Over LXXVII. Psalm.
ICk send' en sal al-tijdt tot God mijn stemme senden
VVant als ick mijn geschrey nae sijnen Throon laet gaen,
Neemt hy mijn tranen aen.
Doe my 't quaet avontuyr geweldig aen quam tasten,
En met veel drucks belasten:
Doe was 't dat ick met ernst aen mijnen God eerst docht,
En by-standt by hem socht,
En tot hem al den nacht, mijn handen op ginck steecken,
Geduyrig in het smeecken.
VVant mijn gequelde hert, met droefheyd over-laen,
VVou tot geen troost verstaen.
Tot u alleen, ô God, soo streckten mijn gedachten,
Mijn tranen, en mijn klachten.
De droefheyt, die my 't hert van binnen klemd' en sloot,
Benam de stem haer schoot.
Mijn oogen (door den angst, en 't ongerustig schromen,
Voor 't quaedt dat noch mocht komen:
En, als ick lag tot rust, niet woud uyt mijnen sin)
Daer kon de slaap niet in.
Doe dacht ick om de tijdt en mijne soete jaren,
En in den stillen nacht, wanneer de phantasy
Op 't kloeckste was in my,
Quam my mijn snaer-gespel, de vreuchde van mijn ooren,
In mijnen geest te vooren.
Dies ick door sulck gepeyns, verdubbelt in de smert,
Aldus sprack in mijn hert:
Sal dan de Heer al-tijdt, al-tijdt my dus verstooten,
En van sijn gunst ontblooten?
Of mach men op zijn VVoort en goetheyt niet meer staen?
Is 't heel daer mee gedaen?
Heeft God, die goet moet zijn, en sulcks oyt is gepresen,
Of is dan God het geen, dat God geen-sins kan zijn,
En geeft voor vreuchde pijn?
Hy die genadig is, wil hy genade laten:
En toorn daer voor aen-vaten?
Is daer een sulck besluyt by onsen God geschiet?
Ach neen, 't en is soo niet.
Nu lijd ick: 't moet soo sijn: wel aen, ick wil sijn slagen
Sijn hooch vermogen, hand die alle ding beheert,
Kan doen dat alles keert.
In desen grooten troost, doen u voor-leden wercken
't Gemoedt, mijn God, noch stercken,
VVaneer sy, die soo veel en seltsaem zijn gewracht,
VVat God kan sich in macht by u, mijn God, gelijcken,
Die niet in macht moet wijcken?
De wercken die gy doet, de wegen die gy gaet,
VVie is 't die die verstaet?
Gy zijt het groote God, die aen u volck, voor desen,
Groot wonder hebt bewesen:
| |
Die onder 't vreemde volck u macht hebt laten sien,
En groot gewelt geschien:
Doe ghy Israel holpt, en haer in vreemde Landen
Ontlosten van haer banden.
De Zee sag u, sag u, en schrack voor u, haer Heer,
De diepten dreunden seer:
De wolcken goten nat: den Blixem liet sijn stralen
Het groote Firmament gaf donder, krack op krack:
De Aerd, van 's Hemels-vuyr ront-om beschittert, beerden
Met al dat daer in leefden.
Gy gaeft u volck in Zee door 't water eenen padt
Daer ghy voor-heenen tradt.
Een padt: waer van (doe nu de stroomen 'tsamen dreven.)
Geen teyckens na en bleven.
Door Moses en Aaron bracht gy-se door de Zee,
Ghelijck een Herder 't Vee.
Wanneer de Ramp of wordt gevreest,
Off versch bespringt, so druckt hy meest,
En toont een leelijck aen-gesicht;
Maer in het lijden wort hy licht.
Wilt ghy dan troost denckt op de Tijdt,
Die alle dingen licht en slijt.
Wilt gy 's noch meer: denckt op die Man
Die ramp geeft en weer nemen kan.
|
|
Auteursrechtvrij