Stichtelycke rymen, om te lesen ofte singhen

(1647)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen– rechtenstatus


Over den LII Psalm. VVat roemt, ghy trotse Dwingelant. Op u bedriegerijen? En dat ghy, door u arg verstant Den vromen brengt in 't lijen, Of schoon de vrome onder leyt, En menschen troost moet derven, Noch leeft dien God, wiens goedigheyt Den goeden niet kan sterven. Ghy hebt u tong daer toe geset, Dat sy slechs schade dede. Een scheer-mes, op sijn best gewet, Is niet soo scherp van snede. Het goet dat wijckt by u voor 't quaedt, De waerheyt voor de leugen: Dat doet de tong die vaerdig staer Tot dingen die niet deugen. Dies sal u Gods gestrenge handt De straf noch een-mael geven, En nemen huys, en nemen landt, En nemen u het leven. Gods volck sal 't sien en vreesen hem Die 't onrecht soo kan wreken, En met verwonderende stem Al-sulcke woorden spreken: Dat is hy die niet God, maer 't goet Tot troost sijns herten stelden, En, op sijn rijckdom hooch van moet, Gods volck soo dapper quelden. Nu eyndigt hy, wy vangen aen; Nu moet hy wech, wy blijven, En sullen in Gods wooning staen Als spruyten van Olyven, Gods goetheyt is den toe-verlaet
[pagina 253]
Daer ick my aen wil houwen, En soecken troost en soecken baet, En eeuwig op betrouwen. Ick danck (en 't is u volck een lust) U, die 't soo wel kond maken, Ick danck u, sonder eynd, en rust Op u, in al mijn saken. De keur is groot van dese twee: Eerst Wee, na Wel; eerst wel na wee, Siet op het eerst, siet op het lest: Het best in 't eyndt dat 's alder-best.