Over den XIV., Psalm.
DE menschen die een Godheyt noemen met de mont,
Maer niet en toonen wat'er schuylt in haren gront:
Die sotten (niet uyt eenvoud, maer uyt moet-wil sot)
Die seggen in haer herten; daer en is geen God;
Maer 't licht geloovigh volckjen heeft een Godt bedacht,
En in 't gemoedt een ongegronde vrees gebracht.
Daer nochtans alle dingen loopen by geval.
Dit seggen zy, en deugen dies oock niet met al,
En went'len sich in grouwelijcke schelmery.
Daer is niet een van allen daer wat goedts in zy.
De Heere liet sijn oogen van den Hemel gaen,
En sagh der Menschen kinders doen en laten aen,
Op dat hy uyt haer leven zien en weten moght,
Off yemant van haer allen wijs waer, en hem socht,
Wat sagh hy daer? Niet anders, dan dat onder haer
Niet een en was die deugdigh leefd', of stonter naer.
Van waer sou haer de deught doch koomen, dien 't gemoet
In boosheyt is vergiftight, en soo gants verwoet,
Dat zy mijn volck verslinden, even als het Wilt
Het Vee verscheurt, en sijnen wreeden honger stilt?
Hoe kan hy deugt beminnen, dien sijn dwase hert
Van God dien hy noyt bede doet, soo is ververt?
Nochtans de tijdt sal komen dat haer Godes schrick
Het hert dat nu niet grouwelt, in een oogen-blick,
Gelijck een snellen Hemel-blixem treffen sal,
Als hy sijn volck een eynde maeckt van 't ongeval,
En haer sal aen doen hooren dit gestrenge woort:
Ghy hebt den slechten vroomen in sijn doen gestoort,
En sijn Gods-dienstigheden bitterlijck belacht;
Sijn hopen en sijn bidden, en sijn ernst veracht.
Nu heeft dien God, daer alle sijne hoop op stont,
't Geluck dat hy verhoopten hem in 't eynd vergont.
Nu heeft hy dat ghy missen moet, en hebt versmaat,
Van sijnen God, der vromen menschen toe-verlaet.
| |
Och, of die tijdt eens quame dat God hulpe sandt,
Uyt Zion, op Israel, en in 't vreemde Landt
Niet langer haer in droeve slafernije liet:
Hoe haest waer 't dan een eynde met al ons verdriet,
Soo waer dan u Israel in sijn hoochste vreugt.
O, met wat dieper vroheyt waer sijn geest verheugt!
Soo dick-wils als een Christen-hert
In sijn verschoventheyt en smert,
Vyt Godes oordeel troost ontfangt,
Dat's niet om dat het juyst verlangt
Na sijnes vyands ongeval:
Maer omdat God recht richten sal.
Dat Gods gericht hem soo verheugt.
Is enckel liefde tot de deugt.
Hy wil dat al de Werelt vint,
Dat deugt niet t'onrecht wort bemint;
En dat des deugts op-rechte vrient
God nimmer-meer vergeefs en dient,
En dat de Werelt, die hem haet,
En hem om haren 't wil versmaet,
Door onder-vinding eer versta,
(Of in sijn leven, of daer na,
Dat sy niet wel geoordeelt heeft,
En hy niet dwaesselijck geleeft.
En sijn partij niet straffen sou
Dat waer hem liefft: doch soo 't soo moet:
Al wat God wil dat is hem goet,
|
|
Auteursrechtvrij