Over den XXXIX. Psalm.
ICk besloot in mijn gedachten,
Doe ick mijn God-loose Vyandt voor mijn oogen most sien staen,
Dat ick my met vlijt sou wachten,
En geen heftig woort met allen van mijn tonge laten gaen.
'k Hiel my stil en sonder spreken,
Even of ick voor mijn lippen eenen breydel had gehadt;
En, om 't op-set niet te breken,
Sweeg ick 't goed' oock; dies ick 't lijden in mijn eygen hert op-at.
't Hert en kon 't niet lang verdragen,
Door de in-gesloten droefheyt die 't gelijck een vuyr ontstack,
Soo dat ick, door 't hittig knagen,
Van mijn sinné over-meestert, een al-sulcken reden sprack:
| |
Heer, hoe wilt gy 't met my maken?
Laet my weten wat mijn leven voor een eynd noch hebben sal;
En of ick noch eens sal raken
Uyt den moeyelijcken Kercker van mijn druck en ongheval.
By de uwe vergeleken, zijn gelijck een hand-breet stee,
In een korten rinck om-schreven,
En gestelt by uwe dagen, als een drop by al de Zee.
Hoe gants niet, zijn alle menschen?
Die nochtans gelijck sy meynen, hier soo vast en seecker zijn,
Als 't haer gaet na 's herten wenschen:
Maer gaen wech, gelijck een schadu wech gaet met de Sonne-schijn.
't Nietig, dat sy hier genieten,
Maken sy haer selven pijnlijck, door veel nutte-loosen lust:
Trots doet haer haers staets verdrieten,
Hope sleept-se, toorn ontroert-se, vreese maeckt-se 't hert onrust:
Sy beloopen, sy berinnen,
Sy door-reysen land en water, sy door-rotsen berg en woudt,
Sy versamen, en sy winnen,
Sonder dat sy (arme menschen) weten wie 't na haer behoudt.
Waer sal ick my henen wenden?
Waer in sal ick my vertroosten, en mijn ziele rust ontfaen.
wie sal mijn benautheyt enden?
Niemand, dan gy, Heer mijn hulper, die 't soo dick-wils hebt gedaen.
Maeckt my los van al mijn sonden;
Geeft dat ick den dwasen menschen haren spot niet wesen moet.
'k Heb my selfs tot stilt' verbonden:
Want gy sult het doch wel maken, die 't al wel doet wat gy doet.
Houdt eens op van my te plagen:
Want u straf doet my beswijcken, en sy valt mijn hert te wreedt.
Uwe tucht en sonde-slagen
Schenden al des menschen schoonheyt, als een mot een kleedt op eet.
Ach, hoe niet, hoe niet met allen,
Ach! hoe niet sijn alle menschen, die haer staet hier schijnt soo wis,
Maer soo haest tot niet vervallen;
Wie kan in sijn hert bedencken hoe gantsch niet de mensch hier is?
Heer, hoort mijn gebedt en klachten,
Let op mijn geduyrig schreyen; en de tranen die ick stort,
Laet u hert die niet verachten:
't Zijn de tranen van u Pelgrim, die hier soo verschooven wort:
Die al-tijdt heeft moeten dwalen,
Recht als alle sijne Vaders. Hout u strenge handt van my,
En laet my eens adem halen,
Eer ick dan van hiet moet varen, en (helaes!) niet meer en zy.
Al-waer men sich niet t'een end' al,
In alle menschelijck geval,
| |
Soo wel in 't droevigh als in 't bly.
Buygt onder Godes heerschappy,
Maer eygen keur in 't hert noch leyt;
Daer vindt men geen gestadigheyt;
Dan is het niet, dat is het wat;
De vaste rust en krijgt geen vat.
Hebt ghy dan Christum wel geleert,
Soo is u hoogsten herts-begeert
Dat Godes wil al-tijdt geschiedt,
Al wist ghy oock de reden niet.
De beste wil is gants geen wil:
Selfs willen laet den geest niet stil.
Soo ghy daer van ontledigt zijt,
Ghy bent u grootste vyandt quijt.
Stelt Godes wil Heer van u saeck,
En 't zy u wel hoe dat hy 't maeck:
Want hoe 't hier gaet, of niet en gaet,
't Staet wel als 't wel van binnen staet.
|
|
Auteursrechtvrij