder-richten haren gantschen grond verstae.

 

Die u Wet soo weynig achten, hebt ghy lang genoeg gedult.

 

Nu soois de uyr gekomen dat ghy die eens straffen sult.

 

Daer-om sijn my u geboden uyter maten lief en waerd;

 

Boven goud en e'el-gesteente, 't waerdste van de gantsche Aerd;

 

Daer-om sonder uyt te stellen, schick ick 't leven daer na aen:

 

Daer-om haet ick alle paden die van 't rechte padt afgaen.

XVII.

VVVe VVet, daer ghy de menschen uwen wille door betuygt,
En den wil van vrome menschen soet tot uwen wille buygt,
Die is wonder! meer dan wonder, als men haren grond door-grondt:
Hier-om is het dat mijn ziele die al hare liefde gont.
Als u VVoord dat vast en klaer is, openbaer is, ist een vreugd.
En een licht voor simp'le oogen, om te poogen na de deugd.
Mijnen mond snackt na u woorden, met alsuck een lust en treck,
Als ick 's levens lieven adem uyt de lucht tot my-waerts treck.
VVeest my goedig en genadig, als ghy zijt tot aller tijdt,
Al die uwen naem beminnen. En, op dat ick blijf bevrijdt
Van der sonden heerschappye, soo bestuyrt soo mijnen tredt
Dat ick nimmermeer mijn voeten buyten uwe wegen set.
Hoed my voor der menschen laster, soo doe ick dat ghy gebiedt.
Laet u aenschijn op my lichten; heelt my uwe Rechten niet.
d'Oogen (als twee beecken) leecken: waer van daen soo men'gen traen,
Dat de menschen, na u wenschen, niet op uwe wegen gaen.

XVIII.

HEer, mijn God, ghy zijt rechtvaerdig, en u Godlick woord is recht,
Uwe VVet vol-komen billick, uwe waerheyt vast en hecht.
Hard en streng zijn u Geboden eertijds van u in-geset,
't Is u ernst dat yeder mensche vlijtig daer op merck en let;
't Is u ernst, dat 's menschen leven daer na aen-geleydt sal zijn:
Dies ontbrand mijn hert in tooren; tooren, die 't vervult met pijn:
Pijn, die 't vorder brengt tot knaging; knaging, die my 't hert op eet,
Als ick sie hoe dat mijn vyand uwe VVet so licht vergeet.
Heel u woord dat is in-suyver; En bemint van my u knecht,
Die aen u bevel blijf dencken, al-hoe-wel veracht en slecht.

[p. 273]

 

Vast is uwe VVet en eeuwig, die den mensch tot deughde drijft;

 

Uwe waarheyd is een waarheyd, die gedurig waarheyd blijft.

 

Soo wanneer ick, ongeluckig, diep in droefheyt ben geraeckt.

 

Blijven u Geboden 't eenig, daer mijn hert sich in vermaeckt.

 

Eeuwig u Gerechtigheden, eeuwig u getuygenis:

 

VVilt my daer in onder-wijsen, soo ben ick mijns levens wis.

XIX.

HEer, tot u, wanneer de sinnen, door den druck zijn over-laen,
Laet ick mijn gebroken stemme door de wolcken henen gaen:
Hoort my, die uyt heelder herten tot u roep, met droef geklag,
Dat ick uwes VVets bevelen immers onder-houden mag.
Tot u roep ick; hoort, en helpt my, dat ick ongeveynst en trou,
Uwes wils getuygenissen al mijn leven onder-hou.
Op u woord rust mijn betrouwen: 's morgens, voor het Sonnen-licht,
Zijn mijn oogen en mijn handen, en mijn stem tot u gericht.
Diep noch in de stille nachten, als men niemand wacker hoort,
Laet ick 't soete 't slapen varen, om te dencken aen u woort.
Hoort mijn stem; verfrischt mijn leven, als ghy hebt gedaen dus lang.
Mijn party, uw's VVets versaker, volgt m' en maeckt my 't leven bang:
Hy komt nader; komt oock nader, Heer, en weert het ongeval;
Heer, mijn God, in wiens geboden waarheyd is en blijven sal:
VViens getuygenisse seker, en niet om bewegen slaet,
Maer bestendig sonder eynde: daer mijn ziel haer op verlaet.

XX.

SIet my aen, vol van ellenden, en verlost my uyt den noodt:
VVant in nood soo blijft mijn liefde tot u VVet noch even groot
U beveel ick, Heer, mijn fake; voert-se ghy geluckig uyt,
Helpt my, na u woord, dat vast is, en gegrond op u besluyt.
Godde-loose boose menschen, die u VVet geen acht en slaen,
En geen dinck soo seer ter VVereld als u heylig VVoord versmaen:
Wat sijn dese te verwachten? sy zijn bastaert van geluck.
Maer u Goedheyd is oneyndig: Troost my, so ghy pleegt, in druck.
Die my haten en vervolgen zijn ontellijck in 't getal:
Noch en kan 't my niet bewegen dat ick van u Woord af-val.
Ick sie uwes naems verachters; en 't is my een wreede smert
Dat sy na u woord niet leven, en een bitter wee in't hert,
Heer, aen-schouwt hoe u bevelen van my zijn bemint geweest;

[p. 274]

 

Niemand oyt van al die leven, die u woordt op leugen vandt:

 

Uw's gherechtigheyds gherichten houden al en altijdt standt.

XXI.

KWord t'onrecht vervolgt van Vorsten; haer vervolging valt wel swaer:
En nochtans, Heer, uwe woorden vreest mijn hert veel meer als haer,
Uwe woorden sijn mijn sinnen sulck een aen-genamen saeck,
Dat ick dick-wils my daer over in my selven vrolijck maeck;
Vrolijck maeck, en 't hert verheffe, recht of my een grooten schat
Tot mijn deel waer toe gevallen. 'k Heb een haet in 't hert gevat
Tegen alle leugen-monden, daer 't gemoedt sich voor vergrout,
En gelijck als een vergiftig en onreyn gebroedsel schout.
Maer u wet alleen ist eenig daer mijn hert sijn liefd op leydt.
Seven-mael des daegs soo sing ick 't lof van u gerechtigheyt.
Vrede, vrede boven vrede, vrede sonder tegen-spoet
Is'er voor uws wets beminners, die geen dooling dolen doet.
Tot u loop ick, op u hoop ick, na u wet stel ick my aen.
't Hert houd u getuygenissen; en is heel met liefd bevaen.
Ick voeg my na u beveelen, en waer-om en soud ick niet?
Want ick weet het dat ghy klaerlijck al mijn doen en laten siet.

XXII.

MOcht mijn klachte tot u komen, mochtse dringen door de Locht,
Op dat ghy de ware kennis uw's Verbonds my leeren, mocht.
Mocht mijn smeken voor u komen, mocht het gaen door 't Firmament!
Op dat ghy na u beloften, my verlossen mocht in 't endt.
Mijne lippen en mijn tonge (maeckt my in u wet maer wijs)
Heeft mijn hert u toe-geeygent, uwe wet tot lof en prijs:
Want in alle haer Geboden is sy goed, en sonder feel.
Staet my by: want, siet, ick heb-se my verkoren tot mijn deel.
My verlangt seer (en 't verlangen doet my lossen men'gen sucht)
Na u heyl: want tot u wetten heeft mijn hert geen cleyne zucht.
Laet my leven, dat ick love, en u Eer al-om vertel:
Om te loven soeck ick 't leven: Daer toe help my u bevel,
'k Ben als een verlooren schaepken van den rechten weg gedwaelt:
U mijn Heer en Herder bid ick, dat ghy soeckt en wederhaelt;
Soeckt en weder-haelt u Dienaer, die in al sijn hertenleet,
En al 's werelds teghenheden, uwe wetten noyt vergeet.