Over den LXXXVIII. Psalm.
ICk roep tot u gestadig, God, daer mijn hoop op staet,
't Zy dat de lichte Son of op of onder gaet,
De beden die ick bidde, de klagten die ick doe,
En sluyt doch uwe ooren of hert daer voor niet toe.
't Gemoet, dat af-geslaeft is, door jammer en verdriet,
Dunckt dat het voor sijn oogen de dood vast dwalen siet,
Het lichaem heeft geen krachten, de geest is sonder moet:
Ick ben als die vast sterven, die niemand hulp en doet.
De dood komt my bespringen, het hert is kleyn en laf;
En denckt in al sijn dencken niet anders dan op 't graf.
Ick ben gelijck de dooden, die gy wel haest vergeet;
De dooden in den graven, daer niemant van en weet,
De doode daer in 't leven geen levens hoop voor is,
Maer eeuwig sijn bedolven in diepe duysternis.
Ick ben als een gevangen, die diep in 't duyster leydt,
En van d'een uyr tot d'ander een wreede dood verbeydt.
Gy druckt, en blijft my drucken: 't schijnt voor 't Gemoedt, 't welck schroomt
Dat gy met al de stroomen van gramschap op my koomt.
Mijn Vrienden, die mijn Vrienden gheweest zijn (laes!) wel eer,
Die vluchten voor my henen, en zijn geen vrienden meer.
Sy schouwen my al-t'samen, niet anders als een klip,
Die door 't beleyt des Stuyr-mans geschout wort van een schip.
Want 't is met my niet anders als met een heyl-loos man,
Die, vast beboeyt met ysers, niet uyt-geworst'len kan.
Mijn wesen, door de plagen die 't hert ter neder slaen,
Is deerlijck om aen-schouwen, en schier al heel vergaen.
Hier tusschen, Heer, mijn Heylandt, verduur ick in 't geklag,
De handen na den Hemel, en roep al dag aen dag:
Wat wacht ghy van de dooden, die weder gaen tot stof?
| |
Of sullen die noch komen, en spreken uwen Lof?
Of sal dan in de graven u goetheyt zijn gemelt?
Wie is'er onder d'Aerde die uwe trou vertelt?
Ach, in die duysternissen wie merckt of schouwt daer yet?
Daer siet men uwe daden en wonderheden niet.
Wie kan daer van u weten, daer 't al raeckt in 't verdwijn?
Wie sal daer om u dencken, daer geen gedachten zijn?
Ick roep dan tot u, Heere, en daer is tijdt noch stee
Die ledig is van roepen, en sonder mijne bee.
Waer-om bergt gy, mijn Vader, u aen-gesicht voor my,
En laet mijn in een Helle van sware phantasy?
Van mijne eerste Iaren ben ick verdruckt geweest;
En heb of ramp geleden, of al-tijdt ramp gevreest.
Steeds word' ick door u toornen, geschrickt, geperst, gekrenckt,
Om-ringt als met een water waer in het Landtverdrenckt.
Om sulcke mijn ellenden, en al te grooten noodt,
Bevind ick my verlaten, en heel van Vrienden bloot.
't Is selden dat een Christen-mensch,
Al derft schoon 't vleesch al sijnen wensch,
Met ware herts-bedroeftheyt treurt:
Nochtans kan 't wesen dat het beurt
Dat God hem in sijn droeven staet,
Noch hulp, noch schijn van hulp en laet.
Maer 't aengesicht soo veel als schuyt;
En maeckt dat hy wan-hopig huylt.
Dit schijnt een plaeg, maer 't is' er geen,
Hy ment'et, maer is niet alleen.
Een wijltjen wech, en dan weer-om
Dat maeckt den vriend het welle-kom.
Hoe 't hert min aerdsche hoop bevangt,
Hoe 't oock aen God te vaster hangt.
Want een die niet op aerden heeft,
Daer hy met daedt of hoop aen kleeft,
Om dat hem alles hier ontvliedt,
En hy geen troost altoos en siet,
Die neemt in 't eynd een ander pas,
En wort 't geen hy in 't eerst niet was,
In al wat aerdsch en ydel is,
Heel sonder vreuchdt en droeffenis,
Vermaecke-loos en wrake-loos,
Begeere-loos en weere-loos,
God en de goede aen-genaem,
Tot hier en tot hier na bequaem.
|
|
Auteursrechtvrij